สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ม.4เมื่อก่อนเราไม่ติ่งเลย จนเราขึ้นม.ปลายแล้วก็ได้มาติ่งวงบังทันเป็นวงแรกในชีวิตเลยค่ะพวกเค้าเหมือนแสงสว่างในชีวิตเราเลย ครอบครัวเรากดดันมากเมื่อก่อนเราเครียดมากๆแต่ตอนนี้แค่เรามีบังทันเข้ามาในชีวิตชีวิตเราก็สดใสขึ้นเยอะมาก เราติ่งมาสักพักแล้วก็เริ่มซื้อบั้มบั้มแรกค่ะแต่หลังๆเราก็เริ่มซื้อมากขึ้น(เราเป็นคนเก็บเงินจากที่รร.ได้เยอะมากๆเลยมีเงินเก็บของเราใช้ในช่วงโควิดแทบจะตลอดเลยค่ะแต่แม่ก็ให้เงินในบัญชีเราไว้ด้วยแต่เราไม่ค่อยใช้กับเรื่องติ่งค่ะจะใช้ซื้อหนังสือ เครื่องเขียน) ซึ่งเราเป็นคนมีบั้มกับของติ่งไม่เยอะเลยค่ะเราจะซื้อแค่ที่ชอบจริงๆแต่แม่เค้าไม่ค่อยเข้าใจเราแม่เค้าบอกไร้สาระ ตั้งแต่ติ่งมาเรามีแรงใจในหลายเรื่องมากๆเราไปช่วยพ่อทาสีบ้านเยอะมากๆ2รอบเพื่อแลกกับค่าจ้างซึ่งเราได้มา300บาทค่ะเราดีใจมากๆ มือก็คือเป็นแผลแสบไปหมดเลย
เพราะว่าเราอยากได้บั้มบั้มนึงมาก แล้วเราก็ไปช่วยงานพ่ออยู่บ่อยๆบางทีพ่อก็ให้บ้าง แล้วแม่ก็บอกว่าูให้เงินค่าทาสึงง่ายมากเลยนะแต่ึงเอาไปซื้อของไร้สาระอะไรแบบนี้หรอแม่บอกทาสีน่ะมันง่ายแต่คือเรากับพ่อเป็นคนทาแล้วเราก็เจ็บตัวเยอะมากๆㅠㅠ จนในที่สุดเราก็เก็บตังพอซื้อบั้มพอวันนี้บั้มมาส่งแม่ด่าเราหนักมากเรารู้สึกแย่มาก ขอบอกก่อนเลยค่ะว่าเราเรียนดีมาตลอดตั้งแต่แรกเลยเราสอบเข้าได้รร.ประจำจังหวัดห้องต้นๆ เกรด3.8-4.00 ซึ่งเทอม1เราได้4.00 (ถึงเราจะติ่งแต่เราก็รู้ตัวเองว่าเราพยายามและเต็มที่กับเรื่องเรียนมาโดยตลอด)แม่ก็ให้ค่าเกรดมานิดหน่อย ส่วนงานบ้านเราก็ทำค่ะแม่ไม่ได้ทำกับข้าวให้เรากินเลยเรากับพี่ทำกินกันเองค่ะแม่จะทำให้แค่พ่อ เราควรทำยังไงให้แม่ยอมรับดีคะ😭แม่คงไม่รู้อ่ะว่าการติ่งคือหนทางเดียวที่ทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่คนในครอบครัวเราไม่เคยทำให้เราสบายใจได้เท่าบังทันเลย และคนที่อยู่ข้างเราในวันทีเราแย่จริงๆก็คือบังทันนี่แหละ

ปล.ในความคิดเราตอนนี้เราก็ผิดด้วยแหละที่ซื้อของติ่งราคาแพงๆ แต่มันคือความสุขและคุณค่าทางจิตใจㅠㅠอีกอย่างเราไม่ได้วู่วามซื้อทุกอย่างด้วย😭