สุขภาพจิตเราแย่มากเลยค่ะ มันเริ่มแย่มาตั้งแต่ที่โควิดมาใหม่ๆแล้ว เลยทำให้ช่วงม.4และม.5เทอม1 เราเรียนได้ไม่เต็มที่ โดดเรียน ไม่เข้าเรียน เพราะมันไม่ไหวจริงๆค่ะ เราไม่แน่ใจว่าเราผิดปกติตรงไหนรึเปล่า เพราะช่วง5เดือนที่ผ่านมานี้เราคิดเรื่องฆ่/าตัวต/าตลอดเวลา วันนี้ก็เกือบทำไปแล้วด้วย แต่เราคิดขึ้นมาได้ว่าปกติเราเป็นคนรักการเรียนมาก อยากลาออกมาดูแลสภาพจิตใจตัวเองและย้ายไปเรียนม.4ที่โรงเรียนใหม่ เรียนให้มันเต็มที่กว่านี้ อยากสอบเข้ามหาลัยดีๆติด เรามั่นใจมากว่าถ้าดันทุรังเริ่มเรียนหนักเอาตอนนี้ยังไงก็ไม่ไหว รู้สึกว่าต้องเริ่มเรียนใหม่หมดเลยเพราะไม่ได้ความรู้อะไรเลยที่ผ่านมา เรารู้ว่าตัวเองต้องการอะไรและอยากไปทางไหน เราอยากเริ่มต้นใหม่มากๆ แต่เราไม่กล้าบอกแม่เลยค่ะ ทั้งที่คิดมาดีแล้วแต่พอจะพูดมันกลับพูดไม่ออก เพราะไม่รู้จะอธิบายให้แม่เข้าใจยังไงดี เรากลัวสีหน้าผิดหวังของแม่มากเลยเพราะช่วงม.ต้นเราพยายามตั้งใจเรียนเพื่อแม่มาตลอดและเกรดก็ดีมาก(เฉลี่ย5เทอม 3.98) ตอนเด็กๆก็เป็นเด็กดี เรียนดีมาตลอด ไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลย เรากลัวว่าถ้าเราบอกความจริงและขอไปเรียนใหม่แล้วแม่จะผิดหวังในตัวเรามากเลย เรากลัวมากๆ เรารู้ว่าชีวิตนี้เป็นของตัวเราเองและแม่ก็เป็นแค่ผู้ให้กำเนิดและมีหน้าที่ซัพพอร์ตเราในทางที่เราอยากทำ แต่เราก็กลัวอยู่ดี ขอคำแนะนำทีค่ะว่าจะบอกแม่ยังไงดี ใครที่มีประสบการณ์คล้ายๆกันก็แชร์ได้นะคะ หรือให้กำลังใจก็ได้ㅠㅠ เราอายุแค่16ปีนะคะ เดือนมีนานี้ก็จะ17ปี เราว่ามันก็ไม่สายไปนะ แต่กลัวแม่จะไม่เข้าใจอ่า