คือเราอยากรู้ว่าเรากับเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมานานเคยนอนด้วยกันอยู่ด้วยกันตลอดเวลาที่เราลำบากมันก็มาช่วยตลอดตอนไม่มีใครคุย
หรือเหงาๆพวกเราก็คุยกันตลอดเวลาจนเราคิดว่าเราคุยกับมันมากไปรึป่าวทั้งๆที่ตัวเราเองเป็นคนขี้เบื่อมากแถบจะไม่สนใครเลยเพราะมีปมเรื่องเพื่อนเยอะแต่มันเป็นคนแรกที่รู้สึกว่าเราแคร์มันมากๆแล้วจนตามใจรู้สึกไม่ดีอะไรก็ยอมให้มันลงที่เราอันนั้นเมื่อก่อนนะแต่ตอนนี้ไม่ล่ะคือเราไม่รู้ว่าตอนนั้นเราเป็นอะไร..ทั้งๆที่เราก็บอกมันได้แต่เราอึดอัดใจที่จะบอกมากเราไม่อยากให้มันเสียใจและทิ้งเราไปเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเพราะเพียงแค่เราไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำเรากลัวเสียเพื่อนมากๆแต่ว่าทุกครั้งที่มันมีเพื่อนคนอื่นมายุ่งด้วยตลอดด้วยความที่มันเฟรนลี่มันก็เลยคุยปกติแล้วแบบเมื่อก่อนเราก็ไม่อะไรนะแต่ทำไมเดี๋ยวนี้มันรู้สึกแปลกๆเหมือนไม่อยากให้มันยุ่งกับใครเลยอเแบบคุยได้นะเออแต่ว่าคุยน้อยๆได้ไหมแบบคุยกับเรามากกว่าพวกมันได้รึป่าวเรารู้สึกไม่พอใจนะแต่แบบก็แสดงออกไปไม่ได้ก็เพราะกลัวมันจะคิดว่าเรางี่เง่าแต่ความจริงไม่ใช่เลยเพียงเราแค่คิดว่าถ้ามันมีเพื่อนคนอื่นมันจะทิ้งเราไหมอะไรแบบนี้คือปกติเราก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้วเพื่อนก็ไม่ค่อยมีแล้วเพื่อนคนนี้คือเพื่อนที่รักมากที่สุดแบบไม่แสดงออกว่ารักเพื่อนนะแต่รู้สึกเยู่ในใจทุกครั้งที่มีมันอยู่ด้วยก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ
แล้วพอมันทำตัวแย่ๆกับเราทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนสนิทมันเมื่อก่อนเราก็เคยคิดที่จะโกรธนะแต่พอมันทำตัวปกติดีๆกับเราแบบไม่ทำตัวแย่ๆอีกหลังจากที่เราบอกความในใจมันไปเราก็รู้สึกแย่นะที่บอกแบบแรงๆแต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆเราอดทนนิสัยมันมา3ปีแล้วตั้งแต่ตอนนั้นที่บอกไปมันก็ปรับปรุงตัวนะแต่เรารู้สึกว่าพอไม่มีมันทักมาเราก็รู้สึกแย่ๆแบบเฟลๆว่าทำไมไม่ทักมาวะแต่ก็พึ่งนึกได้ว่าตอนนั้นเราบอกมันไปนิว่าถ้ากุว่างตอนไหนเดะก็ตอบเองนะเป็นเพื่อนสนิทกุก็จริงแต่ไม่จำเป็นต้องคุยกันทุกเวลาก็ได้นิคือเราบอกแบบนั้นไป
ทั้งๆที่คุยกับมันก็มีความสุขดีนะไม่คิดไรมากเลยเพียงแต่ว่าเรารำคาญที่มันชอบบอกว่าเราเมินเราไม่สนใจแต่ความจริงไม่เลยเว้ยคือกุแค่ขก.พูดเองอะก็งอนแล้ววางสายงี้ตลอดถึงจะเคยบอกว่าแกล้งก็เหอะแต่กุว่าไม่แกล้งงะ