คือเราเป็นลูกคนเดียวนะคะ เวลาเหงาเราจะชอบพูดกับคนในจินตนาการอ่ะค่ะ หรือเวลาที่รู้สึกไม่ดีก็จะคุย,ระบายให้คนที่เราคิดอยู่ฟัง ทุกคนที่เราคุยด้วยเป็นคนที่มีตัวตนจริงๆนะคะ แบบเราไม่รู้จะอธิบายยังไง สิ่งที่เราเห็นคือเป็นคน คนจริงๆเลยอ่ะค่ะนั่งคุยกับเรา คอยปลอยคอยกอดเวลาที่เราเศร้า ถึงเราจะรู้ว่ามันไม่มีอยู่จริงแต่เราก็ยังทำอยู่
    แล้วก็เวลาที่เราไม่ต้องการเค้ามันก็จะหายไปเองอ่ะค่ะ ช่วงแรกๆที่เราคุยคือเค้าจะมีนิสัยเดียวกันแค่เป็นคนละคน เหมือนกับว่าเรานึกถึง a กับ b แต่นิสัยเหมือนกันค่ะ
แต่ช่วงนี้คือมันเริ่มมีสองสามคน ซึ่งนิสัยไม่เหมือนกัน นิสัยเราเป็นคนสร้างเองขึ้นมาในความคิด แล้วก็ตอนแรกๆที่เป็นเค้าจะมาๆหายๆตามความรู้สึก แต่ตอนนี้มันเหมือนเค้าอาศัยอยู่กับเราทั้งวัน เรารู้สึกปลอดภัย ไม่ได้ตัวคนเดียวอ่ะค่ะ
เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราจะร่าเริงมากค่ะ แต่พออยู่คนเดียวมันรู้สึกตัวคนเดียวมาก จนต้องคุยกับคนในความคิดอ่ะค่ะ
*เป็นแบบนี้ตั้งแต่ ป.4 จนตอนนี้จะขึ้น ม.3แล้วค่ะ* 
มันเป็นอาการทางจิตหรืออะไรรึเปล่าคะ หรือแค่จิตใต้สำนึก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอโทษที่พิมงงๆนะคะ