๑. บุหลันหลงฟ้า   จิ้งจอกป่าสีเงิน 
          หิรัญญิการ์หลบ
    ร่างล้ารำพัน     ล้าลำพัง

๒. อันหนึ่งปิลันธน์   พชราไพลิน
          ราวอุทพินทุ์หลั่ง
    หล่นหล้าใดฤๅ   แหล่งหล้าใด

๓. ดารากรพิกล      ดูแปลกไป
     มนตร์กฤติยากระไรแกล้ง
    เร้นฤกษ์พิมาน    พิรากล

๔. ดรุณรุ่นสดับ      อย่างสนใจ
       อาสาย่อมยวรยาตรยล
    ส่องไพรหาไพ   ลินปิลันธน์

๕. สองพลส่องไพร  สรรพางค์สีไพล
          ต้องฉายจันทรฝาก
    พลิกหินเพียรใฝ่   พบเพียงฝุ่น

๖. ระโหยโรยล้วน    ร่างแล้วเหลืองนวล
           ต้องฉายตะวันอุ่น
    ต้องแสงวันอาบแต่   ไร้วี่แวว

๗. พำนักด้วยเถิดรา   ดรุณีถามถาวร
         จิ้งจอกโปรดหยุดจรแล้ว
    อยู่คู่ก่อนแก้วก่อ    ปรากฏกาย

๘. ทั้งสองต่างสืบ     ร่วมเขตเวศม์ข้าง
           สามฉนำผ้ายผ่านพลาง
    หาห่อนพ้นสร้อยพบ   เพียงสัมพันธ์

๙. ตกปลาป้อนปาก   หัวเราะร่วมแลนาก
              แลนกแลไม้พันธุ์
    สองตากระนั้นสบกับ   ความเงียบงัน

๑๐. ศีขรินทร์ลึกล้ำ    ลมข้าวเบาลูบไล้
             ยังยอดหญ้าไหวหวั่น
      หิรัญญิการ์ผลิดอก   สะพรั่งพร้อม

๑๑. หิมะโปรยปรายกลางป่า  จักจั่นเกี้ยวพา
            ผีเสื้อลาสนาล้อมเหล่า
       มัสยาทะยานทวน    กระแสธาร

๑๓. กิ่งชำผ่ากอ  แผกเผ่าแตกต่อแต่
           เพี้ยงดรุณผ่านครรภ์
       ตั้งสลักโซ่นั้น     หรือว่ารัก

๑๔. เดือนเก้าดาราก่อง  แปดกฤติการ่วมร้อง
            รับหนึ่งขวัญประจักษ์
        จิ้งจอกเงินเจ้าจากสวรรค์  แล้วหรือไร

๑๕. ทันใดลำแสง  พวยพุ่งทแยงจาก
            ครรภ์ดรุณให้ปรากฎ
        ภาพไพลินปิลันธน์   อันหนึ่งหา

๑๖.  จิ้งจอกปรีดี   ฉวยสร้อยพชรศรี
                ใส่ศอตนดลสิขา
        สีเงินโชติช่วงกายาก่อน  รูปกระจัด

๑๗. ก่อนกายสลายขันธ์   จิ้งจอกหันแย้ม
                ยิ้มสู่ดรุณีรู้พลัด
        เตรียมสลัดมายากลับ    ยังที่มา

๑๘. เศวตวาบทาบเรือน  ภาพเลือนโพลนพลัน
                  จางสู่ปรกติสถาน์
        ดาริกาหนึ่งสล้างผุด     ณ คคนางค์

๑๙. สว่างสุดแห่งสรวง   และมืดสุดแห่งทรวง
              นางผู้แทบไผทครางสั่น
        แท้สุดทางที่ต่างนั้น    สะบั้นเรา

๒๐. ลมเหมันต์ผ่าน     ผิวแผ่วเพียงพาน
             พบเพียงจากลาเจ้า
        แท้รักจบใต้เงา    ดาวหิรัญ  ฯ
       
           

---