วันที่ 7 ธันวาคมเวลาประมาณ ตี2 ผมเผลอหลับในที่ทำงาน และสะดุ๊งตื่นมาประมาณ ตี 2.30 น.พบว่าโทรศัพย์ไอโฟนผมได้หายไป สำรวจดูรอบๆ พบว่ากระเป้าผมดันมาอยู่ข้างนอก ผมเลยคิดว่าผมคงโดนโจรเข้ามาขโมยของซะแล้ว พอดีเห็นรถสายตรวจขับมา ผมจึงรีบไปเรียกสายตรวจและแจ้งว่าผมโดนขโมยโทรศัพย์ไป ผมจึงยืมโทรศัพท์พี่สายตรวจคนนั้น โทรไปยังเบอร์ผม ก็ยังติดอยู่และโดนตัดสาย ผมเลยถามเขาว่า พอจะมีสายตรวจใกล้ๆที่ใช้ไอโฟนบ้างไหม จะได้รีบติดตามไป สายตรวจตำรวจก็บอกให้ไปลองถามที่โรงพักเพราะอยู่ไม่ไกล ผมก็รีบขี่ไปเพราะคิดว่ายังพอมีโอกาศอยู่ สน.บางกรวยนี่เป็นสน.ที่ลึกลับมากครับ เข้าไปหาลำบากมาก ป้ายไม่ค่อยมี พอไปถึงสน.พบว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน ร้อยเวร หรือไม่มีใครอยู่เลย ตอนนั้นประมาณ เกือบตี 3 พอดีตรงเคาเตอร์มีดาบคนนึงนอนอยู่ ผมเลยเรียกเขาบอกว่าผมมาแจ้งความครับ พยายามเรียกตั้งนาน เขาก็พูดขึ้นว่า มาแจ้งความอะไรตอนนี้แล้วก็ไม่ยอมตื่น ผมไม่รู้จะทำยังไง เลยขี่รถออกมาหน้าซอยเจอลุงยามคนนึง ผมยืมโทรศัพย์เขาโทรไปเบอร์ 191 ทาง 191 บอกว่าผมมาแจ้งความแต่ไม่มีตำรวจตื่นมารับแจ้งความผมเลย ทาง191ก็บอกว่าให้ปลุกได้เลย พยายามเรียกให้ตื่นให้ได้ ผมจึงไปแจ้งใหม่ ดาบคนที่อยู่ตรงเคาเตอร์ก็เลยไปเคาะเรียกร้อยเวรมาลงบันทึกประจำวันให้ ผมบอกว่าพี่ครับ ผมขอยืมโทรศัพท์แปปนึงได้ไหมครับ ผมกะลองค้นหาโทรศัพย์ ร้อยเวรก็นั่งนิ่งไม่สนใจ ร้อยเวรลงบันทึกเสร็จก็เกือบๆตี 3 ครึ่ง แล้วก็พาผมไปใช้โทรศัพท์ของทางโรงพัก ผมเลยโทรไปหาเพื่อนให้เพื่อนช่วยติดตาม พอเสร็จแล้วผมก็รีบไปหาเพื่อน สรุปพอไปถึงกดค้นหา มันก็ขึ้นออฟไลน์ไปแล้ว ไม่สามารถตามหาได้แล้ว โจรคงเอาไปขายเป็นอะไหล่เรียบร้อยแล้วครับ

เรื่องนี้คนที่ผิดก็คือผมที่ประมาทเอง