เราเป็นลูกคนกลางเราเดินตามพี่ชายเรามาตลอดตั้งแต่เราจำได้พี่เราเรียนอะไรเราต้องเรียนสิ่งนั้นจนเราจบม.6 เราวางแผนที่จะไปเรียนในกทม.อยากลองไปใช่ชีวิตด้วยตัวเองแต่ที่บ้านให้เราเรียนปวส.เพราะจบแล้วไปหางานง่าย ตั้งแต่เราจำได้เราทำงานมาตั้งแต่ม.5เงินที่เราได้จากการทำงานเราก็จ่ายค่าเทอมเองจ่ายค่าหนังสือเอง เราลองคุยกับผู้ปกครองของเราว่าเราขอไปเรียนมหาลัยเราก็จะทำงานเหมือนเดิมพยายามส่งตังเองเรียนแต่ที่บ้านก็ไม่ให้พอเราจบปวส.เราก็ยังไม่มีงานทำเป็นหลักงานที่เราทำตั้งแต่ม.5-ปวส.เขาก็ไม่ได้จ้างเราต่อ เราก็เลยไปทำร้านพิซซ่าทำได้เกือบปี เราก็ลาออกมาเป็นลูกจ้างรายปี จนหมดสัญญาแล้วเขาก็ไม่ได้จ้างต่อแต่ที่ห้องที่เราทำเขาจ่ายเงินจ้างเราเองเพราะที่ห้องคนไม่พอ
แต่ไม่ได้ทำสัญญาจ้าง
เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะจ้างเราถึงเมื่อไร
เราไม่รู้ว่าเราชอบอะไร
เราอยากเรียนอะไร
เราไม่มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง
เราเดินตามทางของพี่เรามาตลอดที่บ้านก็อยากให้เราสอบราชการให้ติดแต่เราไม่ชอบที่ต้องโดนบังคับ เราเครียดมากจนบ้างทีเราก็คิดว่าเราน่าจะตายๆไปจะได้ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราเหนื่อยมาก ไม่มีกำลังใจในการมาชีวิตอยู่เลย เราใช่ชีวิตให้มันผ่านไปวันๆ เมื่อก่อนเราชอบเล่นเกม ฟังเพลง อ่านนิยายแต่เดียวนี้ทำอะไรเราก็เบื่อง่ายไปหมด ทำได้แปปเดียวเราก็เบื่อไม่รู้จะทำไปทำไหมตั้งแต่เราทำงานเราไม่ค่อยได้ไปเที่ยว เราทำงานมา 6 ปีเราแทบจะไม่มีวันหยุดเลยมีวันหยุดแบบนับได้เลย ยิ่งตอนที่เราเรียนม.5-ม.6 ร้านที่เราทำงานคือไม่มีวันหยุดเลย พอเปิดเทอมเราก็ไปทำเสาร์อาทิตย์ จันทร์- ศุกร์เราเรียน
ปัจจุบันเราอายุ 21 เราเครียดมาก เราเบื่อง่ายมากทั้งที่เมื่อก่อนเราไม่เคยเป็นแบบนี้ เหมือนเราทำอะไรไปก็ไม่เคยดีพอ