สัมภาษณ์เข้ามหาลัยพอเขารู้ว่าได้เกรดน้อยเเล้วโดนทางมหาลัยดูถูก

เรื่องมันยาวหน่อยนะครับเเต่ผมเสียความรู้สึกจริงๆ

คือวันนี้มีสอบสัมภาษณ์ครับตอนช่วง9โมงเป็นการสอบสัมภาษณ์เเบบรวมก็คือมีอาจารที่สัมภาษณ์กับเด็กอีก10คน เกณฑ์คณะนี้คือ2.00 เเล้วมหาลัยก็ไม่ใช่มหาลัยชื่อดังอะไรเป็นมหาลัยปกติกลางๆ
ทีนี้ก็คือเด็กคนอื่นส่วนใหญ่เขาได้เกรดสูงๆกันเขาก็เลยพูดไม่เหมือนกันเเบบพอมาถามผมจะถามเชิงดูถูกอ่ะครับ

เด็กคนอื่นเขาจะถามประมาณว่าปกติชอบทำอะไรงานอดิเรกชอบทำอะไรมีความสนใจอะไรคือถามปกติมาก

เเต่พอมาผมคือเขาตอนเเรกเขาก็ถามปกติเเต่พอรู้ว่าผมได้เกรด2.10เขาก็ถามว่า

อจ: ที่บ้านมีมอไซค์ไหม

ผม: มีครับ

อจ: เเต่งรถไหมชอบชวนเพื่อนออกไปนั่งเป็นเเก็งไปตามถนนไหม

ผม:ไม่เเต่งครับไม่เคยชวนครับปกติผมอยู่ที่บ้าน

อจ: ติดเกมไหม

ผม: เล่นในระดับนึงครับเเต่ไม่ถึงขั้นติด

อจ: อยู่โรงเรียนมีเพื่อนคบไหม

ผม:ก็มีบ้างพอสมควรครับ

อจ: เเล้วพ่อเเม่ต้องไปโรงเรียนไหมเเบบไปฟังความประพฤติไรงี้ไหม

ผม:ไม่ต้องครับ

อจ: เเล้วพ่อเเม่ได้สั่งสอนหรืออบรมอะไรมั้งไหม

ผม: สอนครับ

อจ: ไหนสั่งสอนอะไรบ้าง

ผม: บอกให้ส่งงานอะไรอย่างเงี้ยครับ

อจ: เเล้วอยู่บ้านมีหน้าที่อะไรบ้างพ่อเเม่ได้ให้ทำอะไรมั้งไหม

ผม:ก็ทำความสะอาดบ้านทุกอย่างอ่ะครับเเต่บ้านผมเป็นระบบเวณเเบบว่าวันนี้เวณใครก็ต้องทำ

อจ:ทำไรมั้งหล่ะไหนพูดมา

ผม:มันเป็นเเบบเวณครับเวณใครวันไหนก็ต้องทำทุกอย่างกวาดบ้านถูบ้านซักผ้า

อจ: ทำเองใช่ไหม

ผม:ทำเองครับ

อจ: เเล้วจบสายอะไรมา

ผม:สายศิลป์ภาษา...ครับ

อจ: เรียนไม่รู้เรื่องหรอ

ผม: ผมย้ายสายมาด้วยอ่ะครับมาจากศิลป์...มา...ด้วยเหตุผลส่วนตัว

อจ: ทำไมเรียน...ไม่รู้เรื่องหรอ

ผม:เรียนรู้เรื่องครับผมชอบด้วยเเต่ย้ายมาด้วยเหตุผลส่วนตัว

อจ:ทำไมมีปัญหากับเพื่อนเพื่อนไม่คบ

ผม:เหตุผลส่วนตัวจริงๆครับ

คือต้องบอกก่อนเลยว่าจริงๆเเล้วผมเป็นเด็กที่มีปัญหาช่วง มัธยม คือผมไม่ว่าไปที่ไหนก็จะโดนรุมเเกล้งเเล้วก็ในอดีตผมรู้สึกโดดเดี่ยวมากผมจะมีตัวตนเเค่ตอนที่มีประโยชน์เท่านั้นส่วนตอนปกติก็จะโดนเเกล้งโดนพูดจาร้ายๆใส่พอจะสู้หรือเถียงกลับพวกมันก็จะรุมคือผมอยู่คนเดียวเถียงสู้พวกมันไม่ได้เลยพวกมันช่วยกันปกปิดหลักธานหมดไม่ว่าจะโดนอะไรก็ไม่มีใครช่วยเเถมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นผมไม่มีใจจะไปโรงเรียนเลยตอนนั้นผมอยู่ ศิลป์ภาษา...
เพื่อนสนิทคนก็ชวนผมว่าตอน ม5 มาศิลป...เเต่ผมก็บอกมันว่าผมไม่รู้เรื่อง...เลยนะมันบอกว่าจะช่วยผมเเต่สุดท้ายพอย้ายมามันกับเพื่อนเเก็งมันก็รุมเเกล้งผมเเต่พอมีผลประโยชน์มันถึงจะดีด้วย
ผมเคยคิดว่าผมทำตัวไม่ดีหรือป่าวถึงโดนเเกล้งเเต่คนที่รู้เหตุการเป็นกลางก็บอกผว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดเพราะผมเเค่น่าเเกล้งน่ารังเเกเป็นคนที่น่าหมั่นไส้เขาบอกว่าเห็นใจเเต่เขาช่วยไม่ได้เพราะจะโดนเกลียดไปด้วย
 สรุปเลยคือผมไม่ได้อะไรเลยเเถมเกรดก็ไม่ดีเพราะเรียนไม่รู้เรื่องงานก็ส่งช้าเพราะไม่เข้าใจจนเกรด ม5 ทั้งสองเทอมได้เเค่1กว่าๆเพราะฉุดหน่วยกิต
เเต่ผมก็พยายามเเล้วรู้ว่าไม่มีใครช่วยเเต่พยายามสุดเเล้วเกรดรวม 5เทอม ได้เเค่2.10

ผมรู้สึกเเย่มากที่อาจารที่สอบสัมภาษณ์ถามผมเเบบนี้ ทั้งที่เขาไม่รู้ว่าผมมีปัญหาอะไรเเล้วไม่สนใจเลยว่าผมจะอายไหมถ้าโดนต่อหน้าคนเป็นหลายสิบคนถามว่าผมไม่มีเพื่อนคบหรอถ้าผมตอบว่าไม่มีเด็กคนอื่นก็คงมองผมว่าเป็นเด็กมีปัญหาก็คงโดนรุมเเกล้งเหมือนเดิมเเล้วมันก็เป็นเรื่องในอดีตที่เป็นปมในชีวิตเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจำถึงถามเดี่ยวๆคำถามพวกนี้ก็ตอบยากอยู่เเล้วเเต่นี้ต่อหน้าคนเป็น10เหมือนประจาน

เเล้วที่ผมได้เกรด2.10นี้หมายความว่าผมเป็นเด็กเเว้นหรอครับเป็นเด็กที่พ่อเเม่ไม่อบรมสั่งสอนหรอครับผมไม่เข้าใจทำไมเขาต้องดูถูกเหยียดหยามผมขนาดนี้ทั้งที่ไม่รู้ความทุกข์ของคนอื่นเเถมต่อหน้าเด็กคนอื่นอีกเเต่ผมเก็บความรู้สึกอยู่นะครับเวลาที่สัมภาษณ์ผมรุ้สึกกลัวว่าถ้าไปสอบสัมภาษณ์ที่อื่นเเล้วเจอเเบบนี้อีกผมจะทำไงดีผมกลัวความรู้สึกเเบบนี้
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่