คือป้าแกเคยเดินขายขนมปังปิ้งแผ่นละ 5บาทในซอยบ้านเราเดินขายมากว่าสิบปีแล้วมัง เราเห็นแก บ่อยๆๆ จนมาระยะหลังเห็นว่าแกเดินแถบจะไม่ไหวแล้วก็ยังเดินขาย จนปี 59 เราจอดรถลงไปเรียกแกว่าทำไมไม่เลิกขายขาย แกบอกว่าแกตัวคนเดียวไม่มีใครเลี้ยง เราสงสารเลยอาสาให้เงินแกใช้เดือนละ 1,500 แต่ขอให้เลิกขายได้มั้ย แกดีใจมาก ตกลงตามนั้น เราก็ไม่ใช่รวยนะ แต่ป้าแกอาศัยบ้านะสาวอยู่แต่เสียไปแล้ว หลานไม่ได้ไล่แกออกจากบ้านให้อยู่แต่ไม่ให้กิน ปัญหามันมาเกิดตอนโควิดเราตกงาน พังมากชีวิต เลยบอกป้าว่า หนูจนใจจริงๆๆค่ะป้าหนูไม่มีตังค์ช่วยป้าแล้วนะคะ ถ้า งานถ้าชีวิตหนูดีขึ้น หนูจะกลับมาช่วย แกร้องไห้ แกบอกว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ป้าหิว แต่ป้าทนเห็นแมวหิวไม่ได้ แกเลี้ยงไม่เป็น ตอนนี้มันผสมกันเองออกลูกไปมา เป็น 22 ตัว แล้ว 
สภาพแก หลังค่อม90องศาแล้ว เวลาจะคุยแกต้องแหงนขอขึ้นมาพูด เราสงสารแกจับใจ เห็นคนบอกว่าพบแกนั่งขอทาน อยู่หน้าเซเว่นปากซอยราษฏร์บูรณะ 88  
เราคิดว่าแกคงขอตังค์ไปซื้ออาหารแมว เราจะติดต่อหน่วยงานไหนรับแมวไปดูแลได้คะ ส่วนตัวแก ก็คงต้องบอกเพื่อนๆๆใครผ่านมาผ่านไปแถวนั้น สงเคราะห์แกด้วยนะคะ