- แถบอาเซียนพูดแบบไม่อวย ไทยเป็นประเทศที่มีทรัพยากรรอบด้านสุดแล้ว โดยเฉพาะทรัพยากรมนุษย์ คนหัวดี คนมีความสามารถและพรสวรรค์เยอะมากครับ (แต่รู้ ๆ ว่าสุดท้ายสมองไหลเพราะอะไร) และอีกอย่างหลายครอบครัวมีต้นทุนดีด้วย ต้นทุนในที่นี้รวมถึงกรรมพันธุ์ (ลูกออกมาผิวดี หน้าตาตาม beauty standrad อารมณ์ครอบครัวจีน) และฐานะที่ดี พร้อมด้วยค่านิยมต่าง ๆ ที่อยากให้ลูกมีความสามารถ ส่งเรียนเต้น เล่นดนตรี เรียนร้องเพลงแต่เด็ก ไหนจะแรงบันดาลใจยุคแรกอย่างนิชคุณที่ทำให้เด็กเริ่มหันมาสนใจวงการ kpop ซึ่งไทยนี่เปิดกว้างในเรื่องวัฒนธรรมมาก ๆ ไม่โดนปิดกั้นด้วยกรอบศาสนาหรือภาครัฐ สุดท้ายเด็กเหล่านี้พอเข้าตา ซึ่งที่กล่าวมาค่อนข้างได้เปรียบกับชาติอื่นในอาเซียนมาก ๆ ออดิชันผ่านก็ไปเป็นเด็กเทรน ส่วนนึงอาจเพราะความพยายามต้องมากกว่าคนเกาหลีที่มีทุนดีกว่าในเรื่องสังคม ภาษา ต้องถีบตัวเอง ดั้นด้นให้สุดเพื่อจะได้เดบิวต์
- ฐานตลาด แต่ก่อนไทยคือจุดหมายของนักร้องสากลและ kpop จริง ๆ ด้วยเศรษฐกิจและระบบการเมือง ทำให้เป็นจุดหมาย แต่พักหลังตลาดอิ่มตัวพอสมควร จึงเห็นได้ว่าอินโดนีเซียหลัง ๆ มาแรงมาก เนื่องจากบ้านเขาเปิดกว้างมากขึ้น ประชากรก็มากสุดในภูมิภาคนี้และต้น ๆ ของโลก วงไหนตีแตกก็อาจกินลมบนยาว ๆ แต่ประเทศนี้พูดถึงความสุดโต่งอาจจะยังน้อยกว่าไทย เพราะกรอบศาสนาด้วย