เรามีน้องชาย1คนกับพี่ชาย1คนค่ะเราเป็นคนกลาง เราไมม่เรยได้รับอิสระจากครอบครัวเลยค่ะ เรากับพี่ไม่ค่อยถูกกันค่ะ จะหาเรื่องด่าหรือว่ากันตลอด ครอบครัวจะให้ความสนใจลูกชายมากกว่าลูกสาว
เรารู้สึกอิจฉาครอบครัวที่เขาสามารถคุยอะไรกับครอบครัววก็ได้ค่ะ เวลาเรียนได้เกรดดีบอกพ่อ พ่อก็ไม่สนใจบอกแค่ว่า แค่นี้พี่ชายก็ทำได้ คำพูดที่จะได้ยินบ่อยๆก็ ทำไมทำไม่ได้แบบพี่เขาล่ะ ดูพี่เขาเป็นตัวอย่างหน่อย เก่งให้ได้ครึ่งของพี่เขายัง แค่นี้ใครๆก็ทำได้ แค่นี้ยังทำไม่เป็นโตขึ้นจะทำอะไรได้ เราเคยบอกกับตัวเองค่ะว่าโตขึ้นจะไปจากบ้านนี้ เราจะไม่อยู่ พ่อกับแมม่เป็นคนดุค่ะ แต่ก่อนสี่ทุ่มคือเราต้องเข้านอนแล้วค่ะแม่จะเปิดประตูเข้ามาดู ถ้ายังไม่นอนก็จะโดนยึดโทรศัพท์ค่ะ ทำให้ตอนเด็กๆกลัวแม่มาก แต่พอโตขึ้นแม่ก็รีบหยุดค่ะ ไม่ได้ทำอีกแล้ว ไม่ได้เข้ามายุ่งหรือวุ่นวายอะไรกับเวลานอนอีก ไม่เข้ามาในห้องตอนดึกด้วยค่ะ เรากับน้องก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ค่ะ เราเคยมีความคิดจะหนีออกจากบ้านค่ะ แต่อีกใจก็รักพวกเขามาก เลยเดินออกจากบ้านไปตอนตี1แล้วกลับมาตอนตี4ค่ะ ตอนนั้นเดินทั้งนน้ำตา ร้องไห้ไม่หยุด ทั้งๆที่โดนด่าโดนว่าขนาดนี้เรากับรักพวกเขามาก มีคนๆนึงเคยบอกว่าเราเก่งมากที่เกิดมาเป็นเด็กมีกาลเทศะได้ขนาดนี้ เราไม่ค่อยทันโลกค่ะ หลายๆอย่างที่คนอื่นรู้เราก็จะไม่รู้ บางอย่างนะคะ เราไม่เคยยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยสักครั้งแบบไปห้างไรแบบนี้ค่ะ ตอนขึ้นม.3เราได้ขออนุญาณแม่ไปค่ะ เราให้เหตุผลว่าจะไปรายงาน แม่ก็โอเคแล้วให้ไปค่ะ แต่เราไม่เคยออกจากบ้านคนเดียวเลยสักครั้ง ทำให้เรานั่งงรถผิด แล้วหลงไปไกลเลยค่ะ วันนั้นก็ไม่ได้เจอเพื่อนเลย ทำให้เรารู้สึกวว่าโลกยังมีอะไรที่เราไม่รู้อีกเยอะเลยค่ะ หลังจากนั้นเราก็เริ่มออกไปเที่ยวบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่มีวันหยุดเราไม่อยู่บ้านเลยค่ะ ตอนนั้นติดเพื่อนมาก เพื่อนพาโดดเรียนก็โดดเพื่อนพาทำอะไรก็ทำ ตอนนั้นมันแปลกใหม่สำหรับเราค่ะแต่การเรียนเราแย่ลง แย่ลงเรื่อยๆ ทำให้เรากับมาอ่านหนังสือเรียนอย่างจริงจังอีกรอบค่ะ แล้วก็เรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเรากับพี่ทะเลาะกันค่ะ เขายืมโทรศัพท์เราไปค่ะบอกว่ายืมแปปเดียว เราก็ให้จนเช้าของอีกวันเราไปขอคืนค่ะ แต่เขากับบอกว่าทำหายแล้วค่ะ ตอนนั้นเรสโกธรมาก เลยเผลอพูดความในใจอะไรหลายๆอย่างออกไปตอนนั้นพ่อกับแม่ก็ได้ยินค่ะ เราพูดจบก็ปิดประตูห้องนอนร้องไห้คนเดียว พี่ชายก็มาเคาะประตูขอให้เปิดแต่เราก็ทำเป็นไม่ได้ยิน จนผ่านไปเรื่อยๆ เราก็ไม่ออกจากห้องให้ใครเห็นหน้าเลย อยู่บ้านเดียวกัน3เดือนเจอกันแค่ไม่ถึง2ครั้ง เราไม่พูดกับใครเลยอยู่แต่ในห้อง แล้วเรากับครอบครัวก็ห่างกันเรื่อยๆ ทุกวันจะมีเงินว่างเอาไว้ให้ค่ะตรงหน้าห้อง บางทีเรานอนอยู่ในห้อง ก็ได้ยยินเสียงพวกเขาหัวเราะเฮฮาหยอกกัน พวกเขาคงลืมแล้วจริงๆว่ามีลูกสาวคนนี้อยู่ด้วย
ทำไมเขารักลูกชายมากกว่าลูกสาว
เรารู้สึกอิจฉาครอบครัวที่เขาสามารถคุยอะไรกับครอบครัววก็ได้ค่ะ เวลาเรียนได้เกรดดีบอกพ่อ พ่อก็ไม่สนใจบอกแค่ว่า แค่นี้พี่ชายก็ทำได้ คำพูดที่จะได้ยินบ่อยๆก็ ทำไมทำไม่ได้แบบพี่เขาล่ะ ดูพี่เขาเป็นตัวอย่างหน่อย เก่งให้ได้ครึ่งของพี่เขายัง แค่นี้ใครๆก็ทำได้ แค่นี้ยังทำไม่เป็นโตขึ้นจะทำอะไรได้ เราเคยบอกกับตัวเองค่ะว่าโตขึ้นจะไปจากบ้านนี้ เราจะไม่อยู่ พ่อกับแมม่เป็นคนดุค่ะ แต่ก่อนสี่ทุ่มคือเราต้องเข้านอนแล้วค่ะแม่จะเปิดประตูเข้ามาดู ถ้ายังไม่นอนก็จะโดนยึดโทรศัพท์ค่ะ ทำให้ตอนเด็กๆกลัวแม่มาก แต่พอโตขึ้นแม่ก็รีบหยุดค่ะ ไม่ได้ทำอีกแล้ว ไม่ได้เข้ามายุ่งหรือวุ่นวายอะไรกับเวลานอนอีก ไม่เข้ามาในห้องตอนดึกด้วยค่ะ เรากับน้องก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ค่ะ เราเคยมีความคิดจะหนีออกจากบ้านค่ะ แต่อีกใจก็รักพวกเขามาก เลยเดินออกจากบ้านไปตอนตี1แล้วกลับมาตอนตี4ค่ะ ตอนนั้นเดินทั้งนน้ำตา ร้องไห้ไม่หยุด ทั้งๆที่โดนด่าโดนว่าขนาดนี้เรากับรักพวกเขามาก มีคนๆนึงเคยบอกว่าเราเก่งมากที่เกิดมาเป็นเด็กมีกาลเทศะได้ขนาดนี้ เราไม่ค่อยทันโลกค่ะ หลายๆอย่างที่คนอื่นรู้เราก็จะไม่รู้ บางอย่างนะคะ เราไม่เคยยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยสักครั้งแบบไปห้างไรแบบนี้ค่ะ ตอนขึ้นม.3เราได้ขออนุญาณแม่ไปค่ะ เราให้เหตุผลว่าจะไปรายงาน แม่ก็โอเคแล้วให้ไปค่ะ แต่เราไม่เคยออกจากบ้านคนเดียวเลยสักครั้ง ทำให้เรานั่งงรถผิด แล้วหลงไปไกลเลยค่ะ วันนั้นก็ไม่ได้เจอเพื่อนเลย ทำให้เรารู้สึกวว่าโลกยังมีอะไรที่เราไม่รู้อีกเยอะเลยค่ะ หลังจากนั้นเราก็เริ่มออกไปเที่ยวบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่มีวันหยุดเราไม่อยู่บ้านเลยค่ะ ตอนนั้นติดเพื่อนมาก เพื่อนพาโดดเรียนก็โดดเพื่อนพาทำอะไรก็ทำ ตอนนั้นมันแปลกใหม่สำหรับเราค่ะแต่การเรียนเราแย่ลง แย่ลงเรื่อยๆ ทำให้เรากับมาอ่านหนังสือเรียนอย่างจริงจังอีกรอบค่ะ แล้วก็เรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเรากับพี่ทะเลาะกันค่ะ เขายืมโทรศัพท์เราไปค่ะบอกว่ายืมแปปเดียว เราก็ให้จนเช้าของอีกวันเราไปขอคืนค่ะ แต่เขากับบอกว่าทำหายแล้วค่ะ ตอนนั้นเรสโกธรมาก เลยเผลอพูดความในใจอะไรหลายๆอย่างออกไปตอนนั้นพ่อกับแม่ก็ได้ยินค่ะ เราพูดจบก็ปิดประตูห้องนอนร้องไห้คนเดียว พี่ชายก็มาเคาะประตูขอให้เปิดแต่เราก็ทำเป็นไม่ได้ยิน จนผ่านไปเรื่อยๆ เราก็ไม่ออกจากห้องให้ใครเห็นหน้าเลย อยู่บ้านเดียวกัน3เดือนเจอกันแค่ไม่ถึง2ครั้ง เราไม่พูดกับใครเลยอยู่แต่ในห้อง แล้วเรากับครอบครัวก็ห่างกันเรื่อยๆ ทุกวันจะมีเงินว่างเอาไว้ให้ค่ะตรงหน้าห้อง บางทีเรานอนอยู่ในห้อง ก็ได้ยยินเสียงพวกเขาหัวเราะเฮฮาหยอกกัน พวกเขาคงลืมแล้วจริงๆว่ามีลูกสาวคนนี้อยู่ด้วย