ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยค่ะว่า เพื่อนเราเป็นกะเทย แต่ไม่แต่งหญิง เขาชอบผู้ชาย คือจิตใจทุกอย่างเป็นหญิงหมด ยกเว้นเพศ เรากับเพื่อนเพิ่งรู้จักกันหลังจากเรียนจบค่ะ มาทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก เรารู้จักกันเนื่องจากเคยไปประชุมด้วยกันค่ะ แต่ตอนนั้นมีเพื่อนๆพี่น้องร่วมงานไปด้วยนะคะ หลังจากนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้น มีline contract คุยกัน ไปกินข้าวด้วยกันบ่อยขึ้น จนสนิทกัน จากนั้นมันเริ่มสนิทมากๆ จนย้ายมาอยู่ด้วยกันค่ะ คือทำกิจกรรมทุกอย่างร่วมกัน ตั้งแต่ตื่นนอน แต่งตัวไปทำงาน กินข้าวเย็น ทำงานบ้าน เอารถไปล้าง จนกระทั่งเข้านอนพร้อมกันทุกวัน ก่อนนอนก็คุยกันทุกๆเรื่อง สารทุกข์สุขดิบ เรื่องจิปาถะ จนแทบจะเป็นคนคนเดียวกัน อ่อ ต้องบอกก่อนว่าเพื่อนมีแฟนแล้วนะคะ แฟนเขาเป็นผู้ชาย แต่อยู่ต่างจังหวัดปีนึงน่าจะเจอกันแค่3ครั้ง ซึ่งตั้งแต่รู้จักกันมาทุกครั้งที่เพื่อนไปเจอแฟนเพื่อนก็จะพาเราไปด้วย เรากับแฟนเพื่อนก็เข้าได้ดีมากๆกับเพื่อนคนนี้เราแทบไม่มีความลับกับเขาเลยค่ะ แล้วเราก็รู้จักกันแบบเขารู้จักครอบครัวเรา เรารู้จักครอบครัวเขา เขาพาเราไปบ้าน แม่เขาทำกับข้าวมาฝากเรา เขาดึงเราไปรู้จักกับเพื่อนหรือคนรอบข้างที่เขารู้จัก เขาเองรู้จักกับเพื่อนสนิทเราแทบจะครบทุกคน เรารู้สึกว่าใกล้กันม๊ากก มันอธิบายยากนะ คือ เข้าใจมั้ยว่ามันมากจริงๆขอลงรายละเอียดบางส่วน อาทิเช่น บีบสิว มาร์กหน้า โกนขนขา ขนรักแร้ กันคิ้ว ซักเสื้อผ้าในบางครั้ง(ปกติส่งซักรีด)กินไอติมแท่งเดียวกัน   เราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะ จนเรารู้สึกว่าความรู้สึกที่เรามีต่อเพื่อนคนนี้มันพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่นๆ เรารู้สึกอยากดูแล เทคแคร์เขา ไม่อยากผิดนัดเขาแม้แต่ครั้งเดียว ไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว (ตอนแรกคิดว่าอาจเป็นเพราะเราไม่เคยมีเพื่อนต่างเพศที่สนิทกันมากขนาดนี้มาก่อนพอมีเราเลยรู้สึกแปลกๆ) ทุกคนในที่ทำงานรู้ว่าเพื่อนเป็นกะเทยค่ะ กับคนสนิทเพื่อนจะออกสาวมากๆ แต่กับคนไม่สนิทเพื่อนก็จะเป็นคนเงียบขรึมคนนึง กับเราเพื่อนก็สาวค่ะ แต่เขาจะมีมุมอบอุ่น ปกป้องและเป็นเซพโซนให้เราได้ เราคอยเตือนคอยสะท้อนพฤติกรรมของกันและกัน ช่วยกันคิดช่วยกันตัดสินใจ จนตอนนี้เรารู้สึกทำอะไรก็ต้องถามความคิดเห็นจากเขาก่อน แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ยังต้องเล่ากัน  เช้า กลางวัน เย็น ไลน์หา พักเที่ยงก็วิดีโอคอลมา วันไหนเรากลับบ้าน เขาจะเป็นอันอยู่ เราเคยไปเที่ยวกับเพื่อน คือเขาโทรบ่อยมากๆ จนหลังๆเราเลือกอยู่กับเขา ให้เวลากับเขามากกว่าคนอื่น จนมีช่วงไม่นานมานี้ มีบางครั้งที่เขาไม่ไลน์หาช่วงกลางวัน ไปไหนมาไหนโดยที่ไม่บอก เรากลับรู้สึกหงุดหงิด นอยว่าเพื่อนเปลี่ยนไป สิ่งที่เคยทำกลับน้อยลง แต่เขาก็ไม่ได้หายไปไหนนะคะ ยังเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือ เราไม่ชอบให้เขาไปไหนโดยที่ไม่มีเรา ห่วงไปหมดทุกอย่าง  และถ้าอะไรที่เขาไม่ทำให้เราก็จะเสียใจมาก เช่น อยากกินอาหารร้านนั้นแต่เขาไม่พาไป (ซึ่งถ้าเป็นแต่ก่อน เราไม่รู้สึก แต่นี่เพราะเราคาดหวังสินะ ทุกครั้งเขาพาไป)นอยจนร้องไห้ออกมา  เลยเริ่มไม่เข้าใจตัวเองละ .. เราจึงเริ่มถอยออกมา นึกถึงคำๆนึงที่ว่า ทุกความสัมพันธ์ต้องมีระยะห่าง เราจึงเริ่มหาเหตุผลว่าว่างไม่ตรงกันบ้าน กลับบ้านบ่อยขึ้นบ้าง กลับไปนอนแยกกัน แต่ก็ไม่ได้หายไปเลยนะคะ ยังกินข้าวด้วยกันบ้าง แต่ไม่ทุกมื้อ ลองที่จะกลับไปชีวิตชีวิตคนเดียวให้เหมือนกับตอนที่ยังไม่รู้จักกับเขา สุดท้ายไม่รอดค่ะ รู้สึกคิดถึงเขามากๆทำอะไรก็ไม่สนุก ไปไหนมาไหนกับใครก็ไม่เหมือนไปกับเขา เพื่อนถามว่าทำแบบนี้ทำไมเราเองก็รู้สึกถึงความอึดอัดของเขา บรรยากาศมันเริ่มไม่ดี เราเลยลองกลับไปอยู่ที่เดิมที่ไม่มีช่องว่าง ทุกอย่างกลับมาแฮ้ปปี้ เห้ยยยยยย กูชอบกะเทยหรอนี่ บ้าบอมาก เราควรทำไงดีทุกคน เลาอยากดูแลเขา กลัวการหายไป แต่เราไม่ได้หวังเรื่องเซ็กส์นะคะ ตัดเรื่องนี้ออกไปได้เลย เราควรอยู่แบบนี้ไปเรื่อยมั้ยเพื่อนๆมองเข้ามาคิดเห็นยังไง ขอความเห็นในมุมของเพื่อนทีค่ะ