สำหรับเรา พระ คือผู้ที่บวชเข้ามาในบวรพุทธศาสนา โดยมีจุดประสงค์เพื่อฝึกตน ตามหลักธรรมคำสอน

ทีนี้ วินาทีที่บวชมาปุ๊ป ใส่จีวรแล้ว ถือว่าเป็นพระแล้วก็จริง แต่พึ่งเปลี่ยนจากฆารวาสมาตะกี้เองนะ จะละทุกสิ่งได้เลยคงไม่ใช่ จะให้บวชปุ๊ปแล้ว เลิกห่วงที่บ้าน ห่วงแม่คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม แต่ทีนี้ นานแค่ไหนถึงจะละกิเลส ละห่วงทางโลกได้ คงต้องแล้วแค่บุคคลไป ต่อให้บวชมา 10-20 ปี แต่ถ้ายังละไม่ได้ก็คือไม่ได้ ยังอยู่ในขั้นตอนการฝึกแล้วก็พยายามละต่อไป พระสงฆ์หลายรูปก็มีไปพยาบาลโยมแม่ยามเจ็บไข้ได้ป่วย มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดแปลกตรงไหน  (แต่ประเภทแอบไปกินหมูกะทะ สุรายาเมา หรือเสพสังวาสอะไรนี่ ควรสึกออกมานะ ในเมื่อไม่ได้พยายามทำอะไรเลยก็อย่าอยู่ในเป็นภาระผู้อื่นเลย)

แล้วทำไมถึงสึก ก็ง่ายๆ นะคะ ถ้าจุดประสงค์ที่บวชเข้ามาเพื่อฝึกตนไปสู่นิพพานตามหลักคำสอน ได้เปลี่ยนไปแล้ว ก็ไม่ต้องบวชต่อ มันไม่จำเป็นอะไร จะถือศีลกี่ร้อยข้อ ต่อให้ไม่บวชเป็นพระอยู่ก็ย่อมทำได้ ขึ้นอยู่กับความตั้งใจ  ถ้าบอกว่าอยากทำความดี สอนธรรมมะ ว่ากันตรงๆ สมัยนี้ฆราวาสก็สอนธรรมมะกันเยอะแยะไป อยู่ตรงไหนก็ทำได้ความดี สอนผู้อื่นได้ ถ้าไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อบรรลุ ก็สึกไปสมควรแล้ว  

ส่วนผู้ที่บวชเรียนเป็นเณร  อันนี้เราเข้าใจถึงความจำเป็นนะคะ แต่เมื่อพึ่งพิงศาสนาให้ได้รับการศึกษาที่เพียงพอแล้ว  และไม่ได้ใฝ่ศึกษาฝึกฝนตนต่อเพื่อไปสู่เป้าหมายทางธรรม ก็ควรสึกออกมา ก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แล้วก็ไขว่คว้าหาตำแหน่งแห่งที่ของตนในทางโลกต่อไป อยากได้อยากมีอะไรแค่ไหนก็ย่อมได้ เพราะเป้าหมายไม่ใช่การละ หรือสละออกอยู่แล้ว