เรื่องที่1
เราเป็นคนคนนึงนะที่คิดว่าบางทีเราก็ดูทำตัวโตกว่าวัยโดยไม่มีเหตุผลรู้สึกเป็นตั้งแต่ป.3ละอยู่ๆบางทีเราก็มีความคิดที่มันมากเกินไปบางทีก็คิดนะว่าเราเป็นบ้ารึเปล่าแต่แบบความรู้สึกนี้มันดีจริงๆความคิดที่ตีกันความวุ่นวายการเห็นความทุกข์ของคนอื่นการทรมารจิตใจของคนเราขำมากๆนะมันรู้สึกสนุกแต่อยู่ๆบางทีอารมณ์เราก็เปลียนเป็นคนปกติแบบตะกี้คิดไรอะไม่ไม่ได้ไม่ใช่มันไม่ใช่เราประมาณนี้ แล้วก็ช่วงนี้อะคุยกับเพื่อนตามปกติเรายิ้มหัวเราะแต่อยู่ๆก็คิดว่าน่าเบื่อวะแล้วก็ทำหน้านิ่งแบบกระทันหันเลยบางทีเราว่าน่าจะไปพบจิตแพตย์นะควรปรึกษาพ่อแม่แต่จะทำทีไรความคิดเรามันก็แบบทำทำไมไม่อยากสนุกต่อหรอแล้วเราก็ยิ้ม555+น่าสนุกจริงๆเลยเราจะเล่าทำไมกันนะ
เรื่องที่2
เราเป็นคนจริงจังมากๆนะแต่เราก็อ่อนน้อมในเวลาเดียวกันบางทีก็เด็จเดียวแต่ว่าไม่เข้าใจอย่างนึงคือเราเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวเสมอรอวันที่ไม่มีใครอยู่บ้านก็จะร้องออกมาแต่ไม่เคยร้องหมดเวล่โกรธมากๆก็จะร้องเราไม่เข้าใจนะทำไมถึงไม่ต่อยคนที่พูดไม่คิดแบบพวกนั้นแต่เห็นตัวเองทรมารก็สุกแต่บางทีก็เศร้านะ
เรื่องที่3
ต่อจากเรื่อง1นะคือที่บอกว่ามีความคิดเป็นผู้ใหญ่คือแบบอยากฆ่าคนแต่อีกใจนึงก็ห้ามไว้ตลอดอันนี่ว่าเราแปลกจริงๆคือแค้นใครมันฝังใจมากไปไม่มีเหตุผลเลยแต่ว่า...จะว่าไงดีละคนมันซับซ้อนนิหน้าหงุดหงิดเป็นบ้าเลยละค่ะถึงรู้ก็จะทำการทำดีไปก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้วคนเราตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทำให้มีความสุขพอแต่อีกใจก็บอกว่าอย่าให้เดือดร้อนคนอื่นเลยไม่ทำ
เรื่อง4
เรารู้สึกว่าเรามีความคิด2แบบซึ่งมันตีกันมากๆจนเราปวดหัว้ราเป็นคนคิดเยอะค่ะ2แบบที่เราว่าคือแบบเลวสุดๆกับแบบคนปกติซึ่งทำให้ตอนนี้เราลืมไปแล้วว่าเราเป็นคนยังไงแต่รู้สึกว่าความชั่วก็สนุกดีนะเหมือนการทรมารตัวเองจนตายบางทีก็คิดว่าเป็นซึมเศร้านะแต่ว่าเราอาจเป็นปัญหาทางจิตมากกว่าเก็บไว้มาหลายปีแล้วละประมาณ6-7ไม่ได้บอกใครจะว่าเราคิดแต่สนุกก็ได้แต่เราคิดว่าตัวเราเป็นแค่หุ่นเชิดไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่แล้วแต่หลักศาสนาก็ทำให้ไม่อยากตายเพราะนรกอะดิเลยรอวันตายอยู่แต่ว่าเราก็อยากทำดีจนถึงที่สุดเราช่วยเหลือคนจน้ราทุขเองเสมอเราแย่มากมั้ยใช่เราไม่เคยมีเวลาให้ตัวเองเราเบื่อง่ายค่ะ
เราได้ช่วยคนไว้ก็จริงแต่ถ้าเบื่อพวกนั้นแล้วเราจะทิ้งแบบไม่ใยดีเรารู้สึกชั่วมากแต่เราหยุดตัวเองไม่ได้(ตอนนี้เรายิ้มอยู่ด้วยละมันสนุกมากๆจริงๆ)
เรื่องที่5
คือว่าเราว่าคนปกติก็อาจเป็นเหมือนเราเลยไม่ปรึกษาใครเพราะคนเรามันชั่วช้ากันทุกคนอยู่แล้วนิเลยคิดว่าเป็นเรื่องปกติอาการของเราที่จะดีหรือร้ายก็มาแบบจะมาก็มาจะไปก็ไปซึ่งก็ทำให้ปวดหัวนิดหน่อยมันอาจฟังดูตลกนะคะแต่ว่ามันเมื่อหนูสร้าตัวตนขึ้นมาเพื่อปิดความอ่อนแออจนเริ่มคุมสติตัวเองไม่ได้ในบางทีถ้าหนักสุดก็ปีที่แล้วอารมณ์ตีกันจนร้องไห้2-3ครั้งต่อเดือนเลยค่ะเพราะปกติจะเก็บไปร้องทีเดียวมันทรมารมากค่ะแต่ก็หยุดไม่ได้จนช่วงนี้ยิ้มให้กับความทุกข์ของผู้คนไปแล้วแต่ความรู้สึกคือจะยิ้มแบบไม่มีอะไรบอกเลยแล้วตั้งสติปุ้บก็หน้านิ่งไปแบบไม่มีอะไรอีกแล้วมีความรู้สึกกกลั้นขำในใจจนจะบ้าเลยละ555+แต่อยู่ต่อหน้าผู้คนหนูก็พอจะทำตัวปกติได้อยู่
แล้วแบบนี้ช่วยบอกทีค่ะเรื่องที่1-5หนูควรแก้ปัญหายังไงคะคือตอนนี้ปวดหัวมากค่ะคิดจะแก้ทีไรจะเห็นว่าตัวเองไร้ค่าจนจะร้องรู้สึกทุกข์ใจไม่ก็ติดมากเพราะชีวิตนี้มีปัญหามากมายเหลือเกินน่าเบื่อจังชีวิตนี้นะ
อาจพูดไม่หมดนะคะคือปวดหัวมากจริงๆ
เอาเป็นว่าช่วยบอกทีว่าควรทำไงต่อดีขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏
แบบนี้แปลกมั้ย?
เราเป็นคนคนนึงนะที่คิดว่าบางทีเราก็ดูทำตัวโตกว่าวัยโดยไม่มีเหตุผลรู้สึกเป็นตั้งแต่ป.3ละอยู่ๆบางทีเราก็มีความคิดที่มันมากเกินไปบางทีก็คิดนะว่าเราเป็นบ้ารึเปล่าแต่แบบความรู้สึกนี้มันดีจริงๆความคิดที่ตีกันความวุ่นวายการเห็นความทุกข์ของคนอื่นการทรมารจิตใจของคนเราขำมากๆนะมันรู้สึกสนุกแต่อยู่ๆบางทีอารมณ์เราก็เปลียนเป็นคนปกติแบบตะกี้คิดไรอะไม่ไม่ได้ไม่ใช่มันไม่ใช่เราประมาณนี้ แล้วก็ช่วงนี้อะคุยกับเพื่อนตามปกติเรายิ้มหัวเราะแต่อยู่ๆก็คิดว่าน่าเบื่อวะแล้วก็ทำหน้านิ่งแบบกระทันหันเลยบางทีเราว่าน่าจะไปพบจิตแพตย์นะควรปรึกษาพ่อแม่แต่จะทำทีไรความคิดเรามันก็แบบทำทำไมไม่อยากสนุกต่อหรอแล้วเราก็ยิ้ม555+น่าสนุกจริงๆเลยเราจะเล่าทำไมกันนะ
เรื่องที่2
เราเป็นคนจริงจังมากๆนะแต่เราก็อ่อนน้อมในเวลาเดียวกันบางทีก็เด็จเดียวแต่ว่าไม่เข้าใจอย่างนึงคือเราเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวเสมอรอวันที่ไม่มีใครอยู่บ้านก็จะร้องออกมาแต่ไม่เคยร้องหมดเวล่โกรธมากๆก็จะร้องเราไม่เข้าใจนะทำไมถึงไม่ต่อยคนที่พูดไม่คิดแบบพวกนั้นแต่เห็นตัวเองทรมารก็สุกแต่บางทีก็เศร้านะ
เรื่องที่3
ต่อจากเรื่อง1นะคือที่บอกว่ามีความคิดเป็นผู้ใหญ่คือแบบอยากฆ่าคนแต่อีกใจนึงก็ห้ามไว้ตลอดอันนี่ว่าเราแปลกจริงๆคือแค้นใครมันฝังใจมากไปไม่มีเหตุผลเลยแต่ว่า...จะว่าไงดีละคนมันซับซ้อนนิหน้าหงุดหงิดเป็นบ้าเลยละค่ะถึงรู้ก็จะทำการทำดีไปก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้วคนเราตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทำให้มีความสุขพอแต่อีกใจก็บอกว่าอย่าให้เดือดร้อนคนอื่นเลยไม่ทำ
เรื่อง4
เรารู้สึกว่าเรามีความคิด2แบบซึ่งมันตีกันมากๆจนเราปวดหัว้ราเป็นคนคิดเยอะค่ะ2แบบที่เราว่าคือแบบเลวสุดๆกับแบบคนปกติซึ่งทำให้ตอนนี้เราลืมไปแล้วว่าเราเป็นคนยังไงแต่รู้สึกว่าความชั่วก็สนุกดีนะเหมือนการทรมารตัวเองจนตายบางทีก็คิดว่าเป็นซึมเศร้านะแต่ว่าเราอาจเป็นปัญหาทางจิตมากกว่าเก็บไว้มาหลายปีแล้วละประมาณ6-7ไม่ได้บอกใครจะว่าเราคิดแต่สนุกก็ได้แต่เราคิดว่าตัวเราเป็นแค่หุ่นเชิดไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่แล้วแต่หลักศาสนาก็ทำให้ไม่อยากตายเพราะนรกอะดิเลยรอวันตายอยู่แต่ว่าเราก็อยากทำดีจนถึงที่สุดเราช่วยเหลือคนจน้ราทุขเองเสมอเราแย่มากมั้ยใช่เราไม่เคยมีเวลาให้ตัวเองเราเบื่อง่ายค่ะ
เราได้ช่วยคนไว้ก็จริงแต่ถ้าเบื่อพวกนั้นแล้วเราจะทิ้งแบบไม่ใยดีเรารู้สึกชั่วมากแต่เราหยุดตัวเองไม่ได้(ตอนนี้เรายิ้มอยู่ด้วยละมันสนุกมากๆจริงๆ)
เรื่องที่5
คือว่าเราว่าคนปกติก็อาจเป็นเหมือนเราเลยไม่ปรึกษาใครเพราะคนเรามันชั่วช้ากันทุกคนอยู่แล้วนิเลยคิดว่าเป็นเรื่องปกติอาการของเราที่จะดีหรือร้ายก็มาแบบจะมาก็มาจะไปก็ไปซึ่งก็ทำให้ปวดหัวนิดหน่อยมันอาจฟังดูตลกนะคะแต่ว่ามันเมื่อหนูสร้าตัวตนขึ้นมาเพื่อปิดความอ่อนแออจนเริ่มคุมสติตัวเองไม่ได้ในบางทีถ้าหนักสุดก็ปีที่แล้วอารมณ์ตีกันจนร้องไห้2-3ครั้งต่อเดือนเลยค่ะเพราะปกติจะเก็บไปร้องทีเดียวมันทรมารมากค่ะแต่ก็หยุดไม่ได้จนช่วงนี้ยิ้มให้กับความทุกข์ของผู้คนไปแล้วแต่ความรู้สึกคือจะยิ้มแบบไม่มีอะไรบอกเลยแล้วตั้งสติปุ้บก็หน้านิ่งไปแบบไม่มีอะไรอีกแล้วมีความรู้สึกกกลั้นขำในใจจนจะบ้าเลยละ555+แต่อยู่ต่อหน้าผู้คนหนูก็พอจะทำตัวปกติได้อยู่
แล้วแบบนี้ช่วยบอกทีค่ะเรื่องที่1-5หนูควรแก้ปัญหายังไงคะคือตอนนี้ปวดหัวมากค่ะคิดจะแก้ทีไรจะเห็นว่าตัวเองไร้ค่าจนจะร้องรู้สึกทุกข์ใจไม่ก็ติดมากเพราะชีวิตนี้มีปัญหามากมายเหลือเกินน่าเบื่อจังชีวิตนี้นะ
อาจพูดไม่หมดนะคะคือปวดหัวมากจริงๆ
เอาเป็นว่าช่วยบอกทีว่าควรทำไงต่อดีขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏