ตามหัวข้อเลยค่ะ คือขอบอกก่อนว่าตอนเด็กๆผู้ใหญ่พาทำอะไรก็ทำตอนเด็กๆแม่ให้ห้อยพระหนูเลยติดใส่ตลอดตอนนี้ก็ยังใส่เพราะกลัวผีแบบใส่ไว้ยึดเหนี่ยวจิตใจอะค่ะว่ามีพระที่คออะไรประมานนี้ แต่เรื่องเครื่องรางอื่นๆหนูไม่ชอบ แต่ไม่ได้ลบหลู่นะคะ แต่แค่คิดว่า มันเกี่ยวกับบุญวาสนาของเรามั้ยมันไม่เกี่ยวเลยนะที่เราจะขออะไรแล้วได้ แล้วแบบอย่างสวดมนแล้วอธิษฐานหรือไปทำบุญขอพร ตอนเด็กๆหนูเห็นพ่อแม่ขอก็ขอไแแล้วที่ตอนโตมาปัจจุบันนี้อายุ 16  มันเริ่มคิดได้ว่าเราจะขอทำไมขอแล้วได้อะไร ขอแล้วก็เหมือนเดิมถ้าเราไม่ลงมือทำแล้วอีกอย่างก็แล้วแต่บุญทำกรรมแต่ง หนูคิดอย่างนี้ และบางเรื่องที่บอกว่ามีเทพหรือเทวดาคุ้มครองอะไรประมานนี้ คิดไปคิดมาท่านจะมาอยู่ใกล้คนเราหรอ หนูก็คิดว่าบุญบาปของเราต่างหากที่คุ้มครองเราและตัวเราเองแล้วแต่โชคชะตาอะไรประมานนี้อะไรจะเกิดก้ต้องเกิด  เรื่องเสริมดวงชะตา เสริมเสน่อะไรหนูไม่ชอบมาก หรือต่อชะตาอะไรประมานนี้หนูคิดว่ามันเป็นการให้กำลังใจมากกว่า แต่เรื่องดูดวงไรพวกนี้ชอบดูนะแค่อยากรุ้ว่ามันจจะจริงมั้ยว่ะอยากพิสูจน์แต่ถ้าไปดูแบบเสียเงินไม่เอาจะไปศึกษาเองมากว่าแล้วจะไปดูญาติๆเพราะอยากพิสูจน์อะค่ะ แต่ถ้าถามว่าเชื่อมั้ยก็ฟังไว้เฉยๆค่ะ ความเชื่อของหนูหนูเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับตัวเองมากๆ ตอนเด็กๆเวลาเกลียดใครก็สาปแช่งมันไปต่างๆนาๆแล้วทีนี้มาคิดได้ว่าเห้ยไปแช่งทำไมวะเดี่ยวกรรมตามสนองมันเองเราไม่จำเป้นต้องแช่งเข้าตัวเองเปล่าๆก็เลยสัญญาตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นเลยว่าจะไม่ขอส่ปแช่งใครแม้จะทำอะไรกับเราก็ตามคือแบบอยุ่เฉยๆมันก็ได้รับกรรมมันเองแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่สู้คนนะ แล้วเรื่องที่หนูพูดมาทั้งหมดความเชื่ออะไรต่างๆ นี่มันไม่ใช่คำสอนในศาสนาพระพุทเจ้าท่านไม่สอนให้เชื่ออะไรง่ายๆ  แค่เชื่อในบุญบาป (บางทีก็เคยคิดนะคะว่าเชื่อในบุญบาปมันไม่งมงายหรอแต่ในชีวิตจริงหนูก็เคยเห็นมาละว่าบุญบาปเป็นยังไงก็เลยเชื่อ) และครอบครัวหนูก็ชิบทำบุญด้วย

ปล.ทุกคนมีความเห็นว่าไงคะ