สวัสดี เราชื่อมิ้วตอนนี้อายุ25ปี ย้อนไปตอนอายุ17ตอนนั้นได้รับอิสระในการใช้ชีวิตมากเพราะแม่ไปทำงานตปท. มิ้วก็เกเรไปเรื่อยไม่กับบ้านมีเพื่อนอยู่ด้วยกัน3-4คน วันนึงมิ้วไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะที่เปิด24ชม. แถวเอกมัยในแก๊งเรามีพี่ A เป็นผช.โตสุดคอยดูแลน้องๆและมีมิ้วกับเพื่อน
วันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...พี่Aหรือบัง ได้นัดเจอเพื่อนของเค้าที่สวนแต่มิ้วไม่รู้มาก่อนนะว่าจะมีเพื่อนเค้ามา ไอ้เราก็เด็กดื้อ สูบบุหรี่  กินยาแก้ไอกับโค้ก (ทำๆไม ไม่รู้)  พออาการยาออกฤทธิ์ก็จะเพลินๆแต่มีสติทุกอย่าง  และเพื่อนบังAก็มาถึงตอนแรกเราไม่ได้สนใจนะ พี่เค้าก็ไม่ได้สนใจเรา
และแล้วบุหรี่ก็หมด เรารวบรวมความกล้าเดินไปขอบุหรี่พี่เค้าแต่มันจะน่าเกลียดถ้าถามชื่อเค้า
มิ้ว : พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ
เพื่อนบัง : ชื่อ วร. ครับ
และก็ถามเค้าว่าสูบบุหรี่เย็นหรือร้อน เค้าตอบเย็นแต่ยี่ห้อสายฝน แต่อยู่ในรถนะ พร้อมยื่นกุญแจรถมาให้ เรากับเพื่อนเดินไปเพื่อนเริ่มแซวว่าเค้าดูสนใจเรานะ เราก็หัวเราะตลกๆไป เดินไปที่รถหยิบของเสร็จก็เอากุญแจกับมาคืนพี่วร. แต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเราก็ขอบคุณค่ะตามมารยาทเพราะ พี่วร.อายุ31 ในแก๊งของมิ้วจะมีมอไซ2 คัน คันนึงแต่งแว๊นเลยซ้อนได้แค่2คนส่วนอีกคันมิ้วซ้อนเพื่อนรถธรรมดา แต่ไม่รู้วันนั้นมันมีธุระอะไรรีบกับไปก่อน ตอนนั้นคิดในใจว่าเราจะกับหรือไปไหนมาไหนยังไงดี.....เพื่อนตัวดีรีบพูดพี่คะขอให้เพื่อนหนูติดรถไผด้วยได้ไหมคะ พี่วร.ตอบได้ครับ แล้วเราก็ไปหาที่นอนสำหรับคืนนี้(ใช้ชีวิตเหมือนคนเร่ร่อนมากตอนนั้น) พอถึงที่ พี่วร.จัดการทุกอย่างให้หมดคอยซับพอทให้หมด ห้องเหลือ1ห้องเรา 4 คนต้องอยู่ด้วยกันในห้องนั้น  ก็ไม่มีอะไรมากค่ะไม่มีเซ็กหมู่หรืออะไรนะคะ555555 มีแค่ต่างคนต่างนอนแต่นอนบนเตียงทั้ง4คนเพราะโซฟาไม่มีเราก็นอนข้างพี่วร.พี่เค้านอนหันหลังให้เราเพื่อที่เราจะได้นอนสบายขึ้น พอตื่นมาพี่วร.ก็บอกว่าพี่กับก่อนนะครับปล้วเจอกันใหม่นะครับ เราก็งงๆแต่ก็ตอบไปว่า ค่ะแล้วเจอกัน
และเราก็คุยกันมาเรื่อยๆพี่วร.เป็นอิสลามหารพูดคุยของเราส่วนมากก็จะเป็นเรื่องศาสนา ตอนนั้นเรามีความสุขมากครั้งแรกที่เราได้อยู่ด้วยกัน2คนพี่วร.ไม่ขอหรือแม่กระทั่งจะลวนลามเรา เรานอนด้วยกันเตียงเดียวกันแต่อยูากันคนละฝั่ง ทุกคนเชื่อมั่ยเราไม่เคยเจอคนแบบนี้ เราประทับใจหับหารที่พี่เค้าให้เกรียติเรามาก เราไม่ได้เจอกันทุกวันและส่วนมากที่เจอกันรือช่วง2ทุ่มขึ้นไป แต่เค้าไม่มีภรรยานะคะตอนนั้นจนพอรู้สึกว่าเราคุยกันได้4เดือนแล้ว เราจึงถามเรื่องที่บ้านเต้า พี่ทำธุระกิจอะไรคะ เค้าตอบ อาหารกระป๋อง ไส้กรอก และเครื่องปรุง ของอิสลามตรับเราตกใจนะ เราเลยถามเค้าด้วยความซื่อ พี่เป็นเจ้าของหรอ
ใช่ พี่ต้องทำต่อ หลังจากที่พ่อพี่เสียชีวิตไป เราถามทุกอย่างและเค้าตอบทุกคำถามมองหน้าเราตลอดมอฃตาตลอดทำให้เชื่อได้ว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง เราพูดแหย่เล่น แบบนี้เซิทชื่อใน กูเกิ้ล ต้องขึ้นนะ55555555เราขำกัน ช่วงเวลานั้นมันมีความสุขมากเลยนะเราชอบคนโรแมนติกแลพใช่พี่วร.เป็นคนโรแมนติกเซอร์ไพร์บ่อยมาก และมีคติสอนใจ และสอนเราให้รู้จักใช้ชีวิตแนะนำ ว่าควรทำอย่างไรเมื่อเจอสถานะการนี้  คืนนึงเค้ามารับเราและพาเราขึ้นทางด่วนเราไม่รู้เลยว่าจะพาไปไหน เค้าบอกเดี๋ยวก็รู้ พอเจอหาดเลยรู้อ่าวว พามาบางแสนนี่น่า 55555555และเราก็ไปซื่อพลุมาจุดเล่นกัน เขียนทราย
มิ้วเขียน พี่รุจเอ๋อ
พี่รัจเขียน มิ้วรั่ว เพราะความเอ๋อความรั่วเนี่ยแหล่ะมันทำให้เรามีความสุขมาก มากจนลืมไม่ได้
เราคุยกันเรื่อยมาแต่เรื่มห่าง พี่วร.บอกงานเค้าเยอะและบินไปตปท.บ่อยมากช่วงนั้นแต่เราก็คุยกันทุกวันนะ
จนเค้าหายไป 2-3วัน ยอมรับว่าตอนนั้นยังไม่ใส่ใจกับการหายไปของเค้า และเค้าก็กับมา เราใช้ชีวิตปกติ จนเข้าเดือนที่7 ห่างของแท้หายไปจนเราต้องโทรหา โทรบอกเค้าว่าวันนั้นแยากไปเที่ยว เค้าก็มาพาเราไปซื้อของแต่มาด้วยอาการเศร้าผิดปกติ พูดน้อยไม่ค่อยยิ้ม มิ้วเลยว่าว่าเป็นอะไรเค้าหันมายิ้มแบบไม่ปกติฝืนยิ้มอะ ให้เรา และพูดว่าพี่ขอโทศนะ และก็พูดขอโทศตลอดๆเราด้วยความที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เค้าบ้าง ก็ทำได้แค่รับฟังและงงๆ จนผ่านวันนั้นไป อีกประมาณ 2 วัน เราเซิทหาชื่อพี่วร.ในกูเกิ้ล คลิปวิดีโอนิกะห์ โชว์อันแรกเราเข้าไปดูด้วยความงง ว่าเค้าเคยแต่งงานมาแล้วหรอ แต่ก็ผิด
เค้าเพิ่งแต่งงานกัน 23 กันยายน รู้มั้ยตอนนั้นตัวชาไปหมดและร้องไม่ออกทำได้แค่โทรหาเค้า เค้ารับสายแต่พูดจาแรงมากกับเรา
เหมือนเป็นคนละคนที่เคยรู้จัก เสียใจมากค่ะ ทำอะไรไม่ถูกและเริ่มรู้ตัวว่ารักเค้าไปแล้ว....ร้อนไห้กินไม่ได้นอนไม่หลับ จนแม่เราพูดประโยคนึง
มิ้วดูด้วยว่าเค้าเป๋นใครแล้วเราเป็นใคร พร้อมเข้ามากอด ด้วยน้ำตาที่ไหลเพราะเห็นลูกเป็นแบบนี้ เราทำร้ายตัวเองเช่นข่วนตัวเองดึงผม ทำอะไรก็ได้ให้เจ็บ เจ็บกว่าในใจที่เจ็บมาก แต่หลังจากนั้นเค้าก็โทรหาเราและเราก็เจอกันบ้าง ทุกครั้งที่เจอกันเรากอดพี่วร.ทุกครั้งคิดถึงเหลือเกิน ไม่อยากให้เวลาเดินเลยตอนนี้อยากหยุดเวลาไว้มากๆ เราคุยกันถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้นและมันรือเรื่องจริงว่าเรื่องความต่างของฐานะสำตัญ ผญ.คนที่เค้าไปแต่งงานด้วยฐานะดี และช่วยเหลือกันมาตลอด พี่วร.บอกสวรรค์อยู่ใต้เท้าแม่ของเค้า นี่คือการตอบแทนพระคุณแหล่ะ เราเข้าใจนะ เรื่องนี้เกิดขึ้นมาตั้งแต่  9 ปีที่แล้ว
เราจำม่ได้ว่าตุยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่รู้แค่ว่ามันนานมามากแล้ว
ปัจจุบันเค้ามีครอบครัวที่อบอุ่นมีลูก2คน เค้าทำได้เพียงแค่ส่งข้อความอวยพรในวันพิเศษต่างๆ เวลาเปลี่ยนเบอร์ใหม่ก็ส่งข้อความไปบอกเค้าว่าอย่าบ็อคเราเลย เราไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ไม่ได้จะไปทำร้ายครอบครัวเค้า แต่แค่อยากอวยพรในวันเกิดของเค้าทุกๆปี แค่นั้น
มิ้วต้องบอกก่อนว่สทุกวันนี้มิ้วรักษากับจิตแพทย์อยู่ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ขึ้นเรารู้สึกไม่เหมือนเดิมกับตัวเองจนคนรอบข้างดูออกและแนะนำให้ไปพบหมอเรารักษามาได้ 2ปีกว่าแล้ว มิ้วก็ไม่รู้ว่สที่คิดถึงพี่วร.อยู่ทุกวันนี้เป็นอาการทางจิตหรือเป็นเพราะความรู้สึกที่เรายังมีให้เค้าอยู่
พอได้ระบายก็รู้สึกดีขึ้น แล้วคุณล่ะ เคยคิดถึงใครถึง9ปีมั้ยคะ?

ขอบคุณค่ะ