คืออย่างงี้ค่ะเราย้ายมาอยู่หอพักหนึ่งซึ่งอยู่ได้ประมาณจะปีแล้ว(หอพักที่เราอยู่เป็นแบบแถวเรียงกันยาวเข้าไปแบบว่าถ้าอยู่ลึกก็คือต้องเกินผ่านห้องกันและกันและมีที่ทำกินข้างนอกซึ่งเราอยู่ข้างในสุดเลยแล้วข้างห้องเราเค้าก็มีคนที่เค้ารู้จักกันหลายห้องเลย)คือตอนแรกเราก็รู้สึกดีใจเพราะค่าห้องถูกกว่าที่เราเคยอยู่มาแต่พอเริ่มอยู่ไปนานๆเข้าเราก็รู้สึกเค้าไม่ค่อยเกรงใจเราเลยหรือน้อยมากๆคือเราเข้าใจนะว่าเด็กก็ซนเป็นธรรมดาแต่คือทั้งมาเคาะประตูบ้างมายุ่งกับส่วนข้างนอกของห้องเราด้วยซึ่งพ่อแม่เด็กก็ไม่ค่อยจะตักเตือนเด็กยังไม่พอมีผู้ใหญ่อีกแบบที่เราบอกว่ามันจะมีข้างนอกของห้องที่เป็นที่ทำกินต่างๆคือแบบแล้วเค้าก็จักกันใช่ป่ะละแบบก็ชอบออกมาตอนเช้าประมาณหกเจ็ดโมงมานั่งเม้าท์มอยกันละไม่ได้เม้าท์เบาๆนะคือก็ดังจนได้ยินทุกคำที่พูดเข้าในห้องเราทั้งเช้าทั้งเย็นคือแบบแบบห้องก็ไม่ค่อยเก็บเสียงด้วยแหละเราแบบทนมาทุกวันเราอยากจะย้ายหอมากเลยแต่เนื่องด้วยเราอยู่พ่อแม่ แม่เราอะยังพอเข้าใจความรู้สึกเราอยู่บางครั้งแต่พ่อเราเหมือนเค้าจะชอบที่นี่แหละเราเลยต้องเก็บความรู้สึกอึดอัดนี้ไว้คนเดียวเราอยากให้ทุกคนมีความเกรงใจกันบ้างนะคุยได้เล่นได้แต่นึกถึงความรู้สึกคนอื่นบ้างเราอึดอัดมากเลย