เรากับแฟน อายุ 32
เราคบกับเขามา เข้าปีที่ 5 มีทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง ตามประสาคนที่อยู่ด้วยกัน เรากลับบ้าน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ วันหยุด
แต่2ปีมานี่ ด้วยโรคระบาดโควิด ทำให้เราต่างมีภาระงานมากขึ้น เหนื่อยกับงานมากขึ้น คุยกันน้อยลง อยากเจอกันน้อยลง และก็ห่างหายกันไป เพราะเราทำงานต่างอำเภอ เขาอยู่ในตัวจังหวัด
เรามีแพลนจะแต่งงานกันในอนาคต เขาซื้อบ้านเป็นของเขา เราก็อยู่กินกันแบบสามีภริยา แค่ไม่ได้จดทะเบียน ไม่ได้ให้ครอบครัวทั้งสองฝ่ายมายุ่ง แต่ทั้งสองครอบครัวรับรู้ว่าอยู่กินกันก่อนแต่ง และไม่มีลูก
ขอชี้แจ้งปัญหา เป็นข้อๆ นะคะ
1) เขาทำงานทั้งที่บ้านและนอกบ้าน มีทั้งงานนอก และงานใน ด้วยคติที่ว่ามีงานมาให้ทำก็ทำในช่วงสถานการณ์แบบนี้ เขาเป็นคนขยันในเรื่องหาเงิน แต่ขี้เกียดในการดูแลบ้านดูแลคนอื่นๆ
งานคือที่ 1 เพราะทำเงินให้เขาได้ เรื่องอื่นคือรอง หลายครั้งเขาจะบ่นว่าเขาเป็นตัวหลักในการหาเงิน สุขสบายมีทุกวันนี้ได้เพราะเขา ทั้งที่เราก็ทำงาน งานเราก็ไม่แย่อะไร แม้ว่ารายได้เราจะน้อยกว่าเขา แต่ก็ทำให้เราพึ่งพาตัวเองได้
ปัญหาคือ เรารู้สึกโดนดูถูกเรื่องการหาเงิน บ่อยๆที่ได้ยินเขาพูดทวงบุญคุณ ที่เรามีกินมีใช้ มีบ้านได้เพราะเขา ทั้งที่เราก็เป็นคนแชร์ซื้อเฟอร์นิเจอร์ ตกแต่งภายใน เครื่องใช้ไฟฟ้า แอร์ ตู้เยน คอมพิวเตอร์ ต่างๆ มาในบ้าน ด้วยเงินที่เราหาได้ บ่อยครั้งที่เราทะเลาะกันจากความพูดและความคิดเหล่านี้ เป็นข้อแรก ที่ทำให้เราอยากจบความสัมพันธ์
2) สืบเนื่องจากข้อ 1) ทำให้ความสัมพันธ์ของเราต่างมีเรื่องค้างคาในใจ หลายครั้งที่อยากปล่อยวาง ไม่อยากเก็บมาคิด คิดว่าเรารักกัน แต่ควรจะให้อภัยกันได้ แต่เขาก็ไม่หยุดที่จะเอาเรื่องแบบนี้ขึ้นมาพูด แต่เราก็จับเข่าคุยบ่อยๆว่าเราไม่โอเครกับสื่งที่เขาพูด เพราะมันทำร้ายจิตใจเรา ทำให้เหมือนว่าความสัมพันธ์ของเราหยุดชะงัก
เราไม่มีการสกินชิพกัน ไม่จับมือกัน ไม่นอนกอดกัน รวมถึงไม่มีเรื่องบนเตียง ตั้งแต่เราอายุ 28-29 ปี จนถึงปัจจุบัน
จากสถานการณ์โควิด ตอนแรกคิดว่าห่างกัน มันก็น่าจะทำให้เราคิดถึงกันมากขึ้น แต่ไม่เลย..กลายเป็นต่างคนต่างห่างกันไป คุยกันน้อยลง ปกติกลับบ้านทุกอาทิตย์ กินข้าวเย็นด้วยกัน กลายเป็นเราต้องกลับบ้านมานั่งกินข้าวเย็นคนเดียว ส่วนเขานั่งเล่นเกมส์ ทำงาน อาหารเราต้องเป็นคนซื้อเข้ามากินเอง นั่งกินเอง ชวนแล้วก็ไม่มา
บ่อยครั้งเข้า เริ่มมีคุยกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมความสัมพันธ์คนรักของเราอยู่เฉยๆ ก็เหินห่างกันขนาดนี้ แต่ก็ไม่มีคำตอบนอกจากคำว่าเหนื่อย อยากพักอยากเล่นเกมส์ อยากทำงาน เราพยายามเข้าใจเขา พยามใจดีว่าเออ เดี๋ยวมันก้ดีขึ้น
จนผ่านมา 2 ปี วันนี้เราไม่อยากกลับบ้านแล้วค่ะ เริ่มรู้สึกว่า..กลับไปทำไม ขับรถ 2 ชม.เพื่อไปกินข้าวคนเดียว นอนคนเดียว เราเหนื่อยค่ะ
หลายครั้ง 2 ปีมานี้ เราคิดทบทวนอยู่หลายตลบว่า เราก็ต่างผ่านเหตุการณ์สู้ชีวิตกันมาหลายเหตุการณ์จากไม่มีเงิน กินไข่วันละฟอง จนมีทุกอย่างได้ในวันนี้าชสู้กันมามันเกิดจากความรักที่เรามีให้กันล้วนๆ แต่ทำไมมาวันนี้เราหลงลืมเห็นคุณค่าของกันและกันไปได้ยังไง?
เราคุยกันเรื่องนี้กันบ่อยมากค่ะทุกๆ2 เดือน 3เดือน 6 เดือน จนครบระยะมา 2 ปี ที่เราห่างเหินกัน แต่มันมีดีแค่คำพูดค่ะ ที่รับปากเราว่าจะทำให้มันดีขึ้นยังไง แต่มันก็เป็นได้แค่คำพูดีดี สลับกับคำพูดแย่ๆในวันที่อารมณ์เขาไม่ดี
เรารู้สึกว่า เรา32แล้ว เราเสียเวลากับสิ่งที่ไม่มีความสุขไปเพราะอะไรกัน?
เราไม่ได้กลัวการเริ่มต้นใหม่ แต่เรารู้สึกว่าเราพลาดอะไรตรงไหนไปหรอ ทำไมสิ่งที่เราทำร่วมกันมา มันดีมาเสมอ ไม่มีเรื่องชู้สาว ไม่มีเรื่องขัดสนเรื่องเงิน ไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อน ดื่ม เที่ยว แต่ทำไมเราอยู่บ้านด้วยกันแท้ๆ ถึงไม่มีเวลาให้กัน
เราบอกเลิกเขาหลายครั้ง เหตุผลข้อเดียวตือเราไม่ต้องการมีชีวิตคู่แบบนี้ค่ะ ทุกคนบอกเราว่า เรามีแฟนที่ดีแล้ว หาแบบนี้ไม่ได้แล้ว แต่เราคิดว่าข้อดีที่เขามีมันเป็นพื้นฐานของคนรักที่ดีที่ต้องมีทุกคนค่ะ แต่สิ่งที่ทำให้เราตระหนักคือในเวลาที่เขาไม่โอเค อารมณ์ไม่ดีเขาปฏิบัติต่อเรายังไงมากกว่า
เราหมดใจแล้วจริงๆค่ะ มองภาพไม่ออกเลยว่าเราจะสร้างครอบครัวกันยังไง นี่ใช่ไหมคะ ที่เขาว่าความรักวัยผู้ใหญ่มันถึงเจ็บปวด
อยากขอคำแนะนำว่าจะมีวิธีไหน นอกจากเลิกกันอีกไหมคะ?
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
นี่ใช่ไหมคะ ที่เขาว่าความรักวัยผู้ใหญ่มันถึงเจ็บปวด?
เราคบกับเขามา เข้าปีที่ 5 มีทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง ตามประสาคนที่อยู่ด้วยกัน เรากลับบ้าน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ วันหยุด
แต่2ปีมานี่ ด้วยโรคระบาดโควิด ทำให้เราต่างมีภาระงานมากขึ้น เหนื่อยกับงานมากขึ้น คุยกันน้อยลง อยากเจอกันน้อยลง และก็ห่างหายกันไป เพราะเราทำงานต่างอำเภอ เขาอยู่ในตัวจังหวัด
เรามีแพลนจะแต่งงานกันในอนาคต เขาซื้อบ้านเป็นของเขา เราก็อยู่กินกันแบบสามีภริยา แค่ไม่ได้จดทะเบียน ไม่ได้ให้ครอบครัวทั้งสองฝ่ายมายุ่ง แต่ทั้งสองครอบครัวรับรู้ว่าอยู่กินกันก่อนแต่ง และไม่มีลูก
ขอชี้แจ้งปัญหา เป็นข้อๆ นะคะ
1) เขาทำงานทั้งที่บ้านและนอกบ้าน มีทั้งงานนอก และงานใน ด้วยคติที่ว่ามีงานมาให้ทำก็ทำในช่วงสถานการณ์แบบนี้ เขาเป็นคนขยันในเรื่องหาเงิน แต่ขี้เกียดในการดูแลบ้านดูแลคนอื่นๆ
งานคือที่ 1 เพราะทำเงินให้เขาได้ เรื่องอื่นคือรอง หลายครั้งเขาจะบ่นว่าเขาเป็นตัวหลักในการหาเงิน สุขสบายมีทุกวันนี้ได้เพราะเขา ทั้งที่เราก็ทำงาน งานเราก็ไม่แย่อะไร แม้ว่ารายได้เราจะน้อยกว่าเขา แต่ก็ทำให้เราพึ่งพาตัวเองได้
ปัญหาคือ เรารู้สึกโดนดูถูกเรื่องการหาเงิน บ่อยๆที่ได้ยินเขาพูดทวงบุญคุณ ที่เรามีกินมีใช้ มีบ้านได้เพราะเขา ทั้งที่เราก็เป็นคนแชร์ซื้อเฟอร์นิเจอร์ ตกแต่งภายใน เครื่องใช้ไฟฟ้า แอร์ ตู้เยน คอมพิวเตอร์ ต่างๆ มาในบ้าน ด้วยเงินที่เราหาได้ บ่อยครั้งที่เราทะเลาะกันจากความพูดและความคิดเหล่านี้ เป็นข้อแรก ที่ทำให้เราอยากจบความสัมพันธ์
2) สืบเนื่องจากข้อ 1) ทำให้ความสัมพันธ์ของเราต่างมีเรื่องค้างคาในใจ หลายครั้งที่อยากปล่อยวาง ไม่อยากเก็บมาคิด คิดว่าเรารักกัน แต่ควรจะให้อภัยกันได้ แต่เขาก็ไม่หยุดที่จะเอาเรื่องแบบนี้ขึ้นมาพูด แต่เราก็จับเข่าคุยบ่อยๆว่าเราไม่โอเครกับสื่งที่เขาพูด เพราะมันทำร้ายจิตใจเรา ทำให้เหมือนว่าความสัมพันธ์ของเราหยุดชะงัก
เราไม่มีการสกินชิพกัน ไม่จับมือกัน ไม่นอนกอดกัน รวมถึงไม่มีเรื่องบนเตียง ตั้งแต่เราอายุ 28-29 ปี จนถึงปัจจุบัน
จากสถานการณ์โควิด ตอนแรกคิดว่าห่างกัน มันก็น่าจะทำให้เราคิดถึงกันมากขึ้น แต่ไม่เลย..กลายเป็นต่างคนต่างห่างกันไป คุยกันน้อยลง ปกติกลับบ้านทุกอาทิตย์ กินข้าวเย็นด้วยกัน กลายเป็นเราต้องกลับบ้านมานั่งกินข้าวเย็นคนเดียว ส่วนเขานั่งเล่นเกมส์ ทำงาน อาหารเราต้องเป็นคนซื้อเข้ามากินเอง นั่งกินเอง ชวนแล้วก็ไม่มา
บ่อยครั้งเข้า เริ่มมีคุยกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมความสัมพันธ์คนรักของเราอยู่เฉยๆ ก็เหินห่างกันขนาดนี้ แต่ก็ไม่มีคำตอบนอกจากคำว่าเหนื่อย อยากพักอยากเล่นเกมส์ อยากทำงาน เราพยายามเข้าใจเขา พยามใจดีว่าเออ เดี๋ยวมันก้ดีขึ้น
จนผ่านมา 2 ปี วันนี้เราไม่อยากกลับบ้านแล้วค่ะ เริ่มรู้สึกว่า..กลับไปทำไม ขับรถ 2 ชม.เพื่อไปกินข้าวคนเดียว นอนคนเดียว เราเหนื่อยค่ะ
หลายครั้ง 2 ปีมานี้ เราคิดทบทวนอยู่หลายตลบว่า เราก็ต่างผ่านเหตุการณ์สู้ชีวิตกันมาหลายเหตุการณ์จากไม่มีเงิน กินไข่วันละฟอง จนมีทุกอย่างได้ในวันนี้าชสู้กันมามันเกิดจากความรักที่เรามีให้กันล้วนๆ แต่ทำไมมาวันนี้เราหลงลืมเห็นคุณค่าของกันและกันไปได้ยังไง?
เราคุยกันเรื่องนี้กันบ่อยมากค่ะทุกๆ2 เดือน 3เดือน 6 เดือน จนครบระยะมา 2 ปี ที่เราห่างเหินกัน แต่มันมีดีแค่คำพูดค่ะ ที่รับปากเราว่าจะทำให้มันดีขึ้นยังไง แต่มันก็เป็นได้แค่คำพูดีดี สลับกับคำพูดแย่ๆในวันที่อารมณ์เขาไม่ดี
เรารู้สึกว่า เรา32แล้ว เราเสียเวลากับสิ่งที่ไม่มีความสุขไปเพราะอะไรกัน?
เราไม่ได้กลัวการเริ่มต้นใหม่ แต่เรารู้สึกว่าเราพลาดอะไรตรงไหนไปหรอ ทำไมสิ่งที่เราทำร่วมกันมา มันดีมาเสมอ ไม่มีเรื่องชู้สาว ไม่มีเรื่องขัดสนเรื่องเงิน ไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อน ดื่ม เที่ยว แต่ทำไมเราอยู่บ้านด้วยกันแท้ๆ ถึงไม่มีเวลาให้กัน
เราบอกเลิกเขาหลายครั้ง เหตุผลข้อเดียวตือเราไม่ต้องการมีชีวิตคู่แบบนี้ค่ะ ทุกคนบอกเราว่า เรามีแฟนที่ดีแล้ว หาแบบนี้ไม่ได้แล้ว แต่เราคิดว่าข้อดีที่เขามีมันเป็นพื้นฐานของคนรักที่ดีที่ต้องมีทุกคนค่ะ แต่สิ่งที่ทำให้เราตระหนักคือในเวลาที่เขาไม่โอเค อารมณ์ไม่ดีเขาปฏิบัติต่อเรายังไงมากกว่า
เราหมดใจแล้วจริงๆค่ะ มองภาพไม่ออกเลยว่าเราจะสร้างครอบครัวกันยังไง นี่ใช่ไหมคะ ที่เขาว่าความรักวัยผู้ใหญ่มันถึงเจ็บปวด
อยากขอคำแนะนำว่าจะมีวิธีไหน นอกจากเลิกกันอีกไหมคะ?
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ