อีกไม่นานอายุผมก็จะเข้าหลัก 4 แล้ว แต่จนป่านนี้ยังไม่เข้าใจเลยว่าความรู้สึกที่รักใครสักคนจริงๆเป็นยังไง หรือหัวใจผมมันตายด้านไปแล้วก็ไม่รู้ จำไม่ได้เลยว่าเคยบ้างไหมที่ตัวเองหัวใจพองโต โลกสว่างสดใสเพราะมีเธอ ได้อยู่ใกล้ๆเธอ ได้สัมผัสโอบกอด อะไรแบบนั้น ล่าสุดที่นึกได้ก็ย้อนกลับไปไกลเชียวแหละ สมัยอายุ 14 ตอนนั้นแค่แบบว่าได้แอบมองหลังคาบ้านเธอก็ยังดี รู้สึกว่าการได้ไปโรงเรียนทุกๆเช้ามีความหมายเพราะจะได้เจอหน้าเธอแล้วดีจังเลย วันหยุดเสาร์ อาทิตย์นี่ทรมานหัวใจ แต่นี่ก็ผ่านมา 20 กว่าปีความรู้สึกแบบนั้นก็หายไปตามกาลเวลา เพราะหน้าที่การงานทำให้เราหลงลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า เพราะเราแก่เกินไปจนหัวใจมันตายด้านไปแล้วหรือเพราะยังไม่เจอคนที่เรามองหามาก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจผมเหมือนมันไม่มีชีวิตเลย แห้งเหี่ยว เหมือนขาดน้ำกำลังใกล้ตายยังไงไม่รู้ เขียนเล่าไปยังงั้นแหละครับ เผื่อจะมีใครในนี้รู้สึกคล้ายๆกันอยู่บ้าง