เราเป็นลูกคนกลางค่ะ เวลาแม่โมโห หรือไม่ได้ดั่งใจ หรือเวลาเราทำผิดหรือไม่ได้ดั่งใจ แม่ชอบพูดคำหยาบคายแล้วเสียงดังใส่ ดุด่าสารพัด บางครั้งอาจจะถึงขั้นตบตีด้วยแค่บางครั้งนะคะ ส่วนพ่อก็ไม่อยากให้เราเรียนอะค่ะ เพราะเด็กแถวๆบ้านออกจากเรียนแล้วไปทำงานกันหมด เลยไม่อยากให้เราเรียนแล้วก็พูดเปรียบเทียบเรากับคนนุ้นคนนี้ อยากให้เราเป็นแบบนั้น แบบนี้ อยากให้ออกมาทำงาน เรียนไปก็ทำอะไรไม่ได้ เราอาจจะเป็นเด็กที่คิดมากมั่งค่ะ เรารู้สึกว่าความรักของพวกเขาทำร้ายหนูจัง หนูเคยไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากให้ใครมาคาดหวังในตัวหนูอะค่ะ หนูนึกว่าหนูควรได้ใช้ชีวิตในแบบที่หนูต้องการ นึกว่าชีวิตเป้นของหนูซะอีก หนูไม่ได้เป็นซึมเศร้านะคะ หนูแค่ไม่อยากใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความคาดหวังของพวกเขาที่ทำร้ายหนูอยู่แบบนี้อะค่ะ