ตอนนี้เราอายุ 24 ปี จบปริญญาตรี คณะธุรกิจการบินค่ะ
เรารู้สึกท้อมากๆค่ะ เพราะงานที่เราทำในปัจจุบันเงินเดือนน้อยมากและงานก็หนักมากเช่นกันค่ะ ถึงแม้ว่าเราจะพยายามมองโลกในแง่บวก พยายามรักงาน พยายามทำทุกวันให้ดีที่สุด แต่ก็ยังอดท้อไม่ได้ค่ะ
ด้วยความที่เพื่อนที่จบมาพร้อมๆกับเรา บ้างเขาได้งานในสิ่งที่เขาชอบ บ้างเขาก็เงินเดือนสูง แล้วเขาจะชอบมาแชร์ให้เราฟังอยู่บ่อยๆ
และเราทำงานที่เดียวกับแม่ แม่รู้จักกับคนที่ทำงานเยอะ และเพื่อนแม่เขาจะมีลูกที่อายุเท่าเรา แต่เขาก็กลับไปได้งานที่ตรงวุฒิ มีศักดิศรีกว่า เงินเดือนดีกว่าเยอะค่ะ เลยทำให้ทุกวันนี้เราอดเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นๆไม่ได้
เราเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ว่าทำไมจบป.ตรี มาทำงานอะไรแบบนี้ พอยิ่งเขารู้ว่าเงินเดือนเราเท่าไร จากที่เขาเคยคุยดีกับเรากลายเป็นนิสัยเปลี่ยนไป
คำตอบก็มีอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว...ว่าอย่าเปรียบเทียบกับใคร อย่าไปแคร์ อย่าอิจฉาใคร แต่เราเชื่อนะคะ ความเป็นมนุษย์ มีกิเลส มีตัณหา มันต้องรู้สึกบ้างอยู่แล้ว แต่แค่เลือกที่จะไม่แสดงออกก็เท่านั้นเอง
เพื่อนๆมีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงบ้างคะ
รู้สึกอย่างไร ถ้าจบวุฒิป.ตรี แต่ได้งานที่เงินเดือนไม่ถึงหลักพัน
เรารู้สึกท้อมากๆค่ะ เพราะงานที่เราทำในปัจจุบันเงินเดือนน้อยมากและงานก็หนักมากเช่นกันค่ะ ถึงแม้ว่าเราจะพยายามมองโลกในแง่บวก พยายามรักงาน พยายามทำทุกวันให้ดีที่สุด แต่ก็ยังอดท้อไม่ได้ค่ะ
ด้วยความที่เพื่อนที่จบมาพร้อมๆกับเรา บ้างเขาได้งานในสิ่งที่เขาชอบ บ้างเขาก็เงินเดือนสูง แล้วเขาจะชอบมาแชร์ให้เราฟังอยู่บ่อยๆ
และเราทำงานที่เดียวกับแม่ แม่รู้จักกับคนที่ทำงานเยอะ และเพื่อนแม่เขาจะมีลูกที่อายุเท่าเรา แต่เขาก็กลับไปได้งานที่ตรงวุฒิ มีศักดิศรีกว่า เงินเดือนดีกว่าเยอะค่ะ เลยทำให้ทุกวันนี้เราอดเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นๆไม่ได้
เราเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ว่าทำไมจบป.ตรี มาทำงานอะไรแบบนี้ พอยิ่งเขารู้ว่าเงินเดือนเราเท่าไร จากที่เขาเคยคุยดีกับเรากลายเป็นนิสัยเปลี่ยนไป
คำตอบก็มีอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว...ว่าอย่าเปรียบเทียบกับใคร อย่าไปแคร์ อย่าอิจฉาใคร แต่เราเชื่อนะคะ ความเป็นมนุษย์ มีกิเลส มีตัณหา มันต้องรู้สึกบ้างอยู่แล้ว แต่แค่เลือกที่จะไม่แสดงออกก็เท่านั้นเอง
เพื่อนๆมีวิธีจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงบ้างคะ