คือตอนนี้ครอบครัวเรามีปัญหาหนักมาก คือครอบครัวเราค่อยข้างจนตาเราซื้อที่ดินให้แม่ของเราและเงินที่ซื้อที่ดินมันมีเงินของน้องของแม่เรา ซึ่งตาให้ครอบครัวเราอยู่ ตอนนี้เราอยู่มา1ปีแล้ว พอเข้า1ปีน้องของแม่เราอยู่ๆก็อยากจะมาอยู่ในที่ดิน ซึ่งแม่เราก็โอเคแต่แม่เราขอเวลาเพื่อที่จะหาซื้อบ้านเช่าหาที่ดิน แต่น้องของแม่เราก็มาไล่แม่เราออกไป และมาด่าว่าแม่เราว่าตากับยายรักแม่เรามากกว่าและบอกว่าแม่เราเห็นแก่ตัว ซึ่งเวลาที่ไล่ออกตอนแรกให้เวลาครอบครัวเรา1เดือนแล้วอยู่ๆน้องของแม่เราก็มาไล่ให้ออกไปตอนประมาณ19:00ซึ่งเวลานี้ครอบครัวเราคิดไม่ออกว่าจะไปนอนที่ไหนเพราะมันกระทันหันมาก เราเลยอยากจะขอมานอนบ้านตาแต่แม่เราก็กลัวมีปัญหากับน้องคนเล็กของบ้านเพราะครอบครัวเรามีน้องที่เพิ่ง2ขวบ น้องคนเล็กของแม่มันอารมณ์ร้อน เลยไม่อยากจะมานอน แต่เราไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ตอนนี้เราหมดหนทาง เราก็เข้าใจน้องของแม่เรานะว่ามันมีเงินของน้องแม่เรา แม่เราก็ไม่อยากได้ที่ดินหรอกแต่แค่ตอนนี้เราไม่มีเงิน 1เลยคือครอบครัวเราผ่อนรถ จ่ายค่าเทอมเราและน้องอีก งานพ่อแม่เรามันไม่ได้เงินเยอะถึงขั้นที่จะเยอะขนาดนั้นเดือนนึงยังไม่ถึงหมื่นเลยด้วยซํ้า คือตอนนี้เราอาจจะไม่ได้แสดงออกว่าเราเสียใจเพราะเราเป็นเด็กที่สดใสร่าเริงไม่เคยที่จะแสดงด้านลบด้านเศร้าออกมาเลย เหตุการณ์ครั้งนี้เราเลยยิ้มหัวเราะเพื่อจะไม่ให้ใครเห็นว่าเราเศร้าเราเสียใจ เราแตกสลายมากแค่ไหน คือเราอยากจะมีคนปลอบซักคนก็ยังดี เพื่อนเราก็ไม่เคยปรึกษาเพราะเราเป็นคนตลกขี้เล่นเวลาเราถามเราปรึกษาอะไรมันก็จะขำไม่เคยใส่ใจซึ่งเราเข้าใจเพราะมันคือด้านที่ทุกคนเห็นและคิดว่าเราไม่เคยเศร้าเสียใจเลย เราทำได้แค่เก็บไว้ไม่เคยปรึกษาและระบายกับใครเลย เราเก็บไว้ทุกอย่างและความรู้สึก ตอนนี้ข้างในเรามันแตกสลายแบบมาก ถึงเรื่องมันจะไม่ได้หนักมากขนาดนั้นแต่เรามันเสียความรู้สึกไปแล้ว รู้สึกว่าเด็กคนนึงที่ไม่เคยรู้อะไรเลยสดใสร่าเริงอยู่ตลอดเวลาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้คือตอนนี้เราไม่มีที่อยู่เลย เรายังหาที่อยู่ไม่ได้ไม่รู้ว่าจะนอนที่ไหน เราเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมาก คือเราอยากจะปรึกษาว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกนี่ยังไง เราอยากกลับไปเป็นคนสดใสร่าเริงแบบ100% แต่ตอนนี้สภาพจิตใจเรามันยังไม่พร้อมที่จะกลับไป100% แต่เราไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นเพราะไม่อยากให้ทุกคนคิดมาก ใครทักนิดทักหน่อยเราก็จะร้องไห้ออกมาแต่เรากลั้นไว้ตลอดเลย