เราไม่รู้หรอกนะว่าคิดไปเองไหม เรามีพี่น้องอยู่4คนเราคนเล็กสุด ตอนเด็กเราโดนพ่อเลี้ยงทำร้ายอยู่คนเดียว แม่ก็ไม่ทำอะไรหรอกนะแม่ก็ปล่อย เราเล่นกะพี่เสียงดังเราก็โดนตีโดนอยู่คนเดียว ตอนนั้นเรายังเด็ก เขาให้เราเลี้ยงเพะคนเดียว แต่เราอยากเข้าห้องน้ำเราเลยเอาแพะเข้าคอก แล้วพ่อเลี้ยงมันก็บอกจะเอาเพะเข้าเร็วทำไม แล้วเขาก็ตีเราด้วยไม้ไผ่อันใหญ่ เราก็ร้องไห้แต่ไม่มีใครสนใจหรอก555 พ่อเลี้งเป็นคนที่เสียงเบา เขาอยู่ห่างกะเราเป็น200กว่าเมตรได้แล้วอีกอย่างเราก็เปิดเพลงอยู่ เราไม่ได้ยินที่เขาเรียก แล้วเขาก็เดินมาแล้วเอาไม้ไผ่ตี  เราเลยตัดสินใจไปบอกแม่ว่าแม่หนูไม่เรียกเขาว่าพ่อได้ไหม แต่แม่กลับบอกว่าไม่! เราเลยตัดสินใจไม่คุยกับเขาอีก พอเราโตขึ้น แม่กับพ่อเลี้ยงก็ทะเลาะกันเราเลยตัดสินใจไปช่วย คือแบบเราเห็นเขาทะเลาะกันจนชิน เลยไม่เคยได้มีครอบครัวที่อบอุ่นสักเท่าไหร่ เขาทะเลาะกันได้ไม่นานเขาก็กลับมาคบกัน ซึ่งแม่ดูเหมือนรักเขามากกว่าลูกตัวเองไปเลย ทะเลาะกันกี่ครั้งแม่ก็ยังให้เขามาอยู่ด้วยกัน เราก็ไม่รู้จะทำไง พอเรามีตัง ก็มีแต่คนขอเราก็ให้ เราเป็นอะไรไม่เคยมีเลยที่จะถามเราดีๆคอยให้คำปรึกษาดีๆพอเราทักแชทไปอ่านไม่ตอบกัน อีกคนก็มีแต่ เป็นเอดส์ สกปรก สิว ไม่เคยให้คำปรึดีๆเลย มีแต่ขอตัง เราก็แค่เด็กอายุ15จะไปมีเงินเยอะแยะขนาดนั้นมันก็ไม่ใช่ เขาก็อายุเยอะแล้วทำไมไม่หายงานทำเอาแต่ขอคนอื่น เราเศร้าก็เอาแต่ด่า เอาแต่ว่า เราเสียใจเรื่องความรักมีไหมที่จะคอยปลอบใจกัน นี่เอาแต่ว่ากัน จะร้องไห้อะไร ไม่เคยมีความสุขแล้วได้พร้อมหน้ากันเอาแต่ใช้เรานอนไม่ได้อาบน้ำก็ถ่ายบอกจะส่งให้เพื่อนเราดู นี่มันควรไหม!? อยากได้ครอบครัวที่อบอุ่นคอยสนับสนุน ไม่ใช่เอาแต่กดดัด ตอนนี้เราเหมือนเป็นโรคซึมเศร้า คิดที่อยากตายตลอด ชอบฟังเพลงเศร้า หน้าตานี่ไปหมดเลยกำลังใจไม่เคยมี แม่ก็ให้แต่พี่สาว เราคงไม่ใช่ลูกเขาแหละ ทุกคนว่าไหม 'ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดีที่สุด'