เริ่มเรื่องนะคะ เราเจอกันในแอพหาคู่ แล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆ ทุกๆอย่างดีไปหมดเลยค่ะ เราคุยกันมาจะเข้าเดือนที่7แล้ว เขาก็ออกตัวตั้งแต่2-3 เดือนแรกที่คุยกันแล้วนะคะ ว่าอยากให้คุยกันไปแบบนี้เรื่อยๆ เพราะเขาก็รักเรา แต่ไม่อยากให้เอาคำว่า แฟน มาเป็นตัวกำหนดหรือผูกมัด เพราะเราต่างฝ่ายต่างรู้สึกดีมากๆ ที่มีอีกคนคอยช่วยเหลือ ซัพพอร์ตกันและกัน มีคนให้คิดถึง มีคนให้โทรหา และอยากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เพราะต่างฝ่ายต่างรู้ว่าไม่มีใครมีคนอื่นแน่นอน และเขาก็เคยบอกเรานะคะว่า เขาอาจจะเทคแคร์เราได้ไม่เยอะเพราะเขายังเด็ก เราอายุมากกว่าเขาค่ะ รวมถึงตอนนี้จุดโฟกัสของเขาคือ การเข้ามหาลัย เรื่องรักคือเรื่องรองเลยค่ะ แต่เขาก็ยังอยากให้เราอยู่ข้างๆเขาไป หันมาก็เจอกันและกัน ซัพพอร์ตกันและกัน แต่พักหลังๆมีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอด เพราะเราเองที่เอา อารมณ์ และความหวังไปตั้งที่เขาว่า ทำไมเขาไม่ค่อยโทรหาเราบ่อยๆเหมือนช่วงแรกที่คุยกัน ทำไมเขาถึงไม่อยากเจอเราบ้างทำไมไปหาเพื่อนได้  รวมถึงปัญหาต่างๆของเราที่เราชอบเอาไปเล่าให้เขาฟัง จนบางทีลืมนึกถึงอีกฝ่ายว่าเขาเองก็มีปัญหาของตัวเอง เขาเองก็คงเหนื่อยเหมือนกันที่ต้องคอยมารับฟังปัญหาของเราตลอด แบบว่าเราไม่ได้นึกถึงฝั่งเขาบ้างเลย จนทะเลาะกัน และก็บอกว่าพอกับตรงจุดนี้ทั้งคู่ แต่เรายังรักเขาอยู่นะคะ พอมาคิดกับตัวเองดูแล้ว เรามีความสุขที่มีเขาอยู่ มีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเขา มีความสุขกับการคุยกันไปเรื่อยๆ ดูแลกันและกัน เรารู้แล้วว่าปัญหามันมาจากอะไร เกิดจากการที่เราเองเอาความคาดหวังไปวางที่เขามากกเกินไป ใช้อารมณ์กับความสัมพันธ์ของเรามากเกินไป ไม่ได้ใช้สติและเหตุผลในการคิดเลย จนทำให้ทะเลาะกัน แต่ตอนนี้เราเข้าใจแล้วค่ะ ว่ารักกันไม่จำเป็นต้องเอาสถานะมากำกับ มันมีความสุข เราเข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ แบบนี้พอจะกลับไปได้ไหมคะ