เดือนกว่าเกือบสองเดือนอยู่กรุงเทพฯ ว่าอยู่ไกลได้เพียงจดหมายถึงกัน กลับมาตาคลีเหมือนแค่เอื้อมกลับยากจะชิดใกล้ดังใจร่ำร้อง ได้เวลาโรงไม้เลิกงานหรือสบเวลาเข้ามาทำธุระที่ตลาดแวะไปหาที่ร้านทุกครั้งเจอกับท่าทีเย็นชาของเตี่ย ทั้งครั้งใดไปถึงช่วงเย็นเลิกงานนอกจากเตี่ยยังมีเส็งขลุกอยู่หน้าร้านหลังร้าน ยากจะมีโอกาสได้คุยกันเพียงสองคน วันใดไปถึงช่วงเวลากินข้าวมื้อเย็นเตี่ยส่งเสียงดังเรียกให้เส็งร่วมวงเหมือนคนในครอบครัว มิสนใจตงซึ่งยืนอยู่ด้วยตรงนั้น มีเพียงกิมฮวยสีหน้าแสดงความสงสารตง แต่ไม่ออกนอกหน้า บ้านนี้ถึงจะไม่ยึดธรรมเนียมเก่าเคร่งครัดที่ให้สามีเป็นใหญ่ แม้กิมไซเกรงใจกิมฮวยอยู่หลายส่วน แต่ภริยายังมิกล้าล่วงเกินขัดใจไปทุกอย่าง


.