วันนี้เป็นวันตรุษจีน ถือเป็นวันดีของคนเชื้อสายจีน หากแต่เราก็ได้รับข้อความจากน้องผู้หญิงที่เรียนด้วยกัน เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความน้อยเนื้อต่ำใจ กับคำว่า เพราะหนูเกิดมาเป็นผู้หญิง  น้องมีสภาพเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ หนักอยู่ เพราะมีความรู้สึกอยากจบชีวิตตัวเอง  

เราเองเป็นลูกสาว แม้จะไม่ใช่เชื้อสายจีน ก็ยังรู้สึกได้ว่า แม่มีความรู้สึกว่า ลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายต่างกัน ต้องดูแลในวิธีการต่างกัน ถามว่าเรารู้สึกไหม ก็รู้สึกนะ แต่เราดีที่มีพ่อ มีพี่ชาย น้องชายที่ดูแลเราอย่างดี ทำให้เราประคับประคองความรู้สึกมาได้ พอโตขึ้น เราก็เรียนรู้ว่า ที่แม่ทำแบบนั้น เพราะสังคมของแม่เป็นแบบนั้น บางครั้งเราก็อดแขวะแม่ไม่ได้ เช่น ไม่ต้องมาวุ่นวายไปเราไปดูแลลูกชายรักของแม่เถอะ สิ่งที่เราสัมผัสได้คือ แม่รู้สึกเสียใจกับคำพูดของเรา เราก็จะพยายามไม่พูด เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องทำร้ายจิตใจกัน และแม่ก็เปลี่ยนไม่ได้ เพราะแม่เชื่อแบบนั้นมาตลอด คือ หน้าที่ทำงานบ้านเป็นของผุ้หญิง แต่คือ เรื่องทำความสะอาดบ้าน และทำอาหารกับเป็นพี่ชายของเราเป็นคนทำ เพราะไม่มีใครกล้าให้เราเข้าครัว 555

กลับมากรณีของน้องผู้หญิงของเรานะคะ น้องต้องกินยา พบแพทย์เป็นระยะ สารสื่อประสาท สารเคมีในสมอง มีส่วนให้น้องป่วย แต่สิ่งที่กระตุ้นให้น้องอาการหนัก ก็คือครอบครัว ยุคสมัยที่เปลี่ยนไป เราก็แปลกใจอยู่ว่า ความเชื่อเกี่ยวกับความแตกต่างของลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายของคนเชื้อสายจีน มันยังไม่เจือจางไปอีก ยังมีเด็กผู้หญิงที่ต้องเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้อยู่

เข้าคำถามเรานะคะ สมมุติว่า คุณเป็นพ่อแม่ และรู้ว่า  ตลอดมา คุณให้ความเชื่อของคุณทำร้ายลูกผู้หญิงของคุณ คุณจะแก้ไขมันยังไงในอนาคตคะ

ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะคะ