ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ก่อนอื่นต้องขออนุญาตเล่าสาเหตุที่เราเกลียดพ่อแท้ๆของเราก่อน ต้องย้อนไปตอนสมัยเราเด็กๆเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดเราโตมากับพ่อที่ทั้งขี้เมาติดยา ชอบทำร้ายร่างกายเรากับแม่เสมอ พ่อเราไม่ทำงานค่ะ วันๆเอาแต่เกาะแม่เรากินให้แม่ทำงานอยู่คนเดียว พอแม่ได้เงินค่าแรงมาพ่อก็จะทำร้ายแม่แล้วเอาเงินไปซื้อเหล้าตลอด ถ้าวันไหนที่แม่ไปทำงานแล้วกลับช้า เรากลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านก่อนพ่อก็จะทุบตีเราแทน เราโดนพ่อตีแบบไม่มีเหตุผลบ่อยมาก หนักสุดที่จำได้แม่นคือพ่อเอาขวดเหล้าฟาดหัวแม่จนแม่หัวแตก แล้วเดินมาบีบคอเรา ตอนนั้นเราอายุ 9 ขวบสู้แรงเขาไม่ได้เลย ถ้าแม่ไม่ห้ามเราคงโดนพ่อฆ่าไปแล้วด้วยซ้ำ ปกติเราก็กลีวพ่ออยู่แล้ว พอมาโดนบีบคอคือยิ่งกลัวหนัก เรากลัวถึงขนาดที่ถ้าเห็นผู้ชายตัวผอมๆคล้ายพ่อก็จะตัวสั่น ในตอนนั้นยายเราแจ้งความกับตำรวจแล้วแต่ตำรวจบอกเป็นเรื่องในครอบครัวให้คุยกันเอง (แจ้ง 3 รอบพูดเหมือนกันทุกรอบ) ตอนนั้นเรากับแม่ต้องอยู่กันแบบกล้าๆกลัวๆ จนเราอายุ 14 พ่อก็ทิ้งเรากับแม่ไปมีเมียใหม่แล้วเราก็ไม่เคยเจอพ่ออีกเลย วันที่พ่อไปเราไม่เสียใจเลยค่ะ ดีใจด้วยซ้ำคือมันเหมือนได้ออกจากนรกเลยค่ะ หลังจากพ่อไปแม่ก็พอเราย้ายบ้านไปอยู่บ้านยายที่ลำปาง

ปัจจุบันเรามาอยู่กรุงเทพฯกับแม่ 2 คนค่ะเพราะยายเสียไปนานแล้ว ตอนนี้เราอายุ 39 กำลังจะ 40 เดือนกุมภา ใช้ชีวิตแบบแฮปปี้มาก จนวันที่ 20 ธันวาที่ผ่านมาพ่อเราดันติดต่อกลับมาหาค่ะ เขาบอกเขาตกงานไม่มีเงืนไม่มีบ้านอยู่จะขอมาอาศัยอยู่บ้านช่วงปีใหม่แล้วค่อยไปหางานที่สงขลาทำ ตอนเขาโทรมาเราสั่นเลยค่ะ มันสั่นแบบอัตโนมัติเลยเวลาได้ยินเสียงเขา เขาบอกจะมาหาวันที่ 29 แล้วจะลงใต้วันที่ 2 แล้วก็ทวงบุญคุณเราว่าเราเป็นลูกเขานะ เราต้องช่วยเขา ซึ่งเราไม่อยากเอาด้วยค่ะ (เขาไปเอาเบอร์มาจากไหนก็ไม่รู้) เราปฎิเสธไปแล้ว ด่าไปด้วยนิดหน่อยแต่เขาก็ยังพยายามโทรมาตื้ออยู่อีก วันนี้วันที่ 28 ก็โทรมาตั้ง 4 สายบอกว่าเขาเลิกเหล้าเลิกยาแล้วแต่เสียงตอนพูดคือคนเมาชัดๆ จนตอนนี้เราพยายามบล็อกทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ จากตอนแรกที่จะอยู่บ้านกับแม่ไม่ไปไหนก็เปลี่ยนใจเป็นพาแม่ไปเที่ยวข้างนอกแทน เราตัดสินใจแล้วค่ะว่าจะตัดเขาออกจากชีวิตเราแม่ลูกเลย แต่มันก็ยังแอบรู้สึกผิดอยู่อ่ะค่ะเพราะยังไงนั่นก็พ่อ เราเลยอยากขอถามความคิดเห็นหน่อยว่าที่เราทำมันถูกแล้วจริงๆรึเปล่า หรือเราควรจะให้ความช่วยเหลือกับเขาดี