คิดถึงลูกมากๆ ตอนนี้ลูกอยู่มหาวิทยาลัยต้องไปอยู่หอพัก เพราะบ้านไกล จขกท เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ลูกอายุ7ขวบ จนตอนนี้ 19ปี ชีวิตเรามีกัน2คน นอนด้วยกันตลอดไม่ได้แยกห้องนอนเพราะลูกก็ติดแม่มาก โลกของลูกมีแค่แม่กับตัวเค้า โลกของแม่ก็มีแค่แม่กับลูก เราอยู่ด้วยกันตลอด ไปเที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกันตลอดแทบไม่เคยห่าง จะห่างเฉพาะเราไปทำงานกับลูกไปเรียน เย็นมาก็อยู่ด้วยกัน ทานข้าวกันทุกวัน จนทำให้เราติดลูกมากๆ รักลูกมากๆ โลกของเรามีแค่ลูก อาจจะเพราะเราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวด้วย ชีวิตเราจึงมีแต่ลูกเท่านั้น แต่พอลูกโต โลกของเค้าไม่ได้มีแค่แม่อีกต่อไป ไปอยู่หอพัก ไปเรียนมหาวิทยาลัย มีเพื่อนใหม่ๆ มีโลกใบใหม่ที่ไม่มีแม่ในนั้น จากเด็กติดแม่มากจนอายุ18-19 ก็ไม่ห่าง ไปไหนต้องเดินจับมือแม่ตลอด กลายเป็นติดเพื่อนๆ แม่โทรไม่รับ สุดสัปดาห์เริ่มมีกิจกรรมเยอะ ไปโน่นนี่กับเพื่อนไม่กลับบ้าน เราก็ได้แต่โทรหาทุกวัน เฝ้ารอให้ถึง เสาร์ อาทิตย์ ว่าสัปดาห์ไหนจะโทรให้เราไปรับ 1เดือนแล้วที่ลูกไปอยู่หอพัก แต่เรากลับจากงานมาอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนคุย ไม่มีลูกรออยู่ที่บ้าน รู้สึกใจหาย เหงา เคว้งคว้าง คิดถึงลูกมากๆ นอนร้องไห้แทบทุกคืน รู้สึกไม่มีความสุขในการใช้ชีวิต ซึมๆ เศร้าๆ ไปห้างเห็นแม่เดินจับมือลูก ก็คิดถึงลูกตัวเอง อยากจะร้องไห้ จะมีวิธียังไง ให้เลิกคิดถึงลูก เหมือนโลกของเรามีแค่เค้า แต่โลกของเค้าไม่ได้มีแม่สำคัญที่สุดในโลกของเค้าอีกแล้ว คิดถึงลูกมากๆ จนทำให้เราไม่มีความสุขเลย ที่ลูกไม่อยู่ด้วย พยายามหาอย่างอื่นทำ แต่พอว่างก็คิดถึงลูกอีก ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง ขอวิธีทำใจหน่อยค่ะ
หาวิธีไม่ให้คิดถึงลูก ลูกไปเรียนมหาวิทยาลัย อยู่หอพัก