คือเราเป็นคนประเภทที่เวลามีใครขอแล้วไม่ค่อยกล้าปฏิเสธ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่น้อง ญาติ และคนแถวบ้าน ยกตัวอย่างเรื่องเพื่อนบางคนชอบมาขอยืมนู่น ยืมนี่ เช่นยืมคอมทำงาน ยืมไอแพดเขียนงาน บางทียืมโทรศัพถ่ายรูปเป็นร้อยๆรูป แล้วก็ยังให้เราส่งให้ เราก็ต้องมานั่งลบอักอะไรอีก เรื่องยืมคอมยืมไอแพดทำงานเราไม่ติดนะ ถ้าคนที่เขาไม่มีจริงๆอะ แต่บางทีคนที่มีเขาก็ทำไมไม่ใช้ของตัวเอง บางทีเราก็ต้องมีเรื่องส่วนตัว หรือมีบางอย่างที่ให้ดูไม่ได้ไหม อันนี้คือบางทียืมไปใบ้ที่บ้านเหมือนเป็นของตัวเองเลย เราก็ไม่กล้าค่อยปฏิเสธ กลัวจะเสียเพื่อน ยิมคนด้วยแหละ เดียวเพื่อนก็จะหาว่าเรางกของใช้ งกนั่นงกนี่ เรื่องของกินอันนี้เราไม่ติด เพราะเราเป็นคนที่ซื้อของมากินไม่หมดอยู่แล้ว ถึงแม้เพื่อนจะชอบแบ่งก็ตาม หนักสุดคือเรื่องยืมรถยน ยืมมอไซไปใช้ บางคนยืมไปใช้เป็น2-3 เหมือนเป็ยของตัวเองเลย เพื่อนบางคนก็เข้าใจนะว่าใช้เพราะจำเป็นแต่บางคนนี่สิใช้ไม่พอ แถมไม่เติมน้ำมันให้อีก บางทีก็ไปไหนไม่รู้ตั้งไกล ให้ตังมาเติมน้ำมัน100฿ ถือว่าเป็นค่าน้ำใจเงี่ย เราคิดว่ามันเกินไปมั้ย ทำไมเขาถึงไม่มีความเกรงใจอะไรเราเลย ทั้งที่เราไม่เคยจะไปยุ่งหรือก้าวก่ายกับชีวิต หรือไปขอยืมอะไรเขาเลยนะ แต่ทำไมเราถึงต้องกลายเป็นเบ้ด้วย เลยอยากจะขอวิธีปฏิเสธ แบบไม่ให้เสียน้ำใจ และยังคงความสัมพันธเหมือนเดิม

จะบอกว่าเพื่อนแบบนี้ทำไมไม่เลิกคบ คือส่วนอื่นมันก็ดีหมด มันดีแทบทุกอย่าง เรื่องเรียน เรื่องเที่ยว มันก็ช่วยอะไรทุกช่วย คือดีหมดยกเว้นแค่เรื่องอะไรแบบนี้ บางทีเขาก็ไม่เกรงใจหรือไม่ให้เกียรติเราจริงๆอาจจะเป็นเพราะสนิทกันถึงจะขอจะทำอะไรก็ได้มั้ง