พี่ไผ่จุ๊บเหม่งพี่ปลา ภรรยาสุดที่รัก
เป็นการปลุกเธอจากตื่นนอนทุกวัน
2,300 กว่าเช้าที่ผ่านมา
ไม่มีเช้าไหนที่พี่ไผ่จะละเลยหรือแกล้งลืม
ที่จะปลุกเจ้าหญิงของตนด้วยวิธีที่แสนละมุนเช่นนี้
พี่ไผ่จุ๊บเหม่งพี่ปลาอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าพี่ปลายังไม่ตื่น พี่ไผ่ยังล้อพี่ปลา
"จะอ้อนแต่เช้าเชียวหรือครับ"
แต่เมื่อพี่ปลานิ่งสนิทไม่ไหวติงเช่นนี้
จากใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มกลับกลายเป็น
คิ้วขมวดและมีความเครียดในทันที
พี่ไผ่สำรวจร่างกายพี่ปลาอุณหภูมิยังอุ่นอยู่
แต่ไม่มีการเต้นของหัวใจ ไม่มีลมหายใจ
พี่ไผ่จับจุดชีพจรก็ไม่พบสัญญาณชีพ 
พี่ไผ่ประคองกอดร่างพี่ปลา
ซุกหน้าลงที่แก้มพี่ปลาร้องไห้เบาๆ
"ไม่เป็นไรนะตัวเอง เค้าอยู่ได้ ตัวเองหลับให้สบายนะ"

พี่ไผ่นั่งกอดร่างพี่ปลานานเกือบ 2 ชั่วโมง
ป้าภาแม่บ้านมาเคาะประตูเรียก
"นาฬิกาไม่ปลุกเหรอหนุ่มสาว" 
"เปิดประตูเข้ามาได้เลยครับป้า"
เมื่อป้าภาเปิดประตูเข้ามา
เห็นพี่ไผ่กอดพี่ปลาอย่างนั้น
ป้าภาจึงเดินเข้ามาหา ใจคอไม่ดี
และป้ารู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
"แม่คุณของป้า หลับให้สบายนะคะ"
แล้วป้าภาก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่
ทั้งที่ทุกคนรู้ว่าวันหนึ่งพี่ปลาจะต้องจากไป
ก่อนเวลาอันควร พี่ปลามีโรคประจำตัว
เป็นโรคเกี่ยวกับเลือดและภูมิคุ้มกัน
รับการรักษามาตั้งแต่เด็กๆ
แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่
หมดเงินไปกับการรักษามากมาย
แต่ด้วยฐานะดีจึงไม่เดือดร้อนอย่างใด 

"ป้าไปแจ้งอำเภอแทนผมทีนะ
และติดต่อวัด ..
เดี๋ยวผมจะอาบน้ำแต่งตัวให้ปลาเอง"
พี่ไผ่กอดร่างพี่ปลาอย่างทะนุถนอมที่สุด
หอมแก้มหอมหน้าผากปนน้ำตา
"อาบน้ำเนอะปลา"
พี่ไผ่บรรจงดึงโบว์ชุดนอน
ค่อยๆถอดออกจากร่างกายพี่ปลา
ซึ่งขณะนี้แขนขาพี่ปลาเริ่มแข็งแล้ว
ทั้งที่อยู่กันตามลำพัง
พี่ไผ่ไม่ปล่อยให้ร่างกายภรรยาเปลือยเปล่า
เมื่อถอดชุดนอนแล้วก็รีบนำผ้าห่มมาปิดไว้
เช็ดตัวพี่ปลาด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเพราะ
พี่ปลาไม่ชอบน้ำเย็นอุณหภูมิจากก๊อกโดยตรง
ครีมอาบน้ำกลิ่นหอมยี่ห้อโปรดของพี่ปลา
พี่ไผ่นำมาผสมน้ำอุ่นใช้ผ้าขนหนูชุบเช็ดตัว
ให้กลิ่นหอมติดตัวแล้วเช็ดออกด้วยน้ำอุ่นอีกที
พี่ไผ่สระผมให้พี่ปลา โดยที่พี่ปลานอนบนเตียง
หัวหนุนหมอนหมิ่นขอบเตียง
ล้างหน้าด้วยโฟมล้างหน้า ทุกขั้นตอน
แม้กระทั่งเป่าผม หวีผม ติดกิ๊บตัวโปรด
แต่งหน้าอ่อนๆ พี่ไผ่ร้องไห้ไปทำไป
จนแต่งตัวให้พี่ปลาเรียบร้อย 

งานพิธีของพี่ปลาผ่านไป
พี่ไผ่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นรูปเถ้ากระดูกของพี่ปลา
จนถึงวันนี้ 4 ปีกว่าแล้ว พี่ไผ่ก็ยังไม่เปลี่ยน
ไม่แม้กระทั่งเปลี่ยนใจ
ยังไม่มีใครมาแทนที่พี่ปลา 



เพิ่มเติม :
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะคะ
ทุกครั้งที่ไปบ้านของพี่ปลา
บัวรู้สึกว่าบัวเห็นช่วงที่พี่ไผ่อยู่กับพี่ปลาในวันสุดท้ายนั้นชั่วขณะนั้น
ความรักความอาลัยบัวสัมผัสและรับรู้ไปกับพี่ทั้งสอง
แต่บัวถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือไม่ค่อยสละสลวย
ก่อนจะพิมพ์เล่าเรื่องนี้
บัวหลับตานึกถึงพี่ปลา พี่ไผ่
ทุกอย่างก็เป็นภาพขึ้นมาค่ะ 

🙏