สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องนี้เป้นเรื่องจริงจากเราเอง ...วันนี้เป็นวันที่ 2 ที่เราเลิกกับเค้า
และตอนที่เรากำลังนั่งพิมพ์กระทู้นี้ เราก็กำลังขอโทษและขอร้องให้เค้ากลับมา 
...
แต่เรารู้สึกไร้ค่ามากๆ ทั้งที่รู้ว่าสาเหตุของการเลอกกันมันเกิดจากอะไร...

เราเข้ามาตั้งกระทู้เพราะต้องการให้ทุกคนแนะนำเรา ว่าเราควรต้องทำยังงัย ทั้งๆ ที่เราเองรู้อยู่เต็มอกว่า คำตอบที่ดีกับตัวเองที่สุด คือคำตอบแบบไหนแต่เราเอง ก็ทำไม่ได้

อย่างแรกเลย ก็เล่าจุดเริ่มต้นของเรากับเค้าก่อนนะ
เราเป็นครูสอนพิเศษภาษาอังกฤษ วันนึงเราได้มาสอนเค้า อายุของเราสองคนต่างกัน 4 ปี เรา26 เค้า 22 และเราก็ได้ทำความรุ้จักกัน เรารู้จักกันเร็วมาก แค่ 1 เดือน เราก็ได้เข้าบ้านเค้าและรู้จักกับพ่อแม่เค้า  

บ่อยครั้งที่เราเข้าไปพักบ้านเค้า ยอมรับว่ามันเร็วเกินไปที่จะพักด้วยกัน แต่ด้วยความที่เราเปิดเผยตรงๆทั้ง 2 คน ว่าที่ผ่านมาเราเจออะไรกันมาบ้าง เราสองคนต่างคนก็ต่างยอมรับความผิดพลาดของอีกฝ่ายได้ และพร้อมลืมอดีต แล้วเริ่มต้นใหม่ไปด้วยกัน 

หลังจากนั้นเราก็คบกันด้วยดีตลอดมา มีปัญหาบ้าง แต่ปัญหาใหญ่ๆเลยคือ เราสองคนต่างมีควาามคิดเป็นของตัวเองสูง เราคุยกันเรื่องแต่งงาน วางแผนอนาคตไว้ มีลูกแมว 3 ตัวที่เลี้ยงด้วยกัน 

จนต่อมา เราต้องกลับมาทำงานที่บ้านเกิด ทำให้เราต้องห่างกัน ตอนนี้เรากลัวนะ กลัวหลายๆอย่างที่จะทำให้ความรักระยะไกลมันพังลง  เราสองคนทำทุกอย่างให้เหมือนกับตอนที่เคยอยู่ใกล้กัน 
ตื่นเช้ามาโทปลุก ใครตื่นก่อนก็โทหาก่อน 
ตอนเที่ยงโทแล้งค้างสายกินข้าวด้วยกัน
ตอนเย็น เค้าจะไปวิ่งตอน 5 โมงเย็นของทุกวัน เค้าจะโทบอกก่อนแล้ว 6 โมงเย็นก็จะโทมาหาว่าถึงบ้านแล้ว แล้วเค้าก็จะโทหาอีกทีตอน 3 ทุ่มเพื่อเฝ้าเราทำงาน 

เป็นแบบนี้ทุกวัน....ทำให้ทุกนาทีของเรามีเค้าอยู่ในชีวิตไปแล้ว 

แต่นี่ก็ผ่านมา 7 เดือนแล้วที่เราอยู่ห่างกัน มีทะเลาะกันบ้าง งอแงบ้างแต่ไม่เคยหนักถึงขั้นนเลิกกัน

จนถึงเมื่อ2-3วันที่แล้ว เราถามเค้าเรื่องอนาคต ว่าแต่งงานกันแล้ว เราขอแยกกันอยู่ได้มั้ย แบบว่าต่างคนต่างก็ต้องดูแลครอบครัว อีกอย่างการงานก็ไม่มั่นคง ตอนนี้เราทำงานที่บ้านเกิดมั่นคงกว่า ส่วนเค้าเป็นแค่นักเรียนที่ยังเรียนไม่จบ 

แล้วคำถามพวกนั้นก็ทำให้เราทะเลาะกัน จนสุดท้ายเค้าไม่ยอมจนถึงเวลาเลิกกัน
เมื่อวานเราคุยกันจนถึงเช้า เคลียร์เรื่องเลิกกัน จนสุดท้ายเราของค้างสายเป็นวันสุดท้าย
เราบอกให้เค้าบล๊อกเราด้วย เพราะเรารู้ตัวเองดีว่าไม่มีวันทำได้ ไม่มีวันลืมเค้าได้ แล้วเราก็เผลอหลับไป

เราตื่นขึ้นมา
เต่เรานึกไม่ถึงว่าเค้าจะบล๊อกเราทุกช่องทาง 
มันง่ายแค่นั้นเลย...สำหรับ 1 ปีกว่าๆทีคบกันมา
มันง่ายสำหรับเค้า....แต่มันยากมากๆสำหรับเรา

เมื่อวานทั้งวัน เราหาวิธีไม่คิดถึง เราดูหนังผีและดูรายการตลก เพื่อที่จะไม่นึกถึงเค้า แต่สุดท้ายแล้ว เราก็โทหาเค้า แต่เค้าก็บลรอกเบอร์เราไปด้วย เราตัดสินใจส่งข้อความไปหา เราไม่รุ้ว่าเค้าอ่านมั้น หรือข้อความพวกนั้นถึงเค้ารึปล่าว แต่เราเจ็บปวดมาก
 ข้อความพวกนั้น "กลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย"... ประโยคซ้ำๆที่เราส่งไป
เราต้องอาศัยกินยาคลายเครียด เพื่อให้ตัวเองหลับ 

นี่เป็นเพียงแค่ 2 วันเท่านั้น เราไม่ไหวแล้ว วันนี้ ตะกี๊ ตอน 3 ทุ่ม เราเลยตัดสินใจโทหาเบอร์พ่อของเค้า เพื่ออยากคุยเค้าก็รับสายและคุยกัน
เราถามว่ากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เค้าบอกว่า "ไม่ได้"  เราพูดไม่ออก เราถามไปว่า ทำไมถึงตัดเราได้ง่ายภายในเวลา 2 วันเองง

เค้าพูดแค่ว่า "เค้าตัดสินใจตัดแล้ว ตัดก็คือตัด" เราพยายามยื้อเค้า ขอโอกาสเค้า แต่เค้าก็ไม่ให้โอกาส 
เราบอกเค้าว่า เรายอมทุกอย่างเรา เรายอมแต่งงานไปอยู่บ้านเค้าแล้ว 
สุดท้ายยเค้าก็บอกว่า ...มันไม้ได้แล้วจริงๆ

เราร้องไห้หนักมาก แต่เค้าเหมือนคนไม่เคยรักกัน
คนเคยรักกันมาเป็นปี มันตัดง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?
หลายคนเคยถามว่า ความรักกับเด็กมันจะรอดจริงๆหรอ อนาคตก็ไม่มี เรียนก็ไม่จบ บ้านก็ไม่ได้มีขนาดซับพอร์ตเราได้

ทำไมไม่หาคนอื่น คนที่มีอนาคตดีๆ งานดีๆ พร้อมจะยอมรับครอบครัวของเราได้?
เราเองยังตอบไม่ได้เลย 
หรือเพราะเราติดการอยู่ด้วยกันไปแล้ว...ง่ายๆคือเค้าเป็นผู้ชายคนแรกของเรา

ตอนที่พิมพ์นี้ เรากำลังของโอกาสกับเค้าอยู่ แต่ในขณะเดียวกัน เราก็มีคำถามเกิดขึ้นกับตัวเองว่า ทำไมเราต้องลดคุณค่าของตัวเองขนาดนี้ด้วย?

เรารักเค้า หรือเรารักอะไรกันแน่ ใครก็ได้ที่บังเอิญมาอ่านกระทู้นี้ ช่วยเราที ว่าเราต้องทำยังงัย?