สวัสดีครับทุกท่านที่ผ่านมาเห็นกระทู้นี้ ผมมีปัญหาที่ว่า ทางบ้านไม่ปล่อยให้ไปใหนเลยครับ ผมเป็นนักศึกษาสายอาชีพ อายุ18ปีย่าง19 ผมอยากมีอิสระในการใช้ชีวิตครับ อยากเที่ยวอยากอยู่โลกของตัวเอง พยายามหาเงินด้วยน้ำแรงของตัวเอง ที่ผ่านมาผมแสดงให้พ่อและแม่ของผมเข้าใจว่า ผมอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว ผมพร้อมยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง แต่ทางบ้านไม่เคยคิดจะปล่อยผมเลย แม้กระทั่งคิดจะไม่ให้ผมไปเล่นที่ใหนเลย และทางบ้านของครอบครัวผมทำงานก่อสร้างแต่ผมมองว่าไม่คุ้มกะบค่าแรงถึงจะเงินดีแต่ผมไม่ชอบตากแดดใช้แรงมากจนไม่ไหว ขอนอกเรื่องนะครับ ตอนเด็กผมช่วยพ่อแม่ใช้หนี้สินที่พี่ผมเป็นคนสร้าง ช่วยตั้งแต่12-17ปี ในระหว่างที่ผมอายุ15ปีทั้งพ่อและแม่ต่างเห็นพร้อมกันว่าอยากให้ผมเรียนวิศวะโยธา คือช่างก่อสร้าง แต่ผมอยากคิดต่างและแยกออกมาคือ ผมเรียนช่างยนต์ คือช่างซ่อมรถ  เพราะสามารถทำงานในร่มได้พักได้ในตอนที่เหนื่อยสามารถอยู่บ้านได้ ดูแลคนในบ้านได้เงินที่ได้อาจจะน้อยกว่าเล็กแต่สามารถทำได้เรื่อยๆและสนุกด้วย ผมเลยเรียนช่างยนต์ กลับเข้าประเด็น พอผมอายุ17ปีและผมขึ้น ปวช.ปี3ช่วงนั้นกำลังหาที่ฝึกงาน พ่อแม่เลยชวนผมไปทำงานกับท่านเพราะท่านไม่อยากปล่อยไปใหนเลย ผมเลยปฎิเสธไป เเล้วทำงานที่เลือกไว้คือบริษัทนึง ผ่านไป1เทอมครบระยะเวลาฝึกงานที่วิทยาลัยกำหนด ผมกลับมา แล้วช่วงนั้นโควิดระบาดหนัก แต่ผมมีเงินเก็บที่ติดตัวมา1ก้อนพอพ้นการกักตัวผมจะออกไปเล่นเพราะที่บ้านผมไม่มีคนติดโควิดเลย ผมมีเพื่อนพี่น้องทั่วอำเภอว่าง่ายๆรู้ทักมุมของอำเภอ เขตที่ผมอยู่ก็ปิดอำเภอห้ามเข้าออกผมเลยมั่นใจว่าผมสามารถเล่นได้ แต่พ่อมแม่ผมไม่ให้ไปผมเลยถามเหตุผลแต่ท่านทั้งสองไม่ตอบและตีผม ผมเลยกลับมาตั้งคำถามจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไม ถึงไม่ปล่อยผมสักที จนผมแสดงให้เขาเห็นมาตลอดว่าที่ผ่านมาผมส่งเสียตัวเองเรียนได้เเล้ว สามารถดูแลและช่วยครอบครัวได้ถึงแม้จะแค่นิดเดียว ผมเลยอยากทราบว่า ทุกท่านผ่านจุดนี้มาได้ยังไงเหรอครับ