กำลังจะขึ้นม.ปลาย คุณพ่อก็กลับมาพูดกลอกหูถามเรื่องที่ค้างคามานานตั้งแต่สมัยประถม แกพูดมาตลอดตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ว่าอยากให้เป็นหมอ ตอนเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะรู้สึกว่ามันเป็นอนาคตที่ไกลมาก อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ 

  พอตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องเริ่มตัดสินใจ เริ่มคิดว่าจะไปต่อไหนดี ก็รู้ว่าหมอไม่ใช่อาชืพที่เหมาะกับเราแน่ ๆ จขกท.คิดมาตลอดเลยว่าชีวิตมันคือการใช้เวลากับตัวเองเพื่อตัวเอง สำหรับเราหมอเป็นอาชืพที่ต้องใช้เวลาในชีวิตเพื่อผู้อื่นค่ะ

  จริง ๆ ในใจก็ไม่มีอาชืพที่ใฝ่ฝันค่ะ ผลการเรียนจขกท.อยู่ในระดับดี เลยค่ะปีที่ต่ำที่สุดคือ3.71 สูงสุดคือ 3.91 ดังนั้นเลยเชื่อว่าถ้าตั้งใจเตรียมตัวอย่างดีก็ไปต่ออาชืพตามที่ต้องการได้แน่

  ช่วงนี้เขามาพูดแนวๆ เป็นหมอให้ได้ไหม เขาบอกไม่ได้บังคับนะคะ แต่ให้เลือกระหว่างเรียนหมอหรือไปต่อสายวิศวะ เราพยายามเข้าใจเขาเลยมาจับเข่าคุยกัน ให้เขาบอกข้อดีของการเป็นหมอ แกพูดมาสองข้อค่ะ เป็นอาชืพที่มีเกียรติ และการงานมั่นคง

  เริ่มจากข้อแรกเลยนะคะ อาชืพที่มีเกียรติ.....อาชืพไหนก็มีเกียรติทั้งนั้นละคะตั้งนั้นข้อนี้ไม่ใช้ข้อดีด้วยซ้ำผ่านไปได้เลย ได้ทำความดีรักษาผู้ป่วย? คนไข้ควักเงินออกมาจ่าย เราว่ามันเป็นการได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่ายนะเออ การงานมั่นคง อันนี้คิดว่าเห็นด้วยนะคะ เป็นข้อดีเดียวของอาชืพนี้จริง ๆ

  นั้นทำให้เราคิดค่ะว่าเหตุผลจริงๆที่เราคิด ว่าทำไมเขาต้องการให้เราเป็นหมอก็คือ เป็นถ้วยรางวัลความสำเร็จที่มีชีวิตของเขาค่ะ เป็นความภาคภูมิใจของเขาว่าเขาเลี้ยงส่งเสียลูกสาวจนเรียนจบทำงานเป็นหมอ.....โดยไม่ได้ถามเลยว่าเราอยากเป็นไหม

  ช่วงนี้พอเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เราก็จะบอก จะเก็บไปคิดดู ถ้าตอนนั้นไม่อยากเรียนหมอจริง ๆ แล้วพ่อไม่ส่งเรียนเดี่ยวสอบชิงทุนหรือกู้กยศ.เอาก็ได้ ทั้ง ๆ ที่ในใจมีคำตอบแน่ชัดอยู่แล้ว

  ที่อยากจะถามนะคะ ควรพูดยังไงให้เขาเข้าใจดีคะ หรือว่าจริงๆ แล้วเป็นเราเองที่ไม่ถูกกันแน่