เวลามีเรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือก็ไม่กล้าเข้าไปขอความช่วยเหลือ กลัวเขาปฏิเสธ กลัวเขาจะให้คำตอบไม่ตรงคำถาม เราก็ไม่อยากเซ้าซี้เยอะกลัวเขารำคาน สุดท้ายก็หาคำตอบเอง สบายใจกว่า

เวลามีคนมาขอความช่วยเหลือ อะไรที่ทำได้ก็จะทำ อะไรที่ทำไม่ได้ก็พยายามจะช่วยเขา ช่วยได้บ้างไม่ได้บ้าง บางทีก็ช่วยทั้งทีงานเราก็ไปไม่ถือไหน เคยไปช่วยญาติขายของแล้วมีลูกค้ามาต่อราคา เราก็ให้ซะจนขาดทุน ก็รู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ดี แต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง กลัวเขาเสียใจ

ชอบที่จะนั่งอยู่คนเดียวเวลามีงานสังสรรค์ ไม่ค่อยมองไปบนเวที ชอบมองไปที่เพื่อนที่กำลังเก็บโต๊ะเก็บจานทำความสะอาดหลังเวที รู้สึกชื่นชมคนเบี้องหลังในเงามืดๆ

ไม่อยากเห็นใครโดนหักหน้าหรือโดนคัดค้าน รู้สึกว่าเขาต้องเจ็บปวดแน่ๆ ไม่ชอบความหยาบคายอะไรประนีประนอมได้ก็จะทำ

ถ้ามีช่วงเวลาที่เราเป็นจุดเด่นของงาน(น้อยมาก) มีคนเข้ามาชื่นชมมีคนเข้ามารายล้อม เราก็ไม่กล้ารับคำชม ทำตัวไม่ถูก เวลานั้นเรากลับไปโฟกัสคนที่ไม่มีใครสนใจหรือยืนอย่างเดียวดายมากกว่า อยากให้คนๆนั้นได้รับคำชื่นชม อยากให้เขามีความสุข

เคยมีแฟน ครบกันมาเกือบ8ปี เคยใช้ชีวิตด้วยกัน แต่เพราะโควิดตกงานทั้งคู่เลยต้องแยกย้ายไปต่างจังหวัด ประมาณหนึ่งปีหลังจากที่ห่างกัน ก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆจนกระทั่งเธอโทรมาขอลดสถานะ เธออยากทำชีวิตให้ดีกว่านี้ก่อน ก็อีกนั้นแหละปฏิเสธไม่เป็นไม่กล้าจะยื้อเธอเอาไว้ คงรู้ตัวว่าดูแลไม่ได้ เลยตอบไปว่าเรายังเป็นพี่น้องกันได้เลือกทางที่เธอคิดว่ามีความสุข หลังจากวางสายก็ปล่อยโฮเลย

ผมมีความสุขกับการได้อยู่คนเดียว ทำงานคนเดียว แต่บางครั้งก็เหงาอยากมีเพื่อนคุย แต่เวลาไปคุยก็คุยกับเขาไม่รู้เรื่อง สุดท้ายก็นั่งเหงาฟังเขาคุยกัน

ทุกวันนี้เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ทำงานออนไลน์ ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จะคุยกับใคร ไม่มีใครให้คุย ดูหนังฟังเสียงคนเดียว ถามว่าโอเคไหม ก็โอเคนะ แต่มันก็มีบางช่วงที่แอบเหงาเหมือนกัน อยากออกไปใช้ชีวิตนะ อยากทำสิ่งใหม่ๆ แต่ยุคโควิดจะทำอะไรก็ลำบาก เงินก็ไม่ค่อยมี ต้องประหยัด(เคยอยากจะขอยืมที่บ้านแต่ก็รู้ว่าตอนนี้เขาก็กันทั้งนั้นลำบาก) 

อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากพัฒนาตัวเอง อยากเข้าสังคมเก่งๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไง 

ขอบคุณที่อ่านสิ่งที่ผมอยากระบาย หากท่านใดมีข้อคิดหรือแนวทางพัฒนาชีวิตให้อยู่ได้ในสังคม ผมพร้อมจะรับฟังครับ