สวัสดีครับผมชื่อเมฆนะครับ ปัจจุบันศึกษาอยู่ปี1 ผมจะเล่าเรื่องประสบการณ์การเห็นผีของผมในช่วงสมัยมัธยมของผมให้ทุกคนได้ฟัง เหตุการณ์เริ่มขึ้นในคืนวันหนึ่งเวลาไม่แน่ใจแต่ก็น่าจะดึกมากแล้ว ผมได้ดูรายการเกี่ยวกับเรื่องผีวิญญาณอะไรพวกนี้จบ ผมก็มีความรู้สึกว่าอยากเห็นผีบ้างจังแหะ ด้วยความรู้สึกที่อยากช่วยเหลือพวกเขาและเข้าใจพวกเขาได้อะเนอะ ผมก็เลยลองใช้วิธีเท่าที่คิดได้ดู สิ่งที่ผมทำในตอนนั้นคือจุดธูป1ดอกละขอให้ตัวเองมองเห็น และในตอนนั้นผมได้ขอกับสัมพเวสีหรือพวกภูติผีระดับต่ำๆเพราะคิดว่าผีพวกนี้น่าจะของ่าย หลังจากขอเสร็จคืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะครับ แต่เหตุเกิดขึ้นในช่วงเช้าของวันถัดมา ในขณะที่ผมตื่นขึ้นมาผมรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมองผมเต็มไปหมด ผมก็งัวเงียๆเน้าะตอนเช้าเลยไม่คิดอะไรมาก หลังจากแต่งตัวทำอะไรเสร็จสับผมก็ได้ออกไปรร.ในระหว่างที่ขับรถไปนั้นก็รู้สึกเหมือนมีคนซ้อนท้ายไปตลอดแต่ผมก็คิดว่าคงไม่มีไรหรอกมั้ง แล้วเวลาในห้องเรียนประมาณช่วงบ่ายในคาบญี่ปุ่นอาจารย์ที่สอนก็มีอายุแล้วนะครับอาจารย์แกได้เข้าห้องมาสักพัก แกก็ทำสีหน้าเคลียดๆละบอกว่าใครพาของอะไรเข้ามาในห้องรึเปล่า เพื่อนทุกคนก็หันหน้ามองกันแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร อาจารย์ก็เงียบสอนไปแกก็มีอาการเหมือนเวียนหัวเหมือนจะอ้วกบ้าง บางทีก็หน้ามืดไปนั่งพักบ้าง ซึ่งผมไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้เลย ผลสรุปในคาบนั้นแทบไม่ได้เรียนอะไรกันเลย หลังจากเลิกเรียนผมก็กลับมาบ้าน คณะที่เดินเข้าไปในห้องนั้นสิ่งที่ผมเห็นคือ มีเงาหลายตัวมากวิ่งและลอยเข้าห้องผมไป ซึ่งในเวลานั้นผมมั่นใจว่าตาไม่ฝาดเพราะมันไม่ได้ขยับไวอะไรผมในตอนนั้นก็ไล่กวาดสายตามองพวกมันด้วย ในตอนนั้นผมก็รู้สึกตกใจนะแต่ไม่ได้หวาดกลัวอะไรเพราะผมชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว พอผมเข้าไปในห้องนอนของผม พวกเงานั้นก็ไม่อยู่แล้ว ผมก็ไม่ได้คิดไรมากเน้อะ อาบน้ำกินข้าวทำการบ้านเล่นมือถือแล้วผมก็นอน ละผมก็ฝันครับ ในฝันนั้นผมฝันเห็นบ้านเรือนไทยไม่ยกสูงอะไรตั้งอยู่ข้างริมแม่น้ำ ผมก็ได้เดินเข้าไปในนั้นข้างในห้องนั้นมีเครื่องดนตรีไทยอยู่เต็มไปหมดแต่จะมีเครื่องระนาดอยู่ตัวนึงตั้งอยู่กลางห้องนั้น ผมเดินเข้าไปใกล้ละนำมือไปสัมผัสตรงปลายๆของระนาด จู่ๆก็ได้ยินเสียงดนตรีดังก้องขึ้นมาพร้อมมีเสียงคนประสานเสียงกันหลายเสียงมากๆร้องกลอนอะไรอยู่ไม่รู้แต่เท่าที่จำเนื้อได้เหมือนเขาให้ผมรักษาอะไรสักอย่าง ด้วยความตกใจผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เสียงดนตรีและเสียงกลอนที่ผมได้ยินมันยังดังก้องอยู่ในห้องผมและมีคนจำนวนหนึ่งที่มีผิวสีดำตาดำลึกใส่เครื่องประดับแต่ไม่เห็นเสื้อผ้านะยืนล้อมเตียงของผมอยู่ ผมในตอนนั้นช็อคจนพูดและหายใจไม่ออกผมก็กระกระสนเพื่อจะหนีออกไปนอกห้อง มีไฟที่โถงกลางบ้านส่องผ่านหน้าต่างมาทำให้ผมยังพอมองเห็น ผมคลำหาลูกบิดประตูแล้วก็วิ่งบ้างคลานบ้างไปห้องของย่า พอไปถึงหน้าห้องก็ตะโกนหาย่า ย่าก็ลุกออกมาเปิดประตูให้ย่าถาม "เอ็งเป็นอะไร" นี่ก็พูดบอกกับย่าไปว่า "ผีหลอกๆ"ในตอนนั้นลิ้นผมพันกันด้วยย่าก็ "ห้ะๆเป็นอะไรใครหลอก"
ผมก็ผีๆย่าแกก็ง่วงเลยบอกเข้าไปในห้องย่าก่อนไปละคืนนั้นก็นั่งคุยกับย่าอยู่พักนึงในเวลานั้นก็ประมาณตี3นะครับ คุยอะไรกับย่าจบก็นอนเพราะเช้าก็ต้องไปโรงเรียน'///วันนี้ผมขอพักไว้เท่านี้นะ เรื่องราวหลังจากนี้ยังมีอีกมากนะครับเดี๋ยวผมจะมาเล่าให้ฟังอีกแน่ๆ