อัพเดทสถานการณ์
*อัพเดทเพ่ิมเติมในความเห็นย่อย

ขอบคุณทุกท่านนะครับ ผมได้อ่านทุกความเห็นตั้งแต่แรกเลยแต่ยังวุ่นวายมาก ไม่มีโอกาสมาพิมพ์ตอบ จริงๆอยากฟังความเห็นเด็กๆวัยรุ่นด้วย แต่ดูเหมือนว่าส่วนมากที่มาจะเป็นผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตาม ถือว่ามีประโยชน์ทุกท่านครับ

เช้าวานนี้(อาทิตย์) เช้ามืดเลย ลูกสาวโทรมาบอกว่า เพื่อนเค้าออกมาจากบ้านละครับ เพราะทะเลาะกับคุณพ่อเค้าตอนเช้ามืด เลยหนีออกมาเสียแล้ว ผมเลยคิดว่าต้อง action อะไรก่อนล่ะ โดยที่ยังไม่ตัดสินอะไรไปมากกว่านั้น สิ่งที่ทำก็คือ ให้ลูกสาวโทร group call  คุยกับเพื่อนเค้าให้ผมได้คุยด้วย ก็ได้คุยกับเค้าครับ ค่อนข้างสับสน เรียกได้ว่า"สิ้นสติ" ก็ได้ครับ งอแงร้องไห้ เดินอยู่นหมู่บ้านตอนยังไม่สว่าง เอาเป้ เอาโทรศัพท์ออกมา แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็ปล่อยให้ออกมาด้วย คิดว่าทางนั้นคงมองว่าไปไหนไม่รอดแน่นอน เรื่องนี้ผมก็ไม่เข้าไปก้าวก่ายครับตอนนั้นทำได้แค่ บอกเค้าว่า ให้หยุดอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน นั่งสงบสติ แล้วค่อยๆคิด แล้วค่อยว่ากัน จากนั้นวางสายไป แล้วให้ลูกสาว ค่อยๆชวนเค้าคุยให้ใจเย็นๆ ถ้าทำได้ให้ปลอบเพื่อกลับไปบ้านก่อน อย่าคิดว่ามันคือการเสียฟอร์ม

จากนั้น ผมติดต่อไปที่ครูปจำชั้นครับ (ตอนนั้นยังเช้ามากถึงจะสว่างแล้วก็เถอะ) โชคดีที่การทำกจิกรรมในโรงเรียน ทำให้ได้รับเลือกเป็นประธานชมรมผู้ปกครองระดับชั้น (ที่ไม่เคยทำหน้าที่อะไรเลย) เลยพอจะมีหัวโขนเข้ามาครับ จากการคิดข้ามคืนของผม ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ โรงเรียนต้องรับรู้โดยเฉพาะครูที่ปรึกษาใกล้ชิด หารือกันกับครูแล้วหาทางออกช่วยกันประสานไปที่ผู้ปกครองน้องเค้า ซึ่งน่าจะดีกว่าที่จู่ๆผมก็ติดต่อไปหาพวกเค้าโดยตรงครับ และทำการ group call กับผู้ปกครองของน้องเค้าเช้าวันนั้นเลยครับ

ครูช่วยคุยให้ใจเย็นกันได้พอสมควร คุณครูเองก็พยายามให้มุมมองฝั่งเด็ก เรายังไม่ตัดสินเรื่องต่างๆของบ้านเค้าว่าอย่างไร แต่สิ่งที่ต้องแก้ไขตอนนั้นคือ เค้าเคีรยดสติแตก แล้วออกมาข้างนอกแบบนี้ มันไม่ปลอดภัยครับ  ทางพ่อแม่เค้ายินดีที่จะออกไปรับเข้าบ้านอย่างใจเย็น ทางลูกสาวผมก็รับไม้ต่อให้เพื่อนเค้าอยู่เฉยๆ ตอนนั้น ไปอยู่ในเซเว่นหน้าหมู่บ้านละครับ ยังไม่ได้ไปไหน ก็น่าจะจบลงไป แต่ผมคิดว่า ไหนๆก็เข้ามามีส่วนในนี้แล้ว ก่อนจะแยกย้ายวางสายไป ผมเสนอไปว่า ....
เอาง้ครับ ผมจะพาลูกสาวไปหาเพื่อนเค้าด้วยที่ๆผู้ปกครองน้องจะไปรับ อย่างน้อย ให้เพื่อนเค้าไปคุยกันให้เย็นลงได้ ช่วยให้ลูกสาวเค้าไม่รู้สึกถูกไล่ต้อนให้เข้าบ้านด้วยครับ ไม่งั้น อนาคต เค้าจะไม่วิ่งหาคนแถวๆนี้อีกเลย จะไปหาที่พึ่งอื่นซึ่งน่าห่วงกว่านี้เยอะนะครับ (อันนี้ผมบอแกตรงๆว่า หลายๆความเห็นที่บอกว่า อย่ายุ่งเพราะเราจะเดือดร้อน ผมทำใจไม่ได้ครับ เพราะถ้าเราผลักเค้าออกไป เท่ากับเราเป็นผู้ใหญ่ที่มองเรื่องของเด็กไม่ใช่เรื่องสำคัญ ยิ่งคนที่บอกว่าโตแต่ตัวครับ บางครั้ง เพราะเรามีสมองและหัวใจ จึงต้องใช้สองอย่างและกล้าพอที่จะเผชิญปัญหา) ราว 8.00 ผมไปรับลูกสาวที่คอนโดแม่เค้า พาไปหาเพื่อนเค้า พร้อมแจ้งทางบ้านนั้นว่ากำลังไปหา

เมื่อไปถึงก็นัดเจอกัน คุยกันก่อน ทางนั้นคุณแม่ดูมจเย็นและอ่อนโยนมาก แต่คุณพ่อซึ่งดูมีอายุกว่าพ่อแม่วัยเดียวกัน ค่อนข้างแข็ง และมีท่าทางแสดงออกว่า"มายุ่งอะไร" นิดๆในตอนแรก ปกติผมทำงานกับการดีลคนเยอะๆ ล็อบบี้คนบ้าง เลยพอจะมีทักษะการโน้มน้าวพูดคุยอยู่ จึงนำมาใช้ครับ ผมให้ทางผู้ปกครองมานั่งคุยกับผม ให้เด็กๆเค้าไปคุยกันเองก่อน โดยที่เราจะรับพวกเค้าไปหาที่นั่งคุยกันสบายๆนะ ซึ่งที่ๆผมเลือกคือสวนสาธารณะแห่งหนึ่งแถวนั้น เช้าๆอากาศดีๆ  กับ้นไม้เขียวๆ ลมโชยๆ ยังไงก็คุมสถานการณ์ได้ง่ายขึ้น และผมเสนอตัวว่า ให้ลูกสาวคุณ ไปกับผมและเพื่อนเค้าก่อน ไปเจอกันที่สวน ขับตามกันไป แรกๆฝ่ายพ่อเค้าก็ยังตึงๆ ยังรู้สึกว่าทำไมต้องเสียเวลา ลากกลับไปเลยก็สิ้นเรื่อง แต่ทางคุณแม่เค้าโอเคกับไอเดียนี้ครับ ค่อยๆคุยกันให้ทุกอย่างจบลงด้วยดีก่อน ลากกลับไปเดี๋ยวก็หนีออกมาอีก
ตามนั้นครับ ในรถก็สวัสดีเฮฮากันเพราะ ผมเคยคุยกับพวกเค้ามาบ้าง ไม่เคยเจอหน้ากันจังๆ เด็กทั้งสองคนก็เพิ่งเจอหน้ากันจังๆหนแรก อย่าลืมครับว่าเรียนออนไลน์มาหนึ่งปี (ใครที่บอกว่าไม่เคจเจอกันแล้วจะไม่มีทางรู้จักมักจี่กัน ต้องมองในมุมของโลกยุคโควิดฯครับ สำหรับเค้า นี่ก็คือเพื่อน ถึงจะไม่เคยเจอตัวกันแต่ก็เรียนและทำกิจกรรมผ่านออนไลน์มาตลอดทั้งปีนะครับ อย่ามองแค่เพวกเค้าแชทกัน) ที่แน่ๆคือ เค้าไม่ร้องไห้แล้ว ยิ้มได้ หัวเราะได้แล้ว ไปแวะซื้อขนมกับอาหารเช้าง่ายๆ เข้าไปในสวน ฝากลูกผมนั่งคุยเรื่อยเปื่อย ในขณะที่ผมขวนพ่อแม่เค้าไปนั่งกินกาแฟกันไม่ไกลนั้น แล้วชวนคุยทำความรู้จักกัน ส่วนตัวผมกับคุณแม่ของน้องเค้าเคยเจอกันผ่านออนไลน์ครับ นการประชุมกิจกรรม ประชุมผู้ปกครอง คุยกับครู บังเอิญผมเป็นพวกกิจกรรมเยอะ พูดเยอะ เลยมีพ่อๆแม่ๆ(ถีบ" ให้มาเป็นประธานนี่แหละ (ไม่เคยทำงานเลย คุณแม่รองประธานซึ่งอยากเป็นประธานแต่คนไม่เลือกรับไปทำหมด ผมก็เล่นกับเด็กๆไปสบายใจ ชวนเด็กเล่นเกมส์ ชวนพ่อแม่สนับสนุนกิจกรามเด็กๆ)

เท่าที่คุยก็คือ น้องเค้าเรียนตกลงจากเมื่อก่อนมาก เคยเป็นเด็กหัวแถวจากโรงเรียนเก่าแต่พอมาปีนี้ เรียนออนไลน์ งานค้างบ้าง งานตกหล่นบ้าง เริ่มมีเรื่องโทรคุยกับเพื่อนผู้ชาย ตามประสาวัยรุ่น แล้วคุณพ่อเค้าก็มักจะเล่าในมุมที่ไม่เห็นด้วย ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ต้องป้องกันและช่วยกันตีกรอบ ยึดโทรษัพท์ ตัด internet เป็นเวลา ติดกล้องวงจรปิดในมุมโต๊ะเรียน แล้วคุณพ่อกลับมาจากทำงานก็มานั่งเปิดดูกล้องระหว่างเรียน พอคะแนนตกลง ก็มีปัญหากัน ไปไล่ลบเพื่อนในไลน์ของลูกสาว พวกเพื่อนผู้ชายจากโรงเรียนเก่า ก็ลยและบล็อคทิ้งหมด เหลือแค่กลุ่มเพื่อนในห้องปัจจุบันที่เป็นผู้หญิงหมด (รวมถึงลูกสาวผม)

ผมก็เข้าใจในมุมคุณพ่อเค้านะครับ แต่ก็มีความไม่เห็นด้วยกับวิธีการ อ่างไรก็ตาม ก็จะไม่ตัดสินลงไป เพียงแต่บอกไปว่า การทำแบบนี้เค้าจะยิ่งหนีออกไปจากเราครับ คุณพ่อท่านนี้น่าจะไม่ค่อยเชื่อผมเท่าไหร่ เพราะ สภาพผมในตอนนี้คือ ไอ้หัวแดงแปร๊ด (ทำสีเล่นกับลูกสาว) ดูจัดกับเนื้อหาที่คุยมาก แต่คุณแม่เค้า เอ่ยปากออกมาว่า ฟังเค้าหน่อย ดูลูกสาวเค้าสิ ร่าเริงกว่าลูกเราเยอะนะ
ทางนั้นถึงค่อยๆจูนกันครับ ผมเองก็ขอบคุณเค้าที่เป็นสังคมให้ลูกสาวผมเหมือนกัน เด็กๆเจอกับสถานการณ์แบบนี้(โควิด) พวกเค้าก็เครีรยดมาก ไม่มีเพื่อนใหม่ ผมจึงสร้างกิจกรรมเกมส์ออนไลน์ แข่งเกมส์ เพื่อให้พวกเค้าได้สนิทกันโดยไม่ต้องรอโควิดฯหายไป พวกเค้าต้องมีสังคม และเพื่อนในห้องก็เป็นสังคมที่ดี อย่างน้อยเราก็เลือกโรงเรียนที่นี่เหมือนกันแล้ว

สรุปลงท้ายคือ ทุกคนมารวมกันครับ แต่ระหว่างที่เดินมารวมกัน ลูกสาวผมก็มีการส่งไลน์มาบอกส่วนตัวว่า เพื่อนยังไม่โอเคกับพ่อ ยังไม่อยากเข้าบ้าน ยังไงๆก็ไม่อยากเข้าบ้าน ถ้าเข้าไปจะโดนยึด โดนจัดการทุกอย่างอีกแน่ๆ และคุณพ่อทางนั้นเองก็ดูท่าทางคงจะยังไม่เปลี่ยนหรือปรับสิธีเพื่อลดความตึงเครียดลงในเร็วๆนี้ เวลาก็ล่วงเลยมาสายแล้วด้วย ร้อนแล้ว ผมเลยรวบรัดหัวหางเอาเลยว่า
"ไปกินข้าวบ้านผมกัน" ทางนั้นเค้าก็งงๆครับ แต่ผมก็ยืนยันว่า ถ้าตอนนี้ เค้ายังไม่พร้อมจะเข้าบ้าน เราก็มีทางเลือกแค่ จะบังคับเค้าให้กลับบ้าน หรือจะรอให้เค้าใจเย็นแล้วหันมาคุยกัน ปรับปัญหาให้มีทางแก้ ทางคุณแม่เห็นด้วย แต่รอบนี้ ผมให้ลูกสาวผมไปนั่งรถบ้านเค้าแทนครับ ให้นางเป็นคนบอกทางกลับบ้าน (จริงๆก็ google นั่นแหละจนถึงแถวบ้าน ถึงจะรู้ทาง ไม่ได้เป็นประโยชน์ขนาดนั้นครับ อ่าๆๆ) ส่วนผมบึ่งกลับบ้านมาก่อน มันก็ต้องผักชีกันหน่อยครับ เก็บกวาดรับแขก อีกอย่าง เป็นการยัดเยียดให้บ้านเค้าได้รู้จักกับลูกเรา (เพื่อนของลูกตัวเอง) ไปด้วย ซึ่งไม่นานก็มาบ้านครับ ก็มานั่งกินข้าวกัน บรรยากาศตึงๆหน่อย เพราะพ่อเค้ายังไม่พูดกับลูกตัวเองเลย แล้วมีประโยคเช่น "ดีนะที่ xxx (พี่ชาย) เค้าดูแลตัวเองได้ ไม่ทำตัวเป็นปัญหาแบบนี้" จนผต้องนั่งเผาลูกสาวตัวเองเอาฮาลบความร้อนเป็นระยะๆ แต่คุณแม่เค้าดูจะเย็นลงมากแล้ว และแสดงท่าทีออกมาว่า เอาไงเอากัน ไม่อยากบังคับกันอีก  ทีนี้ ปัญหามันอยู่ที่ พรุ่งนี้ สองสาวเริ่มสอบครับ เวลาผ่านไป เสียไปครึ่งวันเปล่าๆผมเองก็ไม่โอเค ผมเลยบอกว่า
ระหว่างนี้ไปนั่งอ่านหนังสือสอบกันข้างบน แล้วเชิญพ่อแม่ขึ้นไปดูห้องทำงานที่ลูกผมเรียนหนังสือ และจะเป็นมุมให้เค้านั่งอ่านหนังสือกัน ส่วนผู้ใหญ่ ลงมานั่งคุยเล่นที่สวนก่อนสักพัก จบแล้วจะยังไงก็ว่ากัน ทางคุณแม่ชอบที่ลูกสาวผมก็ชวนลูกเค้าไปอ่านหนังสือ เอาโน้ตที่เรียนมาเปิดแบ่งกันให้ดู ช่วยกันนึกและทำสรุปเนื้อหาการสอบกันได้ ไม่งอแงไม่อู้ ส่วนคุณพ่อบ่นๆว่า มีธุระเยอะ เสียเวลามากเลย ต้องเอารถไปเช็ค ต้องทำนั่นนี่ วุ่นวายมาก คือก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกครับแต่ดูจากลักษณะคือ บ่นว่าภาระชีวิตเยอะจนไม่มีเวลามาทำอะไรหยุมหยิมแบบนี้ ลูกชายคนโต จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เกรดดี รับผิดชอบได้ แต่ลูกสาวยังไม่ได้เรื่อง แถมมีเรื่องน่าปวดหัวเข้ามาอีก จนต้องมาเสียเวลาทำธุระสำคัญ (ผมก็ยิ้มรับครับท่าน ในหัวคิดว่า ธุระอะไรในโลกนี้ก็ไม่สำคัญเท่าลูกหรอกครับ) แล้วใช้ไม้ตายเด็ด ที่ improvise มาเฉยๆเล จากการนั่งอ่านเม้นต่างๆวนนี้ด้วย หันไปบอกแม่เค้าว่า
"ฝากให้มาอยู่ได้นะครับ" แรกๆเค้าก็ไม่เอาๆ ออกลูกทำท่าเกรงใจ แต่ผมเสนอไปว่า ถ้าเคายังไม่โอเคจริงๆ อย่างน้อยๆ ช่วงสอบ ให้มาอ่านหนังสือ มานั่งสอบที่นี่ได้ สัปดาห์นี้ผมไม่มีคิวงานไปไหน(เพราะเคลียร์ไว้ นั่งช่วยดูแลเค้าช่วงสอบ) ผมอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง แล้วเปิดให้ดูว่า บ้านผมติดกล้องทุกมุมในบ้านยกเว้นห้องนอนลูกกับห้องน้ำ ถ้าจำเป็นจริงๆ เดี๋ยวผมให้รหัสเข้ามาดูกล้องได้ครับ อาหารการกินก็ไม่ต้องห่วง .... บ้านผมทำกินเอง ทุกคนต้องทำ เก็บล้างกันเอง ไม่ลำบากผมแน่นอน เพิ่มมาหนึ่งชีวิต แต่ก็มีแรงงานเพ่ิมด้วย ถือว่าเท่าเดิม จนคุณแม่เค้าเริ่มเห็นดีเห็นงาม เหลือแต่คุณพ่อเค้านี่แหละครับที่ยังตึงๆ แต่ผมงัดไม้ตายบอกไปว่า
"ตอนนี้กลับบ้านไป เค้าอาจจะต่อต้านคุณพ่อ และเครียดไม่มีสติจะอ่านหนังสือ เกรดจะแย่เอานะครับ" ทางนั้นถึงหยุดคิด แล้วจบลงที่ "อเค" ส่วนหนึ่งก็เพราะ บ้านผมกับที่ทำงานคุณแม่เค้าไม่ห่างกัน หลังเลิกงาน จะแวะมาดูแลมาช่วยได้ แล้วคุณพ่อก็สั่งการคุณแม่เค้าว่า เลิกงานแล้ว กี่โมงๆเธอต้องมาดูสภาพนะ ต้องมาช่วยคุณพ่อ(ตัวผม) เค้า อย่าให้อายมาถึงเราได้
ผมทำการรายงานครูประจำชั้น (ลืมไปเลยว่ามีอีกคนรออัพเดทสถานการณ์) จนเริ่มบ่ายแก่ๆแล้วเรียกเด็กๆลงมา บอกเล่าเรื่องราวว่าพ่อแม่เห็นกันอย่างไร ทั้งสองคนดีใจมาก แต่ผมกำชับไปว่า

"การมาในครั้งนี้ ไม่ใช่การหนีออกมาพัก เป็นการมาอ่านหนังสือและสอบ ไม่ใช่มาเที่ยวด้วย ดังนั้น ต้องรับผิดชอบตัวเองในทุกเรื่อง ที่สำคัญ ในอนาคต ต้องไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีก" ซึ่งผมซีเรียสในเลเวลที่ลูกสาวรู้ว่าเอาจริง (ถึงจะให้อิสระแต่ถ้าซีเรียสต้องนั่งคุยกันยาว จะค่อนข้างเข้มงวดครับ) พร้อมกำชับหนักเลยว่า "สิ่งที่เกิดในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ควรเกิด ถ้าเกิดปัญหาแบบนี้อีก นอกจากจะวุ่นวายกันกว่านี้ เราคงต้องแก้ปัญหากันด้วยกระบวนการอื่นๆแล้วนะ" ซึ่งผมอธิบายเลยว่า ถ้าเค้าไม่สามารถปรับตัวได้ ต่อไปต้องพึ่งพานักจิตวิทยาวัยรุ่นแล้ว (จริงๆผมเชียร์ห้รีบๆไปหาเลยครับ เพราะในกระบวนการนั้น พ่อแม่ต้องเข้าไปร่วมปรับด้วย) แต่ทำท่าทีขึงขังไปงั้นแหละ ให้เด็กๆรู้ว่า นี่เรื่องใหญ่

ทางบ้านเพือ่นลูกสาว รับตัวกลับบ้านไป เพราะต้องไปเก็บของเตรียมมาอยู่ที่นี่ 7 วัน (ผมแอบกังวลว่า กลับไปแล้วจะเกิดเรื่องแล้วไม่ได้กลับมา) พอค่ำๆหลังอาหารเย็นก็พามาส่ง ส่วนทางผมก็เก็บบ้านจัดห้องนอนให้เรียบร้อย ในขณะที่ลูกสาวนั่งอ่านหนังสือสอบครับ
จนถึงตอนนี้ ทั้งสองคนนั่งทำข้อสอบอยู่ ผมมีหน้าที่หาอาหาร ขนม มาให้พวกเค้า ช่วยเค้าติวในวิชาสำคัญๆ ช่วยกระตุ้นให้แอ็คทีฟ กินข้าวเสร็จแล้วกระตุ้นให้ไปหยิบโน้ตวิชาสอบช่วงบ่ายมาอ่าน เดี๋ยวเย็นๆจะพักผ่อนด้วยการไปวิ่งออกกำลังกัน ซึ่งเพื่อนลูกสาวผมไม่เคยวิ่งเลย วันนี้จะต้องวิ่งเป็นครั้งแรก กลางคืนอ่านหนังสือสอบ แล้วเคอร์ฟิว เข้านอนปิดไฟไม่เกิ