เราคบกันมา8ปีแต่เราเพิ่งมาอยู่ด้วยกัน2ปี ช่วงแรกที่คบกันไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เจอกัน เราก็รู้สึกว่า มีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอ

ในช่วงที่เริ่มมาอยู่ด้วยกัน ก็มีการปรับตัวเยอะ ไม่ว่าเรื่องงานบ้าน ทำอาหาร สุดท้ายมันไม่ลงตัว แต่เราก็ตัดสินใจว่าเรื่องงานบ้าน เรื่องอาหาร เราทำเองก็ได้ เพราะเค้าไม่อยากทำ ก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เรายอมรับเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนนั้น

ต่อมาโควิดทำให้อยู่ด้วยกันที่บ้านตลอดเห็นหน้าทุกวันมันก็มีคำพูดต่างๆ ที่เริ่มจะรู้สึกว่าไม่ถนอมน้ำใจกัน มีอยู่ครั้งหนึ่งเราทำงานเหนื่อยมาก วันนั้นเป็นวันศุกร์ เราบอกเค้าว่าอาทิตย์นี้ไปทำอะไรกันเถอะ เช่นไปค้าง รร หรือ ไปที่ไหนสักที่ เค้าเองคงจะเหนื่อยเหมือนกัน แต่ตอนนั้นเค้าคงอยากจะนอนเฉยๆ เราคงจะไปกวน เค้าก็ตอบมาว่ามันไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่จะทำให้เธอมีความสุขนะ เราได้ยินคำนั้นแล้วเราก็จุกเลย พูดอะไรไม่ออก  คือเราคิดว่าเราทำทุกอย่างที่บ้านงานประจำเราก็ทำ เงินเราก็หาเองไม่เคยขอเค้าใช้ คิดว่าเค้าจะเป็นที่พึ่งทางใจในเรื่องแบบนี้ได้ แต่พอได้ยินคำพูดนี้ จุกค่ะพูดตรงๆ

บางทีทบทวนว่าตัวเองจะอยู่กับเค้าไปเพื่ออะไร เหมือนเป็นแม่บ้านเลย หาข้าวหาน้ำให้กิน ทำความสะอาดบ้านให้เรื่องบนเตียงถ้าเขาต้องหารก็จัดให้ไม่เคยปฏิเสธ แต่แค่ไม่ได้รับเงินเดือนเท่านั้นเอง

บอกก่อนว่าเรื่องลูกเราก็ไม่เคยคิดที่จะมี แล้วก็เรื่องแต่งงานก็ไม่เคยอยู่ในหัวของเราสองคนเลยมันไม่ใช่ทางของเราซึ่งเราก็ไม่ติดอะไรนะคะ ตรงจุดนี้ นอกจากปัญหาข้างบนที่เล่ามา บางทีเรารู้สึกว่าเราจะอยู่กับคนนี้ไปทำไมเราอยู่แล้วเราได้อะไรขึ้นมามันไม่ต่างกับเราอยู่ตัวคนเดียวเลยเอาจริงๆ

เดือนที่แล้วเราได้ไปทานข้าวที่บ้าน คืนนั้นเราได้รู้จักเพื่อนของเพื่อนคนนี้ เค้าอายุเด็กกว่าเราถึง 12 ปี (เรา34 น้อง 22 แต่น้องคือดูโตมาก) เรานั่งคุยกันทั้งคืน (ในบ้านที่ทุกๆคนนั้งดื่มกันต่อ) คุยหลายๆเรื่องไม่มีเรื่องชู้สาว เราด้วยความที่ทัศนคติอะไรมันตรงกันมาก เรามีความเห็นหลายๆอย่างตรงกัน หลังจากนั้นก็ส่งข้อความคุยกัน แรกๆก็แค่แบบว่าเออดีใจที่ได้รู้จักกันนะ แล้วหลังจากนั้นมันก็เป็นการคุยที่พัฒนามาเรื่อยๆคุยทุกวัน เราถามเค้าว่าเค้าคุยดับคนอื่นอยู่ไหม เค้าก็บอกว่า มีผญที่เค้าคุยด้วยก่อนมาเจอเรา แต่ผญเหมือนไม่พร้อมจะคบกัน เหมือนไม่ได้จริงจัง แต่เค้าก็ยังมูฟออนจากผญคนนี้ไม่ได้ แรกๆเราก็คิดว่าเออ คุยแบบก็ดีเหมือนกัน เค้าก็รู้ว่าเรามีแฟนแล้ว คิดซะว่าเป็นที่ปรึกษาในมุมมองจากเพศตรงข้าม พี่น้องกันไป
แต่เอาจริงๆคุยกันทุกวันยังไงมันก็ช่วงที่แบบอดให้ใจบ้างไม่ได้ บางทีฟังเรื่องเขาก็มีอารมณ์ มีหึงบ้าพูดตรงๆ

มีช่วงนึงเราถามเค้าถี่ เพราะเรารู้สึกว่าเค้ากับผญคนนั้นไม่ได้เจอกัน3 อาทิตย์แล้ว เค้าน่าจะต้องนัดมาเจอกันอีกเร็วๆนี้ เราถาม เค้าก็บอก เค้าก็มาปรึกษาเรื่องผญคนนั้น เราฟังๆแรกๆก็ได้ แต่สักพักเราก็บอกว่าไม่ไหวนะ ให้เราเป็นพี่สาวแล้วกัน ต่อจากนี้ให้เรียกเราว่าพี่ ให้มองเราเป็นพี่ แล้วเค้าก็เหมือนกับทำตัวไม่ถูก ไปๆมาๆเราก็กลับมาคุยกันอีกเหมือนเดิม

ตอนนี้ผ่านมาเดือนกว่าๆรู้สึกว่าเริ่มหวั่นไหวค่ะ ยอมรับตรงๆ แต่เราสองคนก็ไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย ทั้งอายุ หน้าที่การงาน สังคม เพื่อนฝูง เหมือนอยู่กันคนละโลก
แฟนเราเป็นคนที่เหมาะสมกับเรามากที่สุด แต่เรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเลย เหมือนอยู่ไปวันๆ คิดไม่ออก ไม่รู้จะไปต่อยังไงค่ะ อยากระบาย