บ้านเราไม่ถูกกันใครจะไปนึกว่าปัญหามันเริ่มขึ้นมาจาก Bad Buddy ระหว่างพ่อของภัทรและแม่ของปราณที่ซ่อนปมเรื่องราวไว้ภายใต้ความไม่ชอบหน้าเหมือนซุกขยะชิ้นใหญ่ว่าไว้ใต้พรม จนปมมันเริ่มคลี่ที่เฮียไช้มาจุดประกายปัญหาใด ๆว่าด้วยเรื่องการงาน ที่ทั้งสองบ้านต่างหยิบยกมาประหัตประหารใส่ไฟแท้ที่จริงต่างฝ่ายต่างก็รู้ถึงเหตุผลเบื้องหลังว่าไม่ใช่ความผิดของใครมันเป็นเรื่องจังหวะ เวลา และ โอกาส ที่ใครจะคว้ากันไว้ได้ก่อนเท่านั้นเอง การแย่งชิงพนักงานถึงแม้มีมูลแต่มันก็ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ต่างฝ่ายแสกสรรปั้นแต่งเพื่อบอกกล่าวสู่รุ่นลูก  มันมีอะไรมากกว่านั้นแหละ เฮียว่า ความผีไม่เผาเงาไม่เหยียบอันนี้

ความสัมพันธ์ระหว่างภัทรกับปราณรุดแข็งแรงและรุดหน้า ปราณที่ดูเหมือนจะยอมจำนนตลอดมากลับลุกขึ้นมาสืบเสาะค้นหาว่าต้นตอคืออะไร ภัทรเองก็มีความหวัง ถ้ามันไม่ใช่เรื่องการงานอย่างที่พ่อและแม่โหมไฟใส่ว่ามันเป็นละก็ ปัญหาก็น่าจะคลี่คลาย หากก็อย่างที่ปราณได้คิดคำนวณ ถ้าเป็นเรื่องที่พูด หรือ บอกตรง ๆ ได้ คงไม่เอาเรื่องการเบาะแว้งเรื่องงานมาบังหน้า แล้วก็ไม่ปิดมาจนถึงบัดนี้เป็นแน่ ยังไงเสียมันก็ต้องมีหนทางสิ คบกัน ปิดบัง หลบซ่อน ไม่ได้รับการยอมรับมันอึดอัดใจยิ่งกว่า

เมื่อจากการค้นหาแล้วพบว่าพ่อของภัทรกับแม่ของปราณจบมัธยมมาจากโรงเรียนเดียวกัน ทั้งภัทรทั้งปราณก็ตกลงใจกลับไปที่โรงเรียนเก่า เพื่อที่จะรู้ว่าพ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ทั้งคู่ต่างหันมามองหน้ากันพลางคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าคบหากันแล้วจบไม่สวย อย่างที่คุณครูว่าเรื่องใหญ่เรื่องโตของเด็กวัยรุ่นมันจะมีซักกี่เรื่อง คงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ว่าแต่จะผูกใจเจ็บในเรื่องนี้จนมาถึงรุ่นลูกเลยเหรอ ในใจของแต่ละฝ่ายคงกรุ่นอยู่แล้วว่ามันไม่สมเหตุสมผลเอาเลย ภาวะระคายใจถูกทิ้งค้างไว้เมื่อเรื่องใหญ่กว่าพุ่งเข้ามาชน

ใช่ ... พ่อของภัทรผ่านมาเจอลูกชายเดินอุ๋งอิ๋งอยู่กับลูกชายคู่อริข้างบ้าน นาทีนั้นภูเขาไฟระเบิดเป็นยังไงก็ได้รู้ได้เห็นกัน การผลักไสปราณครั้งเดียวของพ่อคือฟางเส้นสุดท้ายของภัทร  ความจริงฟังชัดจากปากของภัทร ซึ่งภัทรก็ไม่เคยกลัวและไม่เคยลังเลที่จะประกาศออกมาถึงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับปราณที่มี ความสัมพันธ์ดี ๆ ที่แนบแน่นขึ้นทุกที ความกดดันจึงกลับมาอยู่ที่ปราณ ที่เป็นคนคิดมากและคิดเยอะเป็นทุนเดิม ปากที่บอกว่าให้รีบกลับไปเคลียร์กับพ่อแต่น้ำตาก็คลอเต็มหน่วยตา คำว่าไม่เป็นไรที่เป็นไรอย่างแท้จริง

ความคิดที่วิ่งวนเวียนในหัวปราณคือทำไม ทำไมถึงเป็นเขาที่ต้องเข้ามาแบกรับความสัมพันธ์ของผู้ใหญ่ในอดีตที่ผ่านไปแล้วราวปีแสง  " ปารกุลขยัน จริงจัง แต่ไม่ค่อยมีเพื่อน" แม่สร้างให้ปราณเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้หลังปารกุลหักคือเรื่องราวนี้ ที่แท้การย้ายโรงเรียน กรอบแน่นหนาที่ผูกพันให้เดินไปทางซ้าย หรือ หันไปทางขวา เป็นความสัมพันธ์ล้มเหลวระหว่างพ่อเขากับแม่เราหรอกหรือนี่ แค่นั้นเองเหรอที่ทำให้เขาต้องดิ้นรนหลบซ่อนความรู้สึกของตัวเอง สร้าง mindset ให้ยอมจำนนต่อโชคชะตา เรื่องจริงระหว่างเขากับภัทรที่แม่อยากรู้นักหนาไม่มีครอบครัวไหนหันหน้าชื่นชมยินดีหรือยอมรับซักนิดเดียว ทำไม ?

นาทีนั้นคำตอบก็ตามมา นาทีที่กำแพงที่เพียรก่นสร้างไว้ได้พังทลาย แม่ของปราณบุกเข้าไปที่บ้านของภัทรราวพายุพัดผ่าน ความหลังครั้งเก่าไม่ใช่เรื่องราวสัมพันธ์รักวัยรุ่น แต่มันคือ "เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด" ทุนเรียนต่อมหาวิทยาลัยมันเป็นเรื่องใหญ่ของเด็กมัธยม หากย้อนกลับไปในในรุ่นพ่อรุ่นแม่ คงไม่ถือว่าง่ายดาย เครื่องมือช่วยเหลือเหมือนปัจจุบันคงยังไม่มี หนทางเดียวที่ว่านี้กลับหลุดมือไปด้วยน้ำมือเพื่อนสนิท คุณครูเค้าเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้วว่าแกทำอะไร แกไปบอกเค้าว่าชั้นไม่อยากเรียน อนาคตความฝันความหวังของคนเรียนดีคนหนึ่งพังทลายลงไป แน่นอนว่าพ่อของภัทร หรือ ไอ้หมิงของยัยอิศยา ไม่ใช่คนเลวโดยเนื้อแท้ คำตอบจึงมีอยู่ว่า ก็ยอมให้ทำธุรกิจแบบเดียวกัน ก็ยอมให้ลูกน้องไปแล้วไง ก็เจ๊ากันไป

คำแก้ตัวที่ไม่สมเหตุผลนั้นยิ่งสุมไฟ มันเจ๊ากันยังไง อนาคตคน ๆ นึงที่ไม่อาจหวนกลับได้ เพราะ การพยายามปัดปัญหาให้พ้นตัว ไม่สู้กันแบบแฟร์ ๆ แค่นี่เหรอที่ชดเชยกันได้ เท่านั้นยังไม่พอถ้าจะเรียนมาแล้วเปิดร้านวัสดุก่อสร้างเท่านี้ จะเอาทุนไปเรียนทำไม จะมาแย่งโอกาสกันทำไม สิ่งที่มันน่าเจ็บใจยิ่งกว่าคือโอกาสที่ใครอีกคนชุบมืเปิบแย่งไป คนใช้ไม่ได้ใช้ให้คุ้มค่าอย่างที่เราเคยวาดหวังจะใช้เสียแบบนั้น ความเจ็บที่ไม่จบของแม่ปราณมันหนักหนา การมีอยู่ของ "ไอ้หมิง" เหมือนหนามที่ทิ่งแทงใจ ตอกย้ำถึงความทรยศ ถึงค่าน้ำใจของคนที่เรียกตัวเองว่าเพื่อนสนิท ถึงโอกาสที่ควรจะได้รับแต่กลับหลุดลอย เช่นเดียวกันการมีอยู่ของ "อิศยา" มันรอยแผลที่เตือนให้นึกถึงอดีตที่แก้ไขไม่ได้ คนที่เรามองหน้าไม่เต็มตา เพราะ รู้ว่าการกระทำของเรามันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง 

ไม่แปลกเลยที่ทั้งสองฝ่ายไม่อยากให้ลูกมาพูดคุยพบเจอสนิทสนม และ เสี้ยมให้เก่งแย่งชิงดี จะให้แม่ปราณมองภัทรในฐานะเพื่อนของลูก ยิ้มให้ ต้อนรับขับสู้ ทั้งที่ดีเอ็นเอของ "ไอ้หมิง" มันปรากฏบนหน้า ทำได้เหรอ ? จะให้พ่อของภัทรรักปราณเหมือนลูก ทั้งที่หน้าตาเหมือนกับคนที่ย้ำเตือนถึงความ loser ของตัวเองยังกับแกะ รับได้ไหม ? กับคนอีโก้จัด ๆ ขนาดนั้น แล้วท้ายที่สุดเพราะต่างฝ่ายต่างรู้นี่แหละว่า "ความขัดแย้ง"ที่แท้จริงคืออะไร ลึก ๆ ในใจคือความกลัว ว่าลูกเขาจะทำกับลูกเราเหมือนที่เขาเคยทำ