เรื่องมันเริ่มจากตอนขึ้นม.1ก็คือเรามีเพื่อนเป็นผู้หญิงคนนึง ขอใช้นามสมมุติเป็น "ดา" ดาเนี่ยแอบชอบเพื่อนในห้องที่เป็นผู้ชายคนนึง ขอใช้นามสมมุติเป็น "ต้น" ทั้งสองคนชอบกันซึ่งทั้งสองคนไม่ทราบว่าเราชอบต้นเหมือนกันมานานแล้ว ทุกคนในห้องไม่รู้ เพราะเราเองเป็นคนไม่แสดงออก ในระหว่างที่ทั้งสองคนคบกันนั้นดาก็ได้ปรึกษาเราทุกเรื่องแต่เราไม่เคยคิดให้เขาเลิกกันนะ ส่วนตัวเรารึสึกเจ็บมากๆแต่ต้องแสดงว่าไม่เป็นไรมันเป็นความรู้สึกข้างในว่าเราหวงอะแต่เราไม่มีสิ่งแสดงท่าทางเพราะต้นเป็นแฟนเพื่อนเรา  ผ่านไปประมาณ1เดือน ทั้งสองคนเลิกกัน
แต่ต้นก็ยังลืมดาไม่ได้ส่วนดาก็มีคนใหม่ ข้ามมาตอนม.2 ต้องบอกก่อนเราต้นกับเราแทบไม่เคยคุยเล่นด้วยกัน ต้นเป็นคนที่เจ้าชู้และเเสดงถึงความหึงหวงต่อคนรอบข้างง่ายมากถึงทำให้เพื่อนๆในห้องรู้เวลามันชอบใคร พอเปิดเรียนใหม่ๆเราก็ได้เล่นกันบ่อยขึ้นมีหึงมีหวงกันในช่วงแรกๆ แต่ต้นบอกกับคนอื่นเสมอว่ามันแค่เฟรนลี่กับคนทุกคน ขอไม่เล่ารายละเอียดนะ พอหลังเราสังเกตุเห็นดากับต้นเริ่มเล่นกันบ่อยดาเริ่มห่างจากเราไม่อยู่กับค้นทั้งๆทีมันสองคนมีแฟนอยู่แล้ว เราเจ็บมากๆที่ต้องนั่งทองพวกเขาสองคนสวีดกัน วันนึงเราเตือนการเรื่องต้นเพราะเห็นว่ามันเกินเลยไปในความหวังดีของเรานะ ดาก็รับฟังและสัญญาจะออกห่าง แต่ดาก็ทำไม่ได้ยังเหมือนเดิม
 เราไม่รู้ว่าต้นคิดอะไรกับเราไหมทุกคนช่วยคิดหน่อยว่าอาการเเบบนี้มันแค่เพื่อนจริงมั้ย ต้นชวนเราลงไปกินข้าวด้วยให้ไปเฝ้าแตะบอล ไม่ชอบที่เราใส่ขาสั้น ชวนให้ไปดูบอล ชอบมาแกล้งเราหยอกเล่นกับเรา แต่แค่นี้ไม่พอ วันนึงเรากับต้นทะเลาะกันหนักมากเรื่องผู้หญิง เราก็ได้ทักแชทไปเครียดแล้วนะ วันต่อมาก็ไม่คุยกัน ไม่เล่นไม่ยุ่งกันจนตอนเย็นเราก็ต้องเป็นฝ่ายง้อทั้งที่เราไม่ผิดไรเลย ใช่และเราก็ง้อมันสำเร็จกลับมาคุยกันเหมือนเดิมด้วยความที่ต้นเป็นนักบอลต้นจึงพูดกับเราว่าจะให้เสื้อบอลที่มันไปแข่งมาให้เรา เราก็บอกว่าได้ มันก็พูดขึ้นมาว่าแล้วให้ในเนื่องโอกาศไร เราก็พูดไปว่าก็เป็นเพื่อนกันก็หัดมีน้ำใจดิ มันก็บอกว่าอ่อเป็นได้แค่เพื่อนแหละ... เรานิ่งไม่ได้เเสดงอาการใดๆแต่ในใจสั่นไปหมด ต่อจากนั้นมาเราก็เล่นด้วยกันบ่อยขึ้น ชวนไปไหนก็ไป มีการบอกให้เราทักแชทไปเป็นกำลังใจเล่นบอล จำทุกคำที่เราบ่นได้ ถึงแม่ไม่ได้แสดงออกมา จนวันนึงต้นมีแฟนเราที่เสียใจมากแต่ไม่บอกใคร อยากถามว่าจะทำไงดีตอนี้ตันไปหมด และใจคับเรากับต้นเป็นผู้ชายทั้งคู่