ถือว่าเป็นการแชร์เรื่องราวจากฝั่งเราบ้างนะ เผื่อว่าภรรยาคุณได้อ่านจะรุ้สึกว่าเครียดไปก็เท่านั้น อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
เราพึ่งซื้อบ้านได้ 1 ปี คิดว่าชีวิตกำลังไปได้สวย งานที่สามีทำถือว่าเป็นงานที่มั่นคงและรายได้ดีมากในระดับหนึ่ง เงินจ่ายค่าบ้านหรืออะไรทุกอย่างจะมาจากทางเขา

และแล้ววันที่ฟ้าผ่ามาถึง ที่ทำงานประกาศปลดพนักงาน จาก 400 กว่าคน ปลดเหลือ 80 คน มีแพลนปลดเรื่อยๆ ภายในหนึ่งปี notice จะมาว่าใครถูกปลดเป็นรายบุคคลอาจจะ 1 เดือนรึ 2 เดือน ทุกคนไม่รู้ล่วงหน้าว่าใครจะถูกปลด เรามองดูสามีเรากลับมาบ้านเครียดทุกวันเพราะ สิ่งแวดล้อมมันเครียด ทุกคนพูดถึงงาน ทุกคนกลัวที่จะโดนปลด ทุกคนรู้สึกไม่มั่นคง สามีทุกวันไปทำงานแบบไร้ชีวิตชีวา แต่ก็ต้องไปทำ

สามีและเราเครียดมาก เพราะอย่างที่บอก เราต้องจ่ายแบงค์และค่าบ้านอีกมาจากสามีล้วนๆ ถามว่าไปหางานที่อื่นได้ไหม ได้แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรแถม เงินเดือนได้ลดน้อยลงกว่าเดิมแน่นอน สิ่งที่ต้องทำใจคือ ต้องปล่อยสิ่งที่หนักที่สุดออกไป ตัดสินใจแล้วว่าพวกเราไม่สามารถเก็บบ้านนี้เอาไว้ได้

ปัญหาไม่ได้มีแค่บ้านยังมีเรื่องลูกด้วย คนโต 10 กว่าขวบพึ่งย้ายโรงเรียนมากำลังมีปัญหาในการปรับตัวเข้ากับเพื่อน เข้ากับสถานที่ใหม่ ถ้าต้องย้ายอีกชีวิตเขาเหมือนต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง คราวที่แล้วต้องปรึกษาจิตแพทย์ด้วยเรื่องนี้ ถ้าย้ายอีกแผลคงใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ส่วนคนเล็กนั้นมีปัญหาเรื่องการพัฒนาเพราะเป็นเด็กที่คลอดก่อนกำหนด ต้องมีพี่เลี้ยงพิเศษ เข้ากับคนค่อยข้างยาก จะย้ายอนุบาลก็ต้องรอให้อนุบาลว่างก่อน เรื่องลูกเราก็มึนตึบ

พอพูดถึงการขายบ้านในสถานการณ์แบบนี้ยิ่งยาก ตลาดลงอย่างมาก แล้วบ้านที่อยู่ไม่ครบ 2 ปี ในประเทศที่เราอยู่จะต้องเสียภาษี เพราะเหมือนการซื้อมาเก็งกำไร

เรามองชีวิตเราแล้วมีแต่ลบกับลบกับลบ มันเครียดจนเสียศูนย์ไปเลย ด้วยลำพังเงินเดือนเราค่ากินใช้และค่าอนุบาลลูกก็หมดแล้ว ไม่ต้องทำอะไร

เราคุยกับสามีอีกครั้ง หมดเปลือก คิดถึงความน่าจะเป็นไปได้ว่าชีวิตควรทำยังไงต่อไป ถึงจุดที่ต้องปล่อยก็ต้องปล่อย ถ้าต้องเริ่ม 1 ใหม่ก็ต้องเริ่มใหม่

- ขายรถและขายหุ้นอันน้อยนิด เพื่อเอาเงินก้อนมาโป๊ะบ้าน ให้สามารถอยู่เลยไป 2 ปีก่อน เวลาขายจะได้ไม่ต้องเสียภาษีให้เป็นหนี้เพิ่มอีก และ เป็นการยื้อเวลาให้ลูกได้เรียนที่เดิมนานๆ
- ให้สามีตัดสินใจในการมองหางานใหม่ ซึ่งในสถานการณ์แบบนี้กว่าจะได้งานคงนานหรือรอผลจากที่ทำงานตรงนี้ ใจเขาก็ยังมีความหวังในการติด 80 คนสุดท้ายอยู่
- มองหาบ้านเช่าไปเรื่อยๆ ถ้าอยู่ในระแวกเดียวกันได้ก็ยิ่งดี อย่างน้อยจะได้หมดปัญหาการย้ายโรงเรียนและการปรับตัวของลูก
- ส่วนเรา เก็บของไปเรื่อยๆ เวลาย้ายบ้านก็จะไม่ลำบากมาก

มีช่วงแรงที่เราเครียดกันทั้งคู่ เวลาที่ลูกทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะเอ็ดเขาแรง เขาก็งง เราก็เสียใจ จนวันที่เราตัดสินใจได้ว่า เครียดไปก็เท่านั้น นอนไม่หลับ งานก็ต้องทำ ลูกก็ต้องเลี้ยงเหมือนเดิม ปลงซะ

เลยเลิกยึดติด จะไม่มีบ้านก็ไม่ต้องมีเช่าเอาก็ได้ พร้อมเมื่อไรก็ค่อยซื้ออีก
ขายรถลำบากหน่อยแต่เดี๋ยวจะซื้อแบบถูกๆมาใช้ อาจจะต้องซ่อมบ่อยๆไม่เป็นไร เมื่อก่อนยังใช้แบบนี้ได้เลย

คุณอาจจะต้องคุยกับภรรยาแบบจริงจังว่า ถ้าภรรยาทำตัวแบบนี้ความสัมพันธ์กับลูกอาจจะยิ่งยากขึ้น เงินทองหาใหม่ได้ แต่ถ้าความสัมพันธ์มันพังไปแล้วมันซ่อมให้เหมือนเดิมยากนะ ในสถานการณ์แบบนี้การอยู่นิ่งๆไม่ทำอะไรเลย ดีกว่าพยายามหารายได้แต่ขายไม่ออกอาจจะเจ็บตัวนะ