ผมรู้ดี ว่าทุกคนล้วนเป็นห่วงความเป็นอยู่ของประเทศ เพียงแค่มีจุดยืนคนละแบบ

ขอเกริ่นก่อนว่า ผมเพิ่งเป็นช่างภาพข่าวสารคดี (ฝึกหัด)
ในทุกการชุมนุมที่ผ่านมาตั้งแต่ครั้งแรก ๆ จะมีผมอยู่ในนั้นเสมอ
และด้วยความลำเอียง ผมมักจะบอกตัวเองว่าผมไม่ได้ไปในฐานะคนทำข่าว
แต่ผมนั้นเป็นส่วนหนึ่งของการประท้วงด้วย
เพราะผมเป็นคนรุ่นใหม่ ผมเบื่อกับระบบหลายอย่างที่กัดกินประเทศ
และผมต้องการเห็นการแก้ปัญหาเชิงโครงสร้างที่เป็นรูปธรรมจริง ๆ สักที
หลาย ๆ ครั้ง ผมละเลยหน้าที่ ผมกระทำในสิ่งที่ผู้สังเกตการณ์ไม่ควรทำ
เพราะผมเชื่อในคำกล่าวที่ว่า

"คนที่ไม่เลือกข้างในตอนนี้ นั่นหมายความว่า คุณได้เลือกข้างไปแล้ว" :
"จุดจบของผู้ที่ไม่สนใจเรื่องการเมือง คือการโดนนักการเมืองกัดกินเอาเสียเอง"

ตอนนั้น กระแสม็อบกำลังมาแรงมาก มีคนหลักหมื่นถึงแสนเข้าร่วมชุมนุม
เกิดการปะทะขึ้นเป็นว่าเล่น และยิ่งตำรวจรุนแรง ผู้ชุมนุมก็เริ่มออกมาอีก
ส่วนใครที่ไม่ออกมาแสดงจุดยืนทางการเมืองว่าอยู่ฝ่ายม็อบ
จะโดนเรียกด้วยสรรพนามว่า "สลิ่ม" ทันที
เกิดการ cancel culture คนมีชื่อเสียงที่นิ่งเฉยกับเหตุการณ์มากมาย
จนมันกลายเป็น norm ที่ว่า วัยรุ่นสมัยใหม่ ต้องไม่เป็น ignorance
มันเป็นการกระทำที่ผมรู้สึกตะหงิดเล็กน้อย แต่คนรอบตัวผมบอกว่า

"คนที่ทนเฉยต่อความไม่ชอบธรรมที่เกิดขึ้น ก็คือบ่อเกิดของปัญหาความไม่ชอบธรรม"

ซึ่งผมก็เออ จริงว่ะ ทุกคนควรจะออกมาเรียกร้องต่อความไม่ยุติธรรมสิ
ผมเป็นอย่างนั้นอยู่นาน ผมเห็นการชุมนุมที่ลามเป็นจราจลครั้งแล้วครั้งเล่า
เมื่อมีคนพ่นสี เผาสิ่งของ หรือปิดถนนชุมนุม คนรอบตัวผมบอกว่า

"นี่คืออารยะขัดขืนแบบสากล สาดสีไม่ทำให้ใครเจ็บตัวเหมือนกระสุนยางที่พวกมันยิง" 
"ประชาชนตัวเปล่า หรืออย่างมากสุดก็ยิงพลุใส่ แต่ฝั่งนู้นล่าสุดมีกระสุนจริงแล้วนะ"

ก็คงจริง ผมรับได้ ผมยังคงเชื่อในม็อบอยู่ พวกเรากำลังทำในสิ่งที่ยากและยิ่งใหญ่
บางครั้งการจะเปลี่ยนแปลงประเทศ มันคงต้องมี "ความรุนแรงที่พอรับได้"
จนกระทั่งในการปราศรัย เริ่มมีการพูดถึงโครงสร้างอำนาจระดับสูง
สิ่งที่อยู่เหนืออำนาจของนายก และฝ่ายบริหารขึ้นไป
มีการพูดถึงแนวคิดที่ว่า ต่อให้เปลี่ยนนายก เราไม่สามารถแก้การเมืองที่เน่าเฟะได้
เพราะเมื่อมีคนถามถึงงบประมาณภาษีที่ถูกใช้ไปอย่างฟุ่มเฟือย และตรวจสอบไม่ได้
ก็จะโดนยัดข้อหายุยงปลุกปั่น และยัดมาตรา 112 ใส่แทน
พวกเราต้องยกเลิกมาตรา 112 ซึ่งถูกนำมาใช้เป็นอาวุธรังแกคนที่เห็นต่าง
หลังจากนั้น เกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ขึ้นมากมาย..., etc

จนปัจจุบันนี้ 
จากผู้ชุมนุมหลักแสน เหลือหลักหมื่น จนเหลือแค่หลักร้อย
ผมเริ่มสงสัย ว่าทำไม ทำไมทุกคนถึงไม่ออกมา ทำไมคนถึงลดน้อย
ซึ่งกราฟจำนวนคนตั้งแต่เริ่ม มันสวนทางกับเวลา
และผิดรูปแบบของการปฎิวัติที่ผ่านมาในประวัติศาสตร์

ผมขอโทษคนรอบตัวผม และเพื่อน ๆ ทุกคนด้วย ที่พูดแบบนี้
แต่ทุกวันนี้ เวลาผมลงพื้นที่ชุมนุม บอกตรง ๆ ว่าผมไม่เห็นสาระอะไรเลย
ทุกคนผลัดกันขึ้นมาพูดถ้อยคำปลุกใจ ตะโกนด่าสาปแช่งรัฐบาล
และพูดถึงการต่อสู้ครั้งสุดท้าย เพื่อลูกหลานในอนาคตข้างหน้า
ซึ่งผมไม่เห็นว่ากิจกรรมเหล่านี้ มันจะสร้างการเปลี่ยนแปลงระดับมหภาคได้
ทั้งที่ผมก็รู้ ว่าคนเหล่านี้ ก็แค่อยากให้ประเทศดำเนินไปในทิศทางที่ดี
งั้นถ้ามันผิด ทิศทางการเปลี่ยนแปลงประเทศที่ดี มันควรจะไปทางไหน
พูดตามตรงว่า ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าอะไรคือความจริง
ผมจะทำหน้าที่สื่อได้ยังไง ถ้าผมไม่รู้ว่าต้องยึดอะไรเป็นเกณฑ์

ซึ่งนี่คือสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ