อยากเล่าแต่ยาวมากกก
เราขอแนะนำตัวก่อนนะคะ เราชื่อเฟย์ วันนี้อยากจะเล่าเรื่องของตัวเองกับเพื่อนสนิทคนนึง (เพื่อนชื่อเบส)
ความผูกพันระหว่างกันที่มีคำว่าเพื่อนไว้เชื่อมความสัมพันธ์"
เชื่อว่าหลายคนคงมีความรู้สึกระหว่างคำว่า"เพื่อน" ที่ถึงแม้วันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ยาวแค่ไหนกับการที่ไม่ได้พบเจอ แต่เชื่อไหมเมื่อเวลาพัดผ่านให้เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง กลับมาทบทวนคำว่าเพื่อนกันอีกครั้ง เราแทบจะไม่ต้องทบทวนสิ่งใดเลย เพราะทุกอย่างมันเหมือนภาพความทรงจำที่เรายังคงเก็บไว้ในใจของแต่ละคนโคตรมีความสุขเลยเนาะช่วงเวลานั้น" และอีกหลายๆ ภาพความทรงจำที่เราเอามานั่งคุยกันโดยไม่รู้เบื่อ

เท่าที่จำความได้นะเรากับเบสรู้จักกันมาตั้งแตตตตตตตต๊เล็กๆ เรียกว่าเกิดคลานตามๆ กันมา อายุพอๆ กันเลย ตั้งแต่เด็กเล็ก เข้าเรียนประถมคลุกคลีด้วยกันมาตลอด เรียนเก่งควบคู่กันมาจนโต จนกระทั่งมีเหตุให้ต้องแยกกัน เรามาเรียนต่อที่กทม เบสก็ต่อม.1ที่ขอนแก่น หลังจากนั้นเราก็เจอกันแค่ปีละครั้งสองครั้งช่วงที่เรามาอยู่กทมใหม่ๆ2ปีแรกเรากลับขอนแก่นทีไรเบสจะมารอเราทุกครั้งและนั่งคุยกันนานมากกกกกก ละเรื่องที่คุยไม่ใช่เรื่องอะไรนะที่คุยกันหลายๆชั่วโมงก็คุยเรื่องเรียนเรื่องอนาคตของตัวเองเอ้อไม่ใช่ว่าเบสมันไม่มีเพื่อนผู้ชายที่อื่นคบนะ เพื่อนมันก็เยอะเหมือนกันแต่ด้วยความที่เราไม่ได้เจอนานมั้งก็คงมีคิดถึงกันบ้างเราก็นึกถึงมันเหมือนกัน เอาจริงปะเรากับมันรู้จักกันมาเป็น10ปีไม่เคยพูดคำว่าคิดถึงกันไม่เคยพูดว่ามันหรือเราเป็นเพื่อนรักกันเลยด้วยความที่มันเป็นผู้ชายที่แบบติ๋มๆมั้งไม่เคยแสดงออกเราจะได้เจอกันทุกไปเทศกาล ปีใหม่ สงกรานต์ หรือปิดเทอม บางปีนะได้เจอแค่2ครั้ง (แต่ไม่เคยลืมมิตรภาพกันหรอก)
พอผ่านมาเรื่อยๆเราใช้ชีวิตที่กทมไปประมาณ3-4ปี พอเข้าช่วงที่เราเริ่มโตกันแล้วเนอะเบสก็มีสังคมของมันก็คือคบรุ่นพี่มีกินเหล้าสูบบุหรี่จากที่ติ๋มๆหงิ๋มๆ ตอนนี้ห้าวเป้ง เราก็มีเพื่อนมีสังคมของเราที่กรุงเทพแต่เราไม่เคยลืมเพื่อนตอนเด็กคนนี้เลย ตอนนั้นม.5 เรากลับบ้านที่ขอนแก่นเดี๋ยวนี้เบสไม่ได้มานั่งเฝ้าเรากลับบ้านแล้วนะมันก็มีสังคมมีเพื่อนของมันก้คือเริ่มหัดกินเหล้าสูบบุหรี่อะความเด็กผู้ชายอะมันก็ต้องอยู่กับพวกรุ่นพี่พวกผู้ชายอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ถึงมันจะเป็นแบบนี้นะเราไม่เคยรังเกียจไม่เคยคิดอยากเลิกคบที่มันทำตัวไม่ดี ยังงัยมันก็เป็นเพื่อนของเฟย์อยู่ดี ส่วนเราบางครั้งก็นอยส์แหละแต่เออเข้าใจไอเราก็ไม่ได้คลุกคลีกันเหมือนเดิมไม่ได้เจอหน้ากันทุกวันความสนิทสนมมันก็ลดน้อยถอยลงอะเนอะ🙂 ถึงบางครั้งเรากลับขอนแก่นมาแค่ไม่กี่วัน แต่มันก็หาเวลาว่างมาหาเรามานั่งเล่น นั่งคุยกันเหมือนเดิมเรื่องเดิมๆ คุยแต่เรื่องอนาคตของพวกเรา แต่มาไม่ได้นานเหมือนแต่ก่อนมันก็ต้องมีภาระหน้าที่ที่ต้องทำอะเข้าใจเออออ
ทุกคนที่กำลังอ่านคิดว่าเรากับเบสชอบกันหรือคบกันมั้ยยยยย ไม่ใช่นะเราเป็นเพื่อนกันนนน!!! เอาจริงปะเรากับมันอะเหมือนผีเห็นผีอะนึกออกปะ5555555555555555 จริงนะ แต่ไม่แปลกหรอกคนอื่นก็คิด คนอื่นที่หมายถึงคือคนที่ไม่รู้จักพวกเราดีนะ บางทีอาจจะมองว่าเราคบกันอยู่เห็นมาบ้านทีไรก็เห็นถามหาแต่กันไม่เจอเบสก็คงอยู่บ้านเฟย์ เฟย์หายก็คืออยู่บ้านเบส ในความรู้สึกของเราคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงที่ไม่เคยลืมเราเลย เพื่อนที่โตมาด้วยกันเหมือนเบสเราก้มีเป็น10คนแต่คนอื่นไม่เหมือนเบสไงเวลาเจอก้ไม่ค่อยอยากทัก เดินผ่านก้ทำเป็นมองไม่เห็น แต่กับบางคนก็ทักปกติ บางครั้งหรือเป็นเทศกาลก็นั่งรวมตัวกันบ้างแต่นั่นมันประมาณม.3-ม.4 นะยังรวมตัวกันอยู่พวกเพื่อนสมัยเด็กอะ
จนตอนเนี้ยเราจะจบม.6กันละ เริ่มโตๆกันละ ช่วงต้นเดือนตุลาพ่อเบสได้เสียชีวิตกระทันหัน มันกระทันหันมากกกกกกกกอะพ่อเบสก็เหมือนพ่อเราคนนึงเหมือนกัน เราเลยต้องกลับขอนแก่น ลืมบอกพ่อแม่เราสนิทกับพ่อแม่เบสมากนะเหมือนสนิทกันรุ่นสู่รุ่นอะเอออเรากับพ่อแม่ก็มาร่วมงานพ่อเบสตอนนั้นเรารู้สึกสงสารเพื่อนเรามากๆทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ทำไมถึงต้องไวขนาดนี้ยังไม่เห็นความสำเร็จของพวกเราเลยย🥺หลังจากนั้นเบสก็ต้องรับบทหัวหน้าครอบครัวต้องเป็นเสาหลักของบ้านซึ่งมีแม่กับน้องที่เหลืออยู่! ไปๆมาๆเบสเลยไม่ได้เรียนต่อเพราะต้องมารับช่วงต่อจากพ่อนั่นคือทำฟาร์มเห็ด กรีดยาง ไหนจะโรงสี รถเกี่ยวข้าวอีก สรุปที่เคยคุยกันไว้ว่าจะมาเรียนที่กรุงเทพด้วยกัน ก็จบซึ่งตอนนี้เราคงเปลี่ยนความคิดของมันไม่ได้แล้วมันคงตัดสินใจของมันดีแล้ว เราเป็นแค่เพื่อนก็ได้แต่แนะนำ

พอเนี่ยยยเรากลับมากทมรู้สึกว่าอยากกลับไปอยู่ขอนแก่นจังงงงง🥺เพื่อนเบสคงเหงา(แต่เพื่อนมันก็เยอะ) แต่เราก้อดห่วงไม่ได้คิดถึงงงงง อยากอยู่เล่นด้วยกันเหมือนตอนเด็ก แต่ด้วยความที่เราก็โตขึ้นทุกวันอะเนาะ ต่างคนก็ต่างมีภาระหน้าที่แตกต่างกันไป มันก้ต้องรับผิดชอบครอบครัวแม่และน้องของมันเราก็ต้องเรียนให้จบมีงานมีการทำ 😊

พอวันนี้ปีใหม่ 2022 เรากลับขอนแก่น วันแรกไม่เจอค่าาาา มันก็อยู่กับพวกรุ่นพี่มันนั้นด้วย พอวันเคาดาวน์ คืน31 มันก้อยู่กับพวกแกงค์ของมันนะพอตี3มาหาเราที่บ้านเราซึ้งมากคือบับบบ ยังหาเวลามาหาเรายังไม่ลืมกัน ยังเห็นเราเป็นเพื่อน☺️ แล้วก็มานั่งคุยกันปกติ อยู่ๆมันก็พูดขึ้น ว่าเฟย์อะเป็นเพื่อนรักกูเลยนะทุกวันนี้กุเหลือแค่พี่ต่อ(รุ่นพี่ที่มันเคารพ) ที่เหลือเพื่อนกิน เราเข้าใจมันนะมันทำงานแทนพ่อมันคงเหนื่อยที่ต้องมาแบกรับภาระตั้งแต่อายุ18 จากที่รู้จักกันมาไม่เคยพูดซึ้งกันเลยวันนี้อยู่ๆมาพูดขึ้นเอออออว่า
เบส:กูเห็นเป็นเพื่อนนคนนึงงที่สำคัญมากเลยนะขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เคยช่วยเหลือกันกูกับใช้คำว่าตลอดไปได้ไหม
เราในตอนนั้นก็ซึ้งสิครับบบบเราก็บอกมันไปนะว่า
เฟย์:กูน่ะก็มีเพื่อนเหมือนกันพอกุโตขึ้นกุก้รู้สึกว่ามีแต่เพื่อน- เออเพื่อนรักกูที่กทมก็มีแต่มันไม่เคยรู้ใจกูมากเท่า
เอาจริงนะเราคิดว่าเพื่อนผู้หญิงจะเข้าใจเรามากที่สุดละ แต่ไม่ใช่แต่กลับเป็นเพื่อนผู้ชายคนเนี้ย
เราก็นั่งด้วยกันยันเช้าโดยที่ไม่มีเหล้าไม่มีไรเลยนะนั่งกินน้ำเปล่ากันอะ
เบสเกิดวันที่ 1 มกราคม ทุกๆปีเราจะนั่งคุยกันสังสรรค์แบบนี้ทุกปี คืนนั้นเป็นคืนที่เรามีเวลาคุยกันเยอะและนานมาก พอเซอไพรส์อะไรกันเสร็จก็มานั่งคุยๆกันมีเราน้องๆพี่ๆเพื่อนคนอื่นด้วยนี่แหละพอหลังเที่ยงคืนพวกเพื่อนพี่มันก็กลับไปเหลือแค่เราเบสพี่ต่อและน้องสาวเรานั่งๆคุยเรื่องปัญหาชีวิตกันไป

ไม่รู้เป็นช่วงอะไรอยู่ๆก็พูดเรื่องความสัมพันธ์มิตรภาพของเรา
เบส:รู้ไหมกูอยู่ที่นี่บางวันไม่มีไอต่อกูเหงามากกูนึกถึงนึกถึงตอนเราเรียน ติวหนังสือด้วยกัน
เฟย์: พูดไม่ออกอะ! ซึ้ง
เราพูดไม่ออกอะเรารู้สึกผิดที่ทิ้งมันไปเรียนที่อื่นถ้าเรายังเรียนอยู่ด้วยกันเบสมันคงไม่ต้องเหงาไม่ต้องมาขี้เหล้าเล่นยา (แต่เห็นมันเป็นแบบนี้มันใฝ่เรียนนะจ๊ะหนังสือหนังหาอ่านไม่ใช่กินแต่เหล้าสูบบุหรี่อย่างเดียวเวลาได้ยินใครเค้าพูดก็เนอะขี้ปากคนว่าเพื่อเราขี้เหล้า ขี้ยาบ้าง โมโหนะ!😡  คือไม่รู้ ไรอะแต่พูดพร่อยๆ เพื่อไรวะ โกรธอะที่ได้ยินใครว่าเพื่อนเราแบบนี้ ทุกคนเข้าใจไหมคนเราทำงานมาเหนื่อยๆก็ต้องหาความสุขให้ตัวเองบ้างเหล้ายามันก็ต้องมีบ้าง 
เราบอกเรื่องนี้กับมันว่าคนแถวบ้านมันพูดเราไม่ชอบเลยยยยโมโหแทนนนนนน
เบส: กูไม่สนหรอก ไม่ได้หาไห้กู-
เฟย์: แต่ไม่สนเลยก็ไม่ได้ป่าววะ ไม่รำคาญรึไง กูรำคานแทนอะ
เบส: รู้ไหมกูอยู่ที่นี่กูโดนเยอะกว่าที่เห็นทั้งแม่กูอีกบางครั้งกูดาวน์มากๆเลยนะกูไม่มีคนคอยรับฟัง กูอยากโทรหามากแต่กูกลัวไม่ว่างกูกลัวกูกวนเพราะปกติเราก็แทบจะไม่ติดต่อกันทางโซเชี่ยลอยู่แล้ว
โหหหหหห!แบบบบได้ยินแบบนี้🥺🥺 ไม่พูดปล่อยให้มันระบายต่อไป มันคงอยากจะพูดอะมั้ง
เบส: บางครั้งนะที่กูมีความสุขกูสุขสบายกูจะนึกถึง กูอยากให้อยู่ด้วย กูนึกถึงตลอดเฟย์
เฟย์: กูอยู่ที่นู้นกูก็นึกถึงกูคิดถึงตลอดกุไม่เคยลืมเลยเว้ยเพื่อนกูนะอยากเห็นเราเรียนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนจัง มีไรอะบอกได้นะคุยได้นะพร้อมรับฟัง ถึงเราจะไม่เคยเล่าเรื่องปัญหาชีวิตให้กันฟังแต่พูดได้นะ ยังงัยกูก้เพื่อนเสมอ
สุดท้ายจะเช้าละต้องแยกย้ายเพราะจะกลับกทมละก็เก็บของเก็บไรกันร่ำลากันแยกย้ายนอน แยกกันครั้งนี้เรารู้สึกหน่วงๆอะ เราเห็นอย่างพ่อเบสไม่รู้จะไปวันไหน เรากลัวไม่มีโอกาสได้มานั่งคุยกันยันเช้าแบบนี้อีกเรารู้สึกไม่อยากจากเลยวันนั้นแต่ก็เนาะคนเราโตแล้วก็ต้องแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองเราก็ต้องกลับมาเรียนให้จบม.6 
ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต หลายคนคงมีคำถามเกิดขึ้นในใจว่า เพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายสิบปี ทำไมวันนี้ถึงไม่ค่อยได้เจอหน้า ไม่ค่อยได้พูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว พอคิดไปสักพัก จู่ๆ ความรู้สึกเศร้าเสียใจก็ตามมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
…เป็นแฟนกันก็ไม่ใช่ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ  อาจจะเป็นเพราะเพื่อนสำคัญกับชีวิตเรามากกว่าที่คิด

ตอนนี้เรากำลังชั่งน้ำหนักใจตัวเองอยู่ว่าจะเอายังงัยจะเรียนต่อมหาลัยที่กรุงเทพหรือจะไปต่อที่ขอนแก่นดี ใจนึงเรามาโตที่นี่อะเนาะเราก็มีความทรงจำที่นี่เยอะพอสมควรเราสนุกกับการ กิน เล่น เที่ยว ที่กรุงเทพอีกอย่าง เราติ่งค่ะทุกคนเราชอบตามงานไปเกือบทุกที่ เราอยู่ทุกด้อม แต่นั่นเราทิ้งได้ ติ่งมันติ่งเมื่อไหร่ก็ได้จริงปะ  แต่ถ้าเราไปอยู่มี่ขอนแก่นเราก็จะได้อยู่ใกล้ยายใกล้น้องสาวเราได้อยู่กับเพื่อนสนิทของเรา เรากำลังคิดอยู่เหลือเวลาอีกแค่4เดือนต้องติดสินใจ เห้ออออออ🥺 ก็เครียดอยู่นะทุกคนน 
ทุกคนที่กำลังอ่านคิดว่าเราปัญญาอ่อนไหมแทนที่จะเหลือตามใจตัวเองแต่กลับมาห่วงทำไมหนอแค่เพื่อนคนเดียว ก็จริงงงงงงเป็นเพื่อนคนเดียวที่เราเหลืออยู่ แต่ไม่รู้ทำไมนะเราห่วงเพื่อนคนนี้มากไม่รู้ว่าเพราะบ้านใกล้กันพ่อแม่สนิทกันพวกเราเลยมีความสัมพันธ์ดีๆต่อกันเป็นมิตรภาพที่ชาตินี้เราหาจากไหนไม่ได้แล้ว
ทุกคนเป็นเหมือนเราไหมเพื่อนที่โตมาด้วยกันกับเพื่อนที่โตแล้วมาเจอกัน มันไม่เหมือนกันนะว่าไหมมม🤔
แต่ก่อนนะเราคิดว่าแบมเพื่อนผู้หญิงทีเราสนิทมากๆจะเข้าใจเราจะอยู่ข้างเราตลอด เพื่อนที่กทมเพื่อนสมัยม.ต้นเราคิดว่าจะเป็นเพื่อนแท้กันตลอดไปแต่พอพวกมันแยกย้ายกันไปมีครอบครัวแล้วมันก็ไม่เหมือนเดิม อะเราเข้าใจแหละว่าเพื่อนไม่ได้อยู่กับเราตลอดไปหรอกโตขึ้นก้ต้องแยกย้ายกันไปมีครอบครัวมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบแตกต่างกันไปอันนี้เราเข้าใจนะ แต่ไม่รู้ทำไมว่ะตอนนี้เรารู้สึกอยากกลับไปอยู่ขอนแก่นมากอยู่กับเบสเพื่อนเราอะแต่เราพูดเลยนะว่าเราไม่ได้คิดไรกันมันก็ไม่คิดเหมือนกันทุกคนที่รู้จักจะรู้ดีว่าเราเป็นเหมือนเพื่อนร่วมน้ำสาบานกันเลยแหละ
ทุกคนที่กำลังอีานช่วยคอมเม้นหรือให้คำแนะนำเราหน่อยนะคะ หรือช่วยชี้ทางให้เฟย์หน่อย คือเฟย์ไม่รู้ตอนนี้เฟย์คิดไรอยู่เดาใจตัวเองไม่ออกเป็นงงมากกก เล่าให้คนในครอบครัวฟังแล้วเค้าบอกเรายิ่งโตยิ่งคิดถึงบ้านเกิด