สวัสดีครับ ผมไม่บอกชื่อกั้น เขิน คือมีเรื่องอยากอธิบาย ผมชอบเพื่อนคนหนึ่งมาก ผมตั้งแต่ตอนเรียน ม.ต้นแล้ว ผมชอบแกล้งและพูดไม่ดีกับเธออยู่เสมอ บางทีผมก็อยากบอกอยากคุยกับเธอดีๆนะ ไปกินข้าวด้วยกันอะไรแบบนี้ แต่ผมมันไม่หล่อไม่มั่นใจในตัวเองใง จนรุ่นพี่ผมมันคบกับเธอ ผมนี่อยากจะบ้า แต่พอเธอเลิกกับรุ่นพี่ ผมก้คิดจะบอกความรู้สึกบาง แต่ผมก็ไม่กล้าเข้าหา พอเข้าหาก็มีอะไรมาบังมาคัดตลอด จนมันสายเกินไป ผมเกเร ทำตัวเลวสุดๆ จนโดนไล่ออกจากโรงเรียน ผมรุ้เธอคงไม่รู้สึกอะไรหรอก ความรู้สึกยังไม่ได้บอกด้วยซ้ำ สนิทกันหรือป่าวก็ไม่รู หรือ ผมคิดไปเองคนเดียวก็ไม่รู้ และแลัวผมก็ดูเธออยู่ห่างๆโดยที่ตองไม่รุ้เรย จนผมทำงาน ละเธอก็เรียน ม.5 แล้ว จนผมคิดถึงตองแทบใจจะขาดและก็ ทักเธอไป เธอก็ตอบนะ ผมก็ดีใจคิดไปไกลอีกครั้ง ผมก็ไปไม่เป็นเลยปรึกษาพี่ชาย แต่ก็นะ เธอก็หายไปอีกครั้ง หายสเต็บ แต่ผมก็รักเธออยู่นะ ถึงจะมีคนคุยเล่นบางแต่ก็ไม่ถึงกับรัก เพราะรักเก่ายังตัดไม่ขาด แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคกับชีวิตนะ และผมไม่เคยบอกความรู้หรือแสดงอาการเสียใจกับใครเลย ละผมก็รู้ผมเป็นคนเก็บกด เชี่ยยย แต่ก็ชั่งเหอะ ผมต้องทำงาน ละก็เจ็บอีก ตอนนี้ วันเสาร์ 14 มค.65 เธอมีลูกแล้ว พึ่งคลอด ผมอยากจะร้องไห้ที่ตัวเองไม่ดีพอที่จะรักและดูแลเธอและค่อยอยู่เขียงค้างเธอ ทุกวันนี้ผมยังรักเธออยู่นะ แต่เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเพราะเราจะรักเธออยู่ห่างๆนะ เรารักเธอมากๆเรยนะ อยากไห้เธอได้รู้จริงๆวะ แต่555เอาเหอะๆโตๆกันละ ต้องทำมาหากิน ขอให้เธอมีความสุขมากกับครอบครัวนะ ผมรู้เธอไม่มาเห็นหรอก แต่ผมอยากระบาย ไม่รู้จะเก็บไว้ไหนแล้ว ชีวิตต้องไปต่อยังมีพ่อแม่อีก ที่รักเรา ไม่ท้อหรอก แต่ยังรักเธออยู่ ขอเวลาเปลี่ยนตัวเองหน่อยนะ เดียวเราเจอกันนะ ไม่ท้อหรอก จุ้บๆ.