ผมเองอีกแล้วเด็กผู้หญิงคนนึงที่อายุ13ผมอีกแล้วผมเป็นเด็กที่เรียนเก่งนะครับถึงจะไม่ค่อยได้เกรด4แต่ผมก็เริ่มพยายามมากจอนผมเก่งพอตอนป.6ผมสอบเข้าโรงเรียนมีชื่อเสียงแห่งนึงในสมุทรปราการได้ผมสอบได้ดีใช้ได้ครับผมเอาไปให้พ่อดูพ่อบอกเก่งนะแต่เทอมหน้าขอเกรดเฉลี่ย4ผมก็ชินแล้วแหละเพราะผมทำอะไรก็ไม่เคยทำให้พ่อพอใจอยู่แล้วผมเลยพยายามมากแต่มันก็ไม่มากพอผมจำได้เลยผมไม่ยอมกินข้าวเป็นสัปดาห์บ้างเดือนกินข้าวแค่1มื้อเพราะตัวเองกินไม่ลงกินแล้วไม่อร่อยเบื่ออาหารมันเป็นมานานแล้วแหละครับตั้งแต่ป.1แต่วันๆนึงที่ผมไม่มากินข้าวย่าโทรไปหาพ่อผมพ่อผมโทรมาก็มาด่าผมผมจำไม่ได้ว่าด่าว่าอะไรบ้างเพราะผมสติหลุดไปเลยผมกินนะครับกินทั้งน้ำตาเลยพอผมโพสต์เรื่องว่าเครียดการสอบผมจำได้ผมไม่กินข้าวเลย3วันกินสปอนเซอร์ไป11ขวดได้ผมทั้งอ่านทั้งเครียร์งานเพราะหวังเกรด4มากผมโกรธพ่อตัวเองมากนะเพราะทำร้ายจิตใจและสุขภาพจิตผมมาตลอดแต่วันนั้นเขาทักมาบอกรักผมเป็นคำที่ทุกครั้งพ่อชอบพูดให้ผมฟังถ้าเป็นเด็กๆคงไม่รู้สึกไรเเต่ตั้งแต่พ่อมีเมียใหม่มาผมกลับน้ำตาจะไหลทุกครั้งที่พ่อพูดคำนี้เพราะการกระทำของพ่อโคตรย้อนแย้งกับคำพูดเหลือเกินผมอยากเป็นวิศกรพ่อบอกเป็นผู้หญิงจะไปทำได้ไง"ไร้สาระ"ผมเก่งญี่ปุ่นมากจนครูชมและบอกสนใจไม่สอบชิงทุนไหมมีแต่คนชมผมดีใจมากจนยิ้มออกมาเลยแต่พ่อผมกลับบอกว่าเรียนไปทำไมเรียนไปก็ไม่ได้ใช้"ไร้สาระ"ผมอยากเป็นสถาปนิกเขาก็บอกจะทำไมทำได้ไง"ไร้สาระ"ทุกๆอย่างที่ผมชอบมันจะถูกมองว่าไร้สาระสำหรับเขาผมรักพ่อนะแต่พ่อกับตอบแทนด้วยการทำร้ายจิตใจผมแทน