สวัสดีค่ะเราเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะเราสับสนความคิดตัวเองจริงๆเลยอยากถามทุกคนว่าเราผิดมั้ยที่คิดแบบนี้
คือเราเรียนชั้น ปวส.แล้ว โรงเรียนเราอยู่ในเมืองช่วงนี้โควิดระบาดหนักมากเราเลยได้เรียนออนไลน์แต่จะมีบ้างครั้งที่เราต้องเข้าไปส่งงานที่วิลัยเราก็จะไปอยู่หอคนเดียวหรือตอนที่ครูประกาศว่าจะให้เข้าไปเรียนเราก็จะไปอยู่ก่อนวันเปิดเรียนเสมอประเด็นคือเราชอบช่วงเวลาที่อยู่หอมากเราชอบอยู่คนเดียว เพราะมันเป็นอิสระมาก จะกิน จะนอน ไปเที่ยว ทำความสะอาด จะทำตอนไหนก็ได้ไม่มีใครบังคับสำหรับเรามันคือสิ่งที่เราอยากได้ที่สุดในชีวิตแล้วเรามีความสุขมากจนวันนึงครูก็เลื่อนวันเปิดเทอมอีกครั้งที่ต้องบอกว่าอีกครั้งคือครูเลื่อนบ่อยมากจนเราหงุดหงิดเราเลยได้กลับมาอยู่บ้านซึ่งเป็นอะไรที่เราเกลียดมากเพราะกลับมาทีไรเราจะต้องเจอเค้าตลอด เค้าเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจ ปากจัดเหมือนผู้หญิง หัวโบราณ เก่งแต่กับเด็กกับผู้หญิง ชอบบังคับให้เราก็น้องเหมือนคนอื่น เอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับเราแล้วก็น้องบ่อยๆทุกนิสัยที่เค้าเป็นคือทุกอย่างที่เราเกลียด เราไม่ชอบแต่เราก็ทำไรไม่ได้นอกจากทนตอนที่เรากลับบ้านเค้าก็เอาแต่บ่นทำเหมือนรู้ทุกอย่างทั้งๆที่เค้าไม่ได้เรียนด้วยตัวเองแท้ๆบ้างครั้งเค้าพูดอะไร จะซื้ออะไรให้ก็ถามพี่ข้างบ้านตลอดถามแล้วก็มาบอกเราว่าถามแล้วนะอันนี้ดี รุ่นนั้นดี บ้างครั้งเค้าก็ไม่ได้ถามแต่ก็โมเมพูดเองว่ามันดีอย่างนั้นอย่างนี้ เราบอกตามตรงคือรำคาญมากเราคิดทุกวันว่าตอนไหนจะเรียนจบว่าตอนไหนจะได้ไปฝึกงานเราอยากไปใช้ชีวิตแบบที่ไม่มีเค้าตอนนี้เราไม่ว่าเราจะทำอะไรเรามักหูแววได้ยินเสียงเค้าตลอดจนกลายเป็นคนที่ขี้ระแวงไป อาทิตย์หน้าเราต้องเข้าไปเรียนที่โรงเรียนซึ่งเหมือนทางโรงเรียนจะประกาศแล้วว่าให้ไปเรียนในโรงเรียนได่อาทิตย์ละครั้งเราเลยตัดสินใจว่าจะไปอยู่ที่นั่นจนกว่าจะปิดเทอมเพราะเราจะเคลียร์งาน ทำโปรเจค แล้วก็ไม่อยากเดินทางบ่อยด้วยเพราะเราอยู่ในเมืองเดินทางหลายต่อแถมทุกครั้งที่ไปอยู่หอเราต้องแบกโน๊ตบุ๊คกับหนังสือเรียนไปซึ่งมันหนักมากสำหรับเราที่ไปคนเดียว แต่ที่ทำให้อยากอยู่ที่นั่นมากที่สุดก็คือเราไม่อยากอยู่กับเค้านั่นแหละเราทนไม่ได้ที่จะให้ใครมาบังคับหรือปสด.ใส่เรากับน้องทุกวันยิ่งวันไหนที่เราไม่อยู่เค้ายิ่งด่าน้องเราทุกวันแทบจะทุกเวลาเราสงสารน้องนะอย่างน้อยเรากลับมาเค้าก็ไม่ปสด.มากมันเหมือนเราเป็นที่พึ่งให้น้อง เราเลยอยากถามทุกคนว่าเราผิดมั้ยที่เราคิดที่อยากจะหนีไปอยู่คนเดียว
ผิดมั้ยที่หนีเอาตัวรอดคนเดียว
คือเราเรียนชั้น ปวส.แล้ว โรงเรียนเราอยู่ในเมืองช่วงนี้โควิดระบาดหนักมากเราเลยได้เรียนออนไลน์แต่จะมีบ้างครั้งที่เราต้องเข้าไปส่งงานที่วิลัยเราก็จะไปอยู่หอคนเดียวหรือตอนที่ครูประกาศว่าจะให้เข้าไปเรียนเราก็จะไปอยู่ก่อนวันเปิดเรียนเสมอประเด็นคือเราชอบช่วงเวลาที่อยู่หอมากเราชอบอยู่คนเดียว เพราะมันเป็นอิสระมาก จะกิน จะนอน ไปเที่ยว ทำความสะอาด จะทำตอนไหนก็ได้ไม่มีใครบังคับสำหรับเรามันคือสิ่งที่เราอยากได้ที่สุดในชีวิตแล้วเรามีความสุขมากจนวันนึงครูก็เลื่อนวันเปิดเทอมอีกครั้งที่ต้องบอกว่าอีกครั้งคือครูเลื่อนบ่อยมากจนเราหงุดหงิดเราเลยได้กลับมาอยู่บ้านซึ่งเป็นอะไรที่เราเกลียดมากเพราะกลับมาทีไรเราจะต้องเจอเค้าตลอด เค้าเป็นคนที่ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจ ปากจัดเหมือนผู้หญิง หัวโบราณ เก่งแต่กับเด็กกับผู้หญิง ชอบบังคับให้เราก็น้องเหมือนคนอื่น เอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับเราแล้วก็น้องบ่อยๆทุกนิสัยที่เค้าเป็นคือทุกอย่างที่เราเกลียด เราไม่ชอบแต่เราก็ทำไรไม่ได้นอกจากทนตอนที่เรากลับบ้านเค้าก็เอาแต่บ่นทำเหมือนรู้ทุกอย่างทั้งๆที่เค้าไม่ได้เรียนด้วยตัวเองแท้ๆบ้างครั้งเค้าพูดอะไร จะซื้ออะไรให้ก็ถามพี่ข้างบ้านตลอดถามแล้วก็มาบอกเราว่าถามแล้วนะอันนี้ดี รุ่นนั้นดี บ้างครั้งเค้าก็ไม่ได้ถามแต่ก็โมเมพูดเองว่ามันดีอย่างนั้นอย่างนี้ เราบอกตามตรงคือรำคาญมากเราคิดทุกวันว่าตอนไหนจะเรียนจบว่าตอนไหนจะได้ไปฝึกงานเราอยากไปใช้ชีวิตแบบที่ไม่มีเค้าตอนนี้เราไม่ว่าเราจะทำอะไรเรามักหูแววได้ยินเสียงเค้าตลอดจนกลายเป็นคนที่ขี้ระแวงไป อาทิตย์หน้าเราต้องเข้าไปเรียนที่โรงเรียนซึ่งเหมือนทางโรงเรียนจะประกาศแล้วว่าให้ไปเรียนในโรงเรียนได่อาทิตย์ละครั้งเราเลยตัดสินใจว่าจะไปอยู่ที่นั่นจนกว่าจะปิดเทอมเพราะเราจะเคลียร์งาน ทำโปรเจค แล้วก็ไม่อยากเดินทางบ่อยด้วยเพราะเราอยู่ในเมืองเดินทางหลายต่อแถมทุกครั้งที่ไปอยู่หอเราต้องแบกโน๊ตบุ๊คกับหนังสือเรียนไปซึ่งมันหนักมากสำหรับเราที่ไปคนเดียว แต่ที่ทำให้อยากอยู่ที่นั่นมากที่สุดก็คือเราไม่อยากอยู่กับเค้านั่นแหละเราทนไม่ได้ที่จะให้ใครมาบังคับหรือปสด.ใส่เรากับน้องทุกวันยิ่งวันไหนที่เราไม่อยู่เค้ายิ่งด่าน้องเราทุกวันแทบจะทุกเวลาเราสงสารน้องนะอย่างน้อยเรากลับมาเค้าก็ไม่ปสด.มากมันเหมือนเราเป็นที่พึ่งให้น้อง เราเลยอยากถามทุกคนว่าเราผิดมั้ยที่เราคิดที่อยากจะหนีไปอยู่คนเดียว