ผมอ่ะนะ

เคยไปเล่นให้ทีมระดับพื้นๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไร 

เเข่งระดับเรียดๆ 

ผมเนี่ยคาดคะเเนเเล้ว 

ว่าผมมีฝีเท้าเก่งที่สุดในทีม

......

เพียงเเต่ว่า ไม่ได้เป็นขาใหญ่ในทีม 
 
ด้วยฟามที่เป็นเด็กใหม่ ยังไม่มีใครรู้จัก 

ก็เลย ให้นั่งข้างสนามดูเพื่อนเตะ 

" ให้ตายเถอะ พวกนาย เล่นไม่เหมือนสัปประรด เอาซะเลย "

เเต่มันก็เพียงได้เเค่คิดอ่ะนะ 

....

จะเดินไปทักขาใหญ่ให้เอาผมลง 

มันก็ดู จะข้ามขั้นเกินไป 

ปีนั้นผมเลยได้เเค่ นั่งดูสองสามเมตส์ 

พอนัดถัดไป ผมก็ไม่ไปเล่นอีกเลย 

พูดง่ายๆว่าไม่ง้อว 

.....

พอผ่านมาอีกปี ในองค์กรณ์เดิม เค้ารู้จักฝีเท้ามากขึ้น 

ก็เริ่มเป็นตัวจริง 

ปีนั้นพาลูกสมุนฟว้าเเชมป์ เป็นครั้งเเรกของคณะ เลยทีเดียว 

.....

ผมมานึกดูเเล้ว 

โรนัลโด้ นายหน่ะโชคดีมาก ที่ได้ลง 

เเล้วโค้ชก็เปลี่ยนตัว 

นายยังได้ออกกำลังกาย วิ่งจ๊อกกิ้งในสนาม  

ดูตัวผมซรี๊ ปีนั้นคือจิตตกเลย 

เเบบเซ็งมาก ไม่ได้เล่นบอล 

.....

เราเข้าใจนายดี ว่านายคิดอะไรอยู่ 

คนเก่งที่สุด 

ก็ต้องอยุ่ในสนามซรี๊ 

ถึงจะถูก