เมื่อช่วงต้นเดือนธันวาคมของปีที่แล้ว ในช่วงวันหยุดยาว มีทริปที่ต้องร่วมแจมกับเพื่อนเพื่อพาผู้ใหญ่ขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่ ทริปละ 3 วัน 2 คืน 2-4 ธันวาคม และ 9-11 ธันวาคม 2564

.

ก็เกือบจะเป็นฟอร์แมทมาตรฐานไปแล้วสำหรับการเที่ยวเชียงใหม่ จริงๆ คงตั้งแต่สมัยที่พ่อแม่เราเป็นวัยรุ่นนั่นแหล่ะ เพราะไม่สามารถปฏิเสธได้ถึงความเป็นเมืองแห่งดอกไม้ของเชียงใหม่ โดยเฉพาะเมื่อลมหนาวพัดมา เมื่อก่อนก็ต้องขึ้นดอยสักหน่อย แต่ปัจจุบันแทบจะทุกพื้นที่จะมีสวนดอกไม้ใหญ่บ้างเล็กบ้างเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปเยี่ยมชมและถ่ายรูป และนักท่องเที่ยวหลายคนก็ถือว่าการไปแวะสวนดอกไม้เป็นไฮไลท์ของทริป เราแวะสวนลุงรนตอนทริปแม่บัว และไร่อมยิ้มกับทริปพี่อ้อย สวนลุงรนเราเคยรีวิวไว้แล้วในกระทู้ก่อนหน้า ลองเข้าไปดูได้ครับ

.

สวนลุงรน

ช่วงท่องเที่ยวและอากาศดี สวนดอกไม้เลยเต็มไปด้วยไม้ดอกหลากสีสันไม่เสียความตั้งใจแน่นอน ทั้งสวนลุงรนและไร่อมยิ้มคิดค่าเข้าสวน 50 บาทต่อคน เราเข้าไปสวนลุงรนช่วงเกือบๆ เที่ยง แดดแรงไปหน่อยแต่ก็สนุก ส่วนไร่อมยิ้มเราเข้าไปก่อนพระอาทิตย์ตกดินเล็กน้อย ทั้งสองสวนนักท่องเที่ยวไม่เยอะ ดอกไม้สวยทั้งสองสวนครับ โดยทั้งสองสวนอยู่ในย่านแม่ริม ไร่อมยิ้มจะอยู่ติดถนนใหญ่สายเชียงใหม่แม่ริม สวนสวนลุงรนจะซอกแซกเข้าหมู่บ้าน แต่เราสามารถค้นหาใน google map แล้วเปิดระบบนำทางได้ทั้งคู่ ไม่หลง

.

ไร่อมยิ้ม

.

ไร่องุ่นย่านแม่ริม ขึ้นเขาไปตามทางที่คดเคี้ยวสักหน่อย เราสามารถเข้าไปเก็บส้มและถ่ายรูปสวยๆ ได้ เขาคิดราคาส้มเป็นกิโลกรัม ทางเข้าจะขลุขละแต่เราเอารถเก๋งเข้าไปก็ถือว่าไม่เกินศักยภาพ จะขึ้นไปก็อาจต้องตรวจสอบว่ายังมีผลไม้ให้เก็บหรือถ่ายรูปหรือไม่ เดี๋ยวจะเสียเที่ยวครับ ... ไร่อาร์มิลท์ตรา

.

เสียค่าเข้านะครับ มีหลายส่วน ที่นี่เขาตั้งใจสร้างตัวเองเป็นที่ท่องเที่ยว ด้านหน้าติดถนน ด้านหลังติดแม่น้ำ ... สวนหินจำลองให้จินตนาการถึงสรวงสวรรค์ (เราเดาว่าแบบนั้นนะ) สวนดอกไม้ที่สวยงามไม่แพ้สวนดอกไม้ชื่อดังสวนอื่น จุดถ่ายรูป ร้านอาหารสไตร์คลาสสิค ร้านขายสินค้าที่ระลึก ลองแวะไปครับ พื้นที่ส่วนใหญ่ร่มรื่นดี เดินสบาย ... แดนเทวดา

.

เราไม่เคยทราบชื่อเสียง่ของร้านนี้มาก่อน แต่ครั้งนึงที่ไปทานก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยมาลีที่ตลาด 89 พลาซ่า ก็มองเห็นคุณลุงท่านหนึ่งแต่งตัวด้วยเครื่องแต่งกายสีขาวแบบคนจีน ใส่หน้ากากอนามัยตลอดเวลาที่ทำอาหาร ดูสะอาด คุณลุงดูใจดี ผิวของท่านขาวเหมือนคนจีน ท่านมีร้านที่ดัดแปลงมาจากรถตู้โบราณคันหนึ่ง มีโต๊ะพับตัวไม่ใหญ่ เตาไฟและรังถึงนึ่งซาลาเปา ตลอดเวลาที่เรามองดู แทบไม่เห็นท่านได้พักมือเลย ตั้งแต่นั้นมา เมื่อไหร่ได้มีโอกาสขึ้นเชียงใหม่และได้อยู่ในเมือง จะหาโอกาสไปอุดหนุน “ซาลาเปาแซ่อุ้ย” อยู่ทุกครั้ง โดยไส้ที่เราชื่นชอบที่สุดคือไส้พุทราจีน ซึ่งเป็นไส้ที่หมดก่อนเพื่อนในเกือบทุกวัน (คุณป้าที่ขะมักเขม้นบริการลูกค้าอยู่ข้างๆ บอกมาครับ) มีคนเคยบอกว่าคุณลุงท่านเป็นคนจีนไหหลำ และซาลาเปาที่ทำก็เป็นสูตรของคนไหหลำเสียด้วย คุณลุงพูดน้อย แต่ลงมือทำอะไรต่อมิอะไรไม่หยุดมือ ร้านเปิดและเริ่มขายซาลาเปาตั้งแต่เช้าตรู่ และสายๆ ก็เริ่มจะไม่มีไส้ที่ถูกใจเราเหลือให้เราซื้อแล้ว แค่ไอน้ำจากรังถึงนึ่งซาลาเปาที่กระจายออกทุกครั้งเมื่อเปิดฝา ก็รับรู้ถึงความละมุนในเนื้อซาลาเปาและความอร่อยลิ้นของมัน ซาลาเปาแซ่อุ้ยจะถูกห่อมาในห่อกระดาษครับ ทำให้คลาสสิคเข้าไปใหญ่

พี่ท่านหนึ่งที่มีบ้านอยู่เชียงใหม่ (ท่านเป็นคนนนทบุรี เพียงแต่สามีต้องขึ้นไปทำงานที่เชียงใหม่อยู่เนืองๆ เลยซื้อบ้านที่เชียงใหม่เสียเลย) ถามว่าเราพักที่ไหน เราบอกว่า 1 คืนจะขึ้นไปพักที่โรงแรมปานวิมาน ท่าบอกว่าราคาค่อนข้างแพง แต่ก็สวยและอากาศดี ถือว่าเป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ เราจองผ่านโครงการเราเที่ยวด้วยกัน ราคาก็ประหยัดลงไปมาก เราพักแค่คืนเดียวครับ สวยจริง อากาศดีจริง แต่จะขึ้นลง (จากจุดวิมานดาว สู่ล็อบบี้ปกติของโรงแรม) ต้องอาศัยรถบริการของโรงแรมเท่านั้นเพราะลองเดินแล้ว ถ้าไม่ใช่คนที่ขาแข็งแรงระดับวิ่งเทรล ก็ขาสั่นเหมือนกัน ห้องพักรวมอาหารเช้าที่ต้องนั่งรถมาทานที่ฟลอร์ล็อบบี้ มีโซนพักผ่อนซึ่งกว้างขวางและวิวสวยสมคำล่ำลือ

.

คุณหมูยอ

เดินทาง 2-4 ธันวาคม 2564 และ 9-11 ธันวาคม 2564

บันทึก 16 มกราคม 2565