สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่อายุกำลังย่างเข้า18 เราเป็นเด็กผู้หญิงที่ค่อนข้างร่างเริง ยิ้มง่าย หัวเราะเก่งมาโดยตลอด จนช่วงปี63ตอนวันเกิดเรา(พ่อแม่เราแยกทางกันเราอยู่กับพ่อจะไปหาแม่ทีก็ช่วงปิดเทอม) ปกติแล้ววันเกิดเราแม่ก็จะโทรมาอวยพรวันเกิดให้เราอยู่ตลอดทุกปีเพราะวันเกิดของเราจะตรงกับช่วงที่โรงเรียนเปิด ในช่วงปี 63 วันเกิดเราปีนั้นแม่ไม่ได้มาอวยพรวันเกิดเรา เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าแม่คงงานยุ่งคงไม่มีเวลามาอวยพรเรา จนวันต่อมาเราทักไปหาแม่โทรไปหาแม่ โทรศัพท์กลับปิดเครื่องตั้งแต่นั้นเราเริ่มเอะใจจนโทรไปถามตายาย ยายกลับบอกเราว่าช่วงนี้งานแม่ยุ่งมากและโทรศัพท์แม่ก็พัง แต่เราก็พยายามจะไม่คิดมาก แต่มันกลับทำไม่ได้ เราเริ่มคิดมาก เครียด และร้องไห้คิดถึงแม่แทบทุกวัน จนทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิม คือเราเริ่มเป็นคนที่คิดมาก และเริ่มทำอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมจากชอบสิ่งนั้นกับการเป็นไม่ชอบสิ่งนั้นจากเมื่อก่อนชอบออกไปเที่ยวข้างนอกกับเพื่อน ตอนนี้แม้กระทั่งก้าวขาออกจากประตูหน้าบ้านยังไม่ชอบเลย เวลาเราทะเลาะกับพ่อเราจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากเพราะปกติแล้วเวลาทะเลาะกับพ่อจะมีแม่คอยรับฟังและช่วยพูดกับพ่อให้เราอยู่ตลอด แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราทะเลาะกับพ่อเป็นการทะเลาะที่เป็นเรื่องเล็กแต่เรากลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่มากเรานั่งร้องไห้และโทษตัวเองพร้อมกับเอาเล็บจิกเนื้อตัวเอง ///ต่อมามีเพื่อนสนิทเราพูดกับเราว่าช่วงนี้เป็นอะไรไหมทำไมดูเหมือนมีอะไรค้างคาในใจอยู่ตลอดเวลา เราก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เพื่อนคนนี้ฟัง แล้วเพื่อนคนนี้ก็บอกเราว่าอาการนี้ให้คล้ายคลึงกับคนโรคซึมเศร้า จะเรากลับมานั่งsearch ใน google เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าและพร้อมทำแบบประเมินออนไลน์ ผลออกมาว่าเราเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า เราเคยบอกเรื่องนี้กับย่า ย่าก็พูดกับเราว่ามันไม่เป็นอะไรหรอกอย่าคิดมากไปเลย เรื่องเดียวที่เราคิดมากคือเรื่องแม่มันค้างคาใจเราอยู่ตลอดเวลา จนปิดเทอมใหญ่ในปี64 เราได้ขึ้นไปหาตากับยาย ตากับยายก็ได้บอกความจริงเรา..........มันเหมือนจะยกภูเขาออกจากอกนะมันดีขึ้นจากเมื่อก่อนมากมันโล่งใจมาก จนเรารู้สึกว่าเราไม่เป็นอะไรแล้ว///จนสิ้นปีวันนึงเรานั่งคุยเล่นกับเพื่อนที่ รร.จู่ๆเรื่องอดีตที่เราเคยเกเรก็เข้ามาในหัว ทำให้เรารู้สึกแปลกๆ ใจเต้น รู้สึกอึดอัดกลัวอดีตของตัวเอง เราจึงไป search ใน googleกับขึ้นเป็นโรคแพนิค แล้วเราก็ได้เริ่มศึกษาและทำแบบประเมินออนไลน์เกี่ยวกับโรคแพนิคกลับกลายเป็นว่าเราเข้าข่ายเป็นโรคแพนิค แต่เราก็คิดว่าเราคิดไปเองจนไม่ได้สนใจ
จนในปี65จู่ๆเราก็เป็นอะไรไม่รู้ รู้สึกมันท้อใจอยู่ตลอดเวลารู้สึกว่าชีวิตต่อไปเราไม่อยากทำอะไรแล้ว แล้วเราก็คิดมาตลอดว่าเราอยากหลับจนไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย เราสงสัยเกี่ยวกับอาการเหล่านี้มาก เราจึงมาเปิดใจเล่าให้พ่อฟังเพราะพ่อเราเคยมีประวัติเป็นโรคซึมเศร้าเราก็เล่าทุกอย่างให้พ่อฟังพ่อก็บอกกับเราว่าให้เราเลิกคิดไปเอง เราเองก็คิดว่าเราอาจจะคิดไปเอง/// เราเคยจะไปพบจิตแพทย์แต่เราไม่กล้าเรากลัวเพราะเราเอาแต่คิดว่าเราคงคิดไปเอง