เราอายุ14 น้องเราอายุ5ขวบ กับมีปัญหากับครอบครัวเรื่องน้องบ่อยมาก ทุกปีจะมีปัญหาแต่กับน้อง ตั้งแต่น้อง3-4ขวบ เราก็เริ่มมีปัญหากับน้องตอนนั้นเลย ตัวเราเป็นคนอารมณ์ร้อน หงุดหงิดง่ายเวลาอยู่กับน้อง ปัญหาก็จะเกิดขึ้นทุกครั้ง ทุกวันนี้เราก็ยังเข้าถึงน้องไม่ได้ เรื่องเล็กๆน้อย เรากับน้องก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ได้ เช่น ตุ๊กตา แม่ซื้อตุ๊กตาให้2ตัว เรากับน้องเบ่งกันคนละตัว ซึ่งน้องได้ไปแล้ว แต่อีกตัวเราเก็บไว้ในตู้นอกห้องนอน พอเราไปเอาตุ๊กตาของเราออกมา น้องมาเห็นและทักว่า นี่คือตุ๊กตาของน้อง (ซึ่งมันเป็นของเรา) เราเลยบอกว่าของเรา ที่นี่น้องก็มาจู้จี้จุกจิ้กกับตุ๊กตา เราทีเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้ว พอน้องมาแหย่มาอะไรกับของของเรา เราจะวีน หรือ ขู่น้องด้วยสายตา หลังจากที่ทำแบบนั้นน้องจะร้องไห้โวยวายว่าของๆน้อง จนยายโทรบอกแม่ตลอด ว่าเรากับน้องทะเลาะกันกับเเรื่องไม่เป็นเรื่อง และแม่จะทักหรือโทรมาหาเราตลอดพร้อมกับคำถามว่า ตัวเองเป็นพี่? เสียสละ? ควรรักน้อง? เป็นอะไรกับเรื่องแค่นี้? หลายรอบแล้ว? ทำไม?
เราอยากได้วิธีที่จะทำให้ตัวเราอารมณ์ใจเย็น ไม่วีนน้อง ไม่ตะคอกใส่น้องมากๆเลย พอจะแนะนำให้เราได้มั้ยคะ
-น้องได้รับความตามใจจากตา (เราเองก็ได้รับ)
-น้องได้รับของเล่นเสื้อผ้ามากมานจากแม่(เราก็ได้รับ)
-น้องได้รับโทรศัพท์(เราเองก็ได้รับ)
น้องไมาได้ดั่งใจโวยวายจะเอาให้ได้ เราไม่ได้ดั่งใจเราวีนเราตะคอก เปรียบเทียบระหว่างเรากับน้องตอนนี้ก็เหมือนไฟกับน้ำมัน น้องเป็นน้ำมันจะไหลมาใส่ไฟตอนไหนก็ไหลมาได้ เราเป็นไฟที่ลุกเบาๆอยู่แล้ว แล้วน้ำมันมันไหลมากแน่นอนไฟมันจะลุกลาม
-เราไม่รักน้องหรอ
:รักสิมีพี่คนไหนไม่รักน้อง แต่เรายังรักน้องไม่มากพอถ้าเต็ม100เรารักน้อง25 อีก75เรารักตัวเอง (มันเป็นอะไรที่เห็นแก่ตัวมากๆ)
-ตัวเองเป็นพี่เสียสละให้น้องบ้าง
:เสียให้แล้ว เสียสละให้หลังจากแม่ทักมาถามหรือแม่โทรมา (ถ้าแม่ไม่โทรก็เสียสละบ้างหรือปล่อยให้น้องหยุดโวยวายแล้วลืมเอง)
-เราเห็นแก่ตัวกับน้อง
:ใช่ เราเห็นแก่ตัวกับน้อง เพราะน้องมันเด็ก ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนชอบเด็กขนาดนั้น(ถ้าเด็กมันพูดง่ายก็อีกเรื่อง)
เรา ภาวนาให้น้องมันโตขึ้นให้ได้12ปีเร็วๆ อยากให้น้องมันพูดเข้าใจเร็วๆ (และอยากให้เรารักน้องขึ้นมากๆ)
เราอยู่กับเพื่อนเราจะเป็นอีกแบบ อยู่กับน้องเป็นอีกแบบ(เราได้มาก็เยอะ เยอะกว่าน้อง ทำไมเราทำตัวแบบนี้ อยากหายขาดกับการเห็นแก่ตัวของตัวเอง)
เพื่อนๆ พี่ๆ พอจะมีคำแนะนำมั้ยคะ ว่าทำยังไงให้ใจเย็น?
ทำยังไงให้เราเข้าใจกับเด็กเข้าใจกับน้อง? ทำยังไงให้มันรักน้อง? หนักใจทุกครั้งเมื่อเอาคำถามแค่ไม่กี่คำมาคิด
เราเป็นคนอารมณ์ร้อนกับน้อง แต่กับคนอื่นไม่เป็น เราควรควบคุมอารมณ์ของแต่เองยังไงคะ?
เราอยากได้วิธีที่จะทำให้ตัวเราอารมณ์ใจเย็น ไม่วีนน้อง ไม่ตะคอกใส่น้องมากๆเลย พอจะแนะนำให้เราได้มั้ยคะ
-น้องได้รับความตามใจจากตา (เราเองก็ได้รับ)
-น้องได้รับของเล่นเสื้อผ้ามากมานจากแม่(เราก็ได้รับ)
-น้องได้รับโทรศัพท์(เราเองก็ได้รับ)
น้องไมาได้ดั่งใจโวยวายจะเอาให้ได้ เราไม่ได้ดั่งใจเราวีนเราตะคอก เปรียบเทียบระหว่างเรากับน้องตอนนี้ก็เหมือนไฟกับน้ำมัน น้องเป็นน้ำมันจะไหลมาใส่ไฟตอนไหนก็ไหลมาได้ เราเป็นไฟที่ลุกเบาๆอยู่แล้ว แล้วน้ำมันมันไหลมากแน่นอนไฟมันจะลุกลาม
-เราไม่รักน้องหรอ
:รักสิมีพี่คนไหนไม่รักน้อง แต่เรายังรักน้องไม่มากพอถ้าเต็ม100เรารักน้อง25 อีก75เรารักตัวเอง (มันเป็นอะไรที่เห็นแก่ตัวมากๆ)
-ตัวเองเป็นพี่เสียสละให้น้องบ้าง
:เสียให้แล้ว เสียสละให้หลังจากแม่ทักมาถามหรือแม่โทรมา (ถ้าแม่ไม่โทรก็เสียสละบ้างหรือปล่อยให้น้องหยุดโวยวายแล้วลืมเอง)
-เราเห็นแก่ตัวกับน้อง
:ใช่ เราเห็นแก่ตัวกับน้อง เพราะน้องมันเด็ก ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนชอบเด็กขนาดนั้น(ถ้าเด็กมันพูดง่ายก็อีกเรื่อง)
เรา ภาวนาให้น้องมันโตขึ้นให้ได้12ปีเร็วๆ อยากให้น้องมันพูดเข้าใจเร็วๆ (และอยากให้เรารักน้องขึ้นมากๆ)
เราอยู่กับเพื่อนเราจะเป็นอีกแบบ อยู่กับน้องเป็นอีกแบบ(เราได้มาก็เยอะ เยอะกว่าน้อง ทำไมเราทำตัวแบบนี้ อยากหายขาดกับการเห็นแก่ตัวของตัวเอง)
เพื่อนๆ พี่ๆ พอจะมีคำแนะนำมั้ยคะ ว่าทำยังไงให้ใจเย็น?
ทำยังไงให้เราเข้าใจกับเด็กเข้าใจกับน้อง? ทำยังไงให้มันรักน้อง? หนักใจทุกครั้งเมื่อเอาคำถามแค่ไม่กี่คำมาคิด