หนี
ล. วิลิศมาหรา

ผมโชคดีที่เราสองแม่ลูกได้ทำเลตั้งร้านขายก๋วยเตี๋ยวอยู่ในบ้านเช่าหน้าสำนักงานหลายแห่ง ทำให้ก๋วยเตี๋ยวร้านผมขายดีมาก ผมตื่นแต่ตีสี่เพื่อเตรียมข้าวของและเตรียมร้านให้พร้อม ก่อนจะมีลูกค้าทยอยมานั่งกินตั้งแต่สิบโมงเช้าเป็นต้นไป ประมาณบ่ายสามโมงของที่เตรียมไว้ก็ขายหมดเกลี้ยง ผมจึงมีเวลาพักผ่อนทำอะไรได้บ้างตามใจชอบ

ผมคงโชคดีจริง ๆ ถ้าบ้านติดกันจะไม่ใช่บ้านของนุ่น!

ตอนเช้าของทุกวัน ขณะเราแม่ลูกกำลังวุ่นอยู่กับการทำมาหากินหน้าร้าน แต่สายตาของผมก็ยังอุตส่าห์แลเลยไปแอบมองยังร่างแบบบางของหญิงสาวคนหนึ่ง อายุเธอไม่น่าจะเกินยี่สิบปี เธอจะออกมายืนรดน้ำต้นกุหลาบสามสี่ต้นริมรั้วติดกับรั้วบ้านผมเป็นประจำ ผมชอบมองใบหน้าเล็ก ๆ น่าเอ็นดู ล้อมกรอบด้วยเรือนผมยาวสีน้ำตาลอ่อนหยิกปลายน้อย ๆ ของเธอ มีบางครั้งที่ดวงตากลมโตชำเลืองมองข้ามรั้วเหล็กดัดเตี้ย ๆ มาทางร้านผม ริมฝีปากบางสีชมพูคลี่ยิ้มให้อย่างมีไมตรี ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

มันคงเป็นความเคยชินอย่างแน่นอน ที่หากวันไหนเธอไม่ปรากฏตัวออกมาให้เห็นที่หน้าบ้าน วันนั้นทั้งวันผมจะรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ อยู่ไม่เป็นสุข คอยแต่เหลียวมองหาเธอ ราวกับชีวิตขาดหายอะไรบางอย่างไปเลยทีเดียว มันไม่สามารถเป็นอย่างอื่นไปได้ เพราะว่านุ่นมีสามีแล้ว...

สามีของเธอเป็นชายแก่คราวพ่อ เขาออกไปทำงานตอนเจ็ดโมงเช้า และจะกลับเข้าบ้านอีกทีช่วงหกโมงเย็นของทุกวัน ผมไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไร แต่ที่รู้แน่ก็คือ นุ่นเป็นเหมือนนกน้อยที่ถูกจับขังกรง ซึ่งมันไม่ใช่กรงทอง หากแต่เป็นกรงขังในขุมนรกอเวจีต่างหาก ผมไม่เคยเห็นร่างน้อยของเธอเยี่ยมกรายออกมาข้างนอกรั้วบ้านบ้างเลย เว้นแต่สามีเธอจะพาออกไป

ทุกเช้าเมื่อประตูรั้วบ้านถูกปิดลง เธอก็จะหายเงียบเข้าไปอยู่ภายในตัวบ้านของเธอเอง จะเห็นอีกทีก็ต่อเมื่อเธอวิ่งออกมาเปิดประตูรั้วบ้านรับสามีกลับจากที่ทำงาน

(มีต่อ)